Di înternetê da min bala xwe dida qanalên kurdî û tirkî. Di TRT kurdî da programa DENGBÊJ ya Abdulselam Akinci hebû. Min li kilama pêşî ya Aslîka Qadir guhdarî kir.
Piştî kilamê, pêşkêşvanê programê Abdulselam Akinci ji berpirsiyarê(koordînatorê) programê ra dest bi şalûziyeke wiha kir ku meriv diket binê erdê. Wek kurdekî min ji xwe ra got xwezî şelafekî wiha ji qewmê min bûya.
Bi qasî ku di bîra min da ma Abdulselam Akinci wiha got, ”sê meh berê gava min dest bi çêkirina programê kir. Koordînatorê min ji min ra got, di protokolê da ewê alîkarê serokwezîr Yalçin Akdogan jî hebe. Li ser vê, heyecanekê ez girtim, ji wê rojê da ye ez di hazirolê da me…”
Ev yek berê bi kurmancî got û dû ra jî quliband tirkî, got ”birêz koordînatorê min…. tiştê min bi kurdî got te fêm nekir, ji bo ku tu fêm bikî min çi got, ez dixwazim bi tirkî jî bibêjim û îcar ew gotinên xwe bi tirkî, lê bi şelafiyeke hîn xerabtir dubare kir…
Li hemberî tiştên min bihîst wek kurdekî bi min pir zor hat, ez li ber xwe ketim.
Kî dibe bira bibe, gava kurdek xwe li hember tirkekî biçûk dibîne, biçûk dixe, ji tirkekî ra şalûziyan dike, ez pê diêşim, pê diqeherim. Ez nikanim bibêjim çi ji min ra. Dibe ku ez şaş bim, lê di rewşên wiha da ev hes bi min ra peyda dibe, ez pê diqeherim…
Sîstemê bi şexsiyeta gelek însanan lîstiye, însan kirine şelafên dewleta tirk û sîstemê.
Însan ji bo ku xwe têxin çavê dewletê, ji berpirsiyarekî dewletê eferimkê bigrin wek însan xwe dikujin, xwe dikin binê erdê…
Li wir ez dengbêjek bûma(ez naçim wir, lê wek nimûne) piştî wan şalûziyên Akincî minê sehne biterikanda…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar