Du bûyerên ku ez gelkî dilşa kirim

Ev facebook alev û platformeke pir ecêb e, weke bajarekî ku meriv hemû nas, dost û hevalên xwe lê bicivîne.
Hercara ku meriv dikvê û têda tûrekî davêje, meriv miheqeq rastî çend nas, dost û heval û zarokên wan tê.
Wê rojê min çer vekir, min hew dît ku yekî bi navê Cîhan Demîr got ”çirp” û ez qefaltim, got:
-Merheba mamo!
Min di dilê xwe da got, ev çi bela bû ez ketimê, bi vekirina komputerê ra çend kes li ser hev silavê li meriv dikin, dixwazin hinekî sohbet bikin.
Lê ji ber ku wexta min tuneye, ev jî dibe problem.
Û ji xwe meriv nikane di eynî wextê da bersîvê bide hemûyan jî.
Îcar dema meriv dibêje, ”ez nuha meşxûl” im, ji ber ku yê hember nabîne meriv çi dike, loma jî dikane dilê wî/wê ji meriv bimîne.
Ev jî gelşeke mezin e.
Lê nuha ez fêrî teknîka ”offline” ê yanî ”ne li ber” im û ”meşxûl” im bûme, wê gavê min hîn ev îmkan nizanîbû, hercara ku min kompîtor vedikir ez tim ”online” bûm, yanî tim li ber xuya bûm.
Ez werim ser mijarê…
Piştî silav û kilamê û çend gotinên ji virda û wêda, xort got, ”mamo ev serê salan e ku min xeyal dikir ku rojekê bi te ra sohbet bikim, va ye îro ev yek bû qismetê min.”
Ji kêf û heyecanê min hinekî xwe topî ser hev kir, min fêm kir ku kurdekî dilsoz e û kêfa wî ji min ra tê.
Camêr got apo, ez lawê Sînan Demir im, ji Wêranşarê me...
Dema got ez lawê “Sînan Demir” im, fena ku di şeveke tarî da hîv li min hilê, fena ku min tiştekî xwe yê herî bi qîmet wenda kiribe û ji nişka ve bibînim, hewqasî kêfa min hat.
Ez gelkî dilşa bûm.
Ez bawer nakim ku dema ez li Wêranşarê bûm ew hebû, loma jî min meraq kir, gelo ew çawa min nas dike?
Got apo, ma ezê çawa te nas nekim, bavê min tim qala te dike...
Bi vê xeberê jî kêfa min hat.
Kêfa min hat, ji ber ku hevalekî min him ez ji bîr nekirime û him jî ji zarokên xwe ra jî qala min kiriye.
Min got baş e ku wa ye li Wêranşarê xortek heye ku hîn min nas dike. Vê havînê dema ez herim wir, qenebe xortekî min nas bike ewê hebe…
Cîhanê delal bi vê gotina min xwe xeyidand, got na, na, wiha nefikire, kesî tu ji bîr nekiriye, em tim qala te dikin.
Axir camêr hinek av bi ber dilê min reşand, got netirse, çend kesên min nas dikin hîn hene…
Helbet berî çûnê ev jî xebereke xêrê ye.
Lê ez ditirsim toz û dûman volkana Îzlandayê heta ez herim raneweste û rê li ber çûna min bigre…
Piştî ku min dest bi tesadufên facebookê kiriye, ez dixwazim li vir qala tiştekî din jî bikim.
Di facebookê da dema hin ”paşnavên nas” bi ber çavê min dikevin, ez wan li ba xwe qeyd dikim, dixwazim bi wan ra bibim heval.
Ji van paşnavan yek jî paşnavê ”Önen” e.
Ji ber hevaltiya min ya bi Fuat Önen ra, ji Xwedê da ye her cara ku ez ji paşnavê ”Önen/Onen” dibînim, kêfa min tê, fena ku rastî hevalekî xwe hatim tavilê li ba xwe qeyd dikim.
Ez bawer dikim heta nuha min li dora 25 kesên ku paşnavên wan ”Onen” in di lîsta xwe ya hevaltiyê da qeyd kirine.
Di vir da tiştê him gelkî bala min kişand û him bi qasî dinyayê kêfa min jê ra hat navên wan e, navên hemûyan jî bi kurdî ne.
Weke ”Ronayî, Gulçîn, Evîn, Welat, Dara, Mahabad, ferat, Nêrgiz, Dîcle, Ciwan, Zerdeşt, Şiyar, Rojbîn, Hozan, Newroz Kawa, Can, Lokman û Berfîn.”Min qala navên weke Ahmed, Mihemed û Bahtiyar nekir, ew jî pir in.
Ji bo me kurdên Tirkiyê lêkirina navên kurdî gelkî girîng e, çimkî navên kurdî nasname ye, mohra kurdbûnê ye.Li Tirkiyê du nasnameyên kurdan yên ku wan ji tirkan cihê dikin hene, yek jê nav e û yê din jî ziman e.
Dê û bavê ku navekî kurdî li zorêkê xwe kir û li gor şert û îmkanên xwe bi kurdî pê ra peyivî, ew dê û bav bi kêmanî merivên kurdperwer in û di dilê wan da agirê kurdperweriyê venemiriye.
Loma jî ez gelkî dilşa bûm ku malbata hevalekî min ê ku li ber dilê min pir ezîz e, hewqas keç û lawên bi ”nasnameya” kurd dane miletê xwe.
Ez dizanim li Tirkiyê û li Kurdistanê paşnavê ”Onen” tenê ne yê vê malbatê ye, ”Onenên” din jî pir in.
Lê ez wisa bawer dikim ku van kesên min navên wan li jor gotin, hemû jî ji vê malbatê ne.
Li Tirkiyê nav û ziman ji bo kurdan gelkî girîng e, nîşan û nasnameya kurdbûnê ye, meriv dibe weke ”golikê beş”, li herderê tê naskirin.
Mesela kurdekî ku piçekî hestên kurdayetiyê pê ra hebe, ma cara navê zarokên xwe dike:
-Başbug, Alparslan, Turkeş, Hakan û Satilmiş?
Nake, çimkî ev navên han, navên tirkî ne û nîşana tirkperestiyê ne. Kurdên bi rastî kurd bin, navên wiha li zarokên xwe nakin.
Ji xwe ji ber vê yekê ye ez li gor navên kurdî di facebookê da bi însanan ra dibim ”heval”.
Helbet ”falsîfîkasyona” vî îşî jî heye, lê ew tiştekî din e.
Netîce, ji bo ku eşîra Ebasan û malbata Mahmûdê Ziya, bi dehan ”Ronayî û Welat” dane miletê xwe, ez dê û bavên van xortan hemûyan ji dil û can pîroz dikim û dibêjim aqûbet li serê hemû kurdan be…