Sebebê dijminatiya bi Ewrûpa ra hesûdî ye

Welatên misilman di ilim da, di teknîkê da, di azadî û demokrasiyê da, di medeniyet û wekheviyê da ji welatên xiristiyan fersah fersah paşdatir in.
Sebebê dijminatiya dinya misilman bi Ewrrûpayê û dinya xiristiyan ra ev e paşdamayin e. Ji ber ku Ewrûpa û alema xiristiyan di her warî da ji misilmanan pêşdatir in. Dilê me dibeje wan. Ji ber ku dilê me dibeje jiyana wan, em ji wan didexisin, neyartiya wan dikin.
Bi milyonan mirovên xiristiyan mirinê nagirin çavên xwe û qefle bi qefle berên xwe nadin welatên misilman. Çimkî di warekî da hewcedariya wan tuneye, çimkî ne muhtacî revê ne.
Lê misilman her roj bi hezaran berê xwe didin Ewrûpayê. Li Fransayê tenê 6 milyan misilman hene. Li Almanya, Holanda, welatên Îskandînavya û seranserê Ewrûpayê eynî tişt e. Li hemû welatên Ewrûpa koçberên herî zêde misilman in.
Ne ji ber şer e, şer tunebe jî heger Ewrûpa, Qanada, Austuralya û Emerîka qebûl bikin salê ewê bi sed milyonan misilman berên xwe bidin van welatan.
Çima?
Ji ber ku li van welatan azadî, wekhevî, heq û huqûq heye, kes ji birçîna namire, dewlet di xizmeta milet da ye. Dîktatorî tuneye.
Ji ber ku welatên misilman di her warî da, ema di her warî da ji welatên xiristiyan paşdatir in loma hewqasî ji wan diqeherin. Loma misilman hewqasî ji Ewrûpayê û Emerîkayê, ji dinya xiristiyan dibuxudin, êrîşî wan dikin.
Ji ber ku dilê wan dibije jiyana ewrûpiyan, ji ber ku ne wek wan in loma jî dest bi terorê dikin, sebeb û bahneyên din dibînin.
Helbet li Ewrûpayê jî hin problem hene, carnan hin neheqî dibe, tirsek, şikek lê li hemberî misilmanan zêde ne berfireh be jî lê heye.
Lê sebebê esasî ne ev e. Sebebê esaî feqîrî û paşdamayina welatên misilman e, tunebûna azadî û demokrasî ye…
Efendim li Ewrûpayê li misilmanan neheqî dibe, li hemberî misilmanan dîskrîmînasyon heye. Filan û bîvan.
Vir e, ne rast e. Ji ber dînê me, nîjada me kes neheqiyê li me nake. Hin tiştên di warê ferdî da dibin jî li gorî qanûnên wan sûc e, meriv dikane li heqê xwe bigere. Tu nikanî ji yekî ra bibêjî “reşik” ya jî “ser reş” ya jî heqareteke din lê bikî. Dema bike meriv dikane li mafê xwe bigere.
Bêkariya misilmanan ne ji ber dînê wan e, ji ber ku misilman grûbeke herî zeîf e, ne kalîfîye ye, bêtahsîl û bêsinet e.
Welatên Ewrûpa bi milyonan Afrîkî, ereb, tirk, kurd û somaliyên nexwenda, bêsinet ku di jiyana xwe da rojekê jî nexebitîne xwedî dikin. Û jixwe kesên wiha ne mimkûn e ku li Ewrûpayê kar bibînin jî.
Li Ewrûpayê merivekî analfabet, bêsinet nikane kar bibîne. Misilman ne misilman ferq nake, mesele tahsîl e.
Bi dehsalan diçin mekteban lê dîsa jî fêrî nivîsîna navên xwe nabin, fêrî du gotinên zimanê wî welatî nabin. Li Ewrûpayê bi milyonan însanên wiha bêçare hene. Bêguman ev problemek e. Lê ne ji ber ku ew misilman, ereb, tirk, kurd û afrîkî ne loma. Ji ber ku ne însanên kalîfîye ne loma. Sinetekî wan tuneye, xwendin û nivîsandina wan tuneye, zimanan nizanin.
Ê ewê çawa kar bibînin?
Yanî her tişt ne sûcê Ewrûpiyan e, misilmanên hatine Ewrûpayê sed salî li dû vê civatê ne, nikane întîbaqî vê civatê bikin.
Dibê meriv vê rastiyê jî bibîne û kêmasiyên însanên xwe jî bibêje, hertiştî bi rasîsmê, ”misilmanfobiyê”, bi ”îslamîfobiyê” ve girê nede. Sebebên ev ”fobiyanan” derxistine însanên me, jiyana wan û entegrenebûna wan e.