Xwîna kurdan wenda nabe

Kurd dibêjin ”xwîn” tu carî wenda nabe. Herçiqas ev baweriyeke dînî, tewekulî be jî lê bi rastî jî gelek caran heq ciyê xwe dibîne, tac û textê dîktator, zalim û qatilan hildiweşe û mezlûm miheqeq biser dikevin.
Zabit û generalên îro weke sûcdar û qatilan derdikevin pêşberî dadgehê, îfadeyê didin dozgeran û tên hefskirin, heta 10-15 sal berê jî ji tirsa ruhê xwe kesî newêrîbû li siya wan binêriya, lawê bavan ji serê kuçe û kolan digirtin û dibirin gulebaran dikrin.
Xortên weke şêran ji nava nivînên wan radikirin û dibirin li çol çepelan gulebaran dikirin û dûra jî ya li çolekê binerd dikirin ya jî bera bîrên asîtê didan.
Li Kurdistanê hemû qereqol û wargehên leşkerî bûbûn îşkencexaneyên JÎTEM-ê(tîma cendirmeyan ya îstîxbarat û li dijî terorê).
JÎTEM-ê, yanî çete û qatilên dewleta tirk yên çekdar, di nabêna salên 1990-1997-an da bi hezaran kurd revandin û li vir û li wir weke celadan qetil kirin, destên xwe di xwîna kurdan ya pak gerandin.
Lê ev cînayetên dewleta tirk êdî nayê veşartin, êdî qatil û serokên qatilan yeko yeko eşkere dibin û derdikevin ber dadgehê.
Piştî îtîrafên Abudilkadir Ayagan, êdî serî ket eşkerebûna bûyeran, êdî roj tuneye ku cînayetek eşkere nebe, roj tuneye ku li derekê gorek neyê dîtin, roj tuneye ku îtîrafçiyekî din li xwe mukur neyê û şahidek dest bi şahidiyê neke.
Çendakî berî Albay Cemal Temîzoz wek berpirsiyarê kuştina 20 kurdî hatibû girtin û tewqîfkirin.
Li gor doznameya di heqê Temîzoz û şeş hevkarên wî da hatiye amedekririn, Albay Temîzoz û zilamên wî, di nabêna salên 1993-1997-an da li herêma Cizîrê, Silopîyê û Şirnexê bi kêmanî 20 kes revandine û kuştine.
Hîn olana vê bûyerê kêm nebûbû, do jî nameya leşkerekî tirk ku di nabêna salên 1994-1995-an da li Şemzînanê li tabûra Derecîkê eskeriya xwe kiriye û bûye şahidê kuştina 12 cerdewanan di bîrûraya giştî da olaneke mezin da.
Ew di nameya xwe da dibêje, "ji teref JÎTEM-ê va kuştina 12 cerdavanan ûjdanê min qebûl nake, ez dixwazim herkes vê wahşetê bizanibe."
Ev leşkerê ku navê wî nayê eşkerekirin, bi nameya xwe ra krokiya ciyê cerdevan lê hatine veşartin jî ji serdozgeriya Diyarbekirê şandiye.
Esker weha dinivisîne:
"Ez ji Afyonê me, min di navbera salên 1994-1995 de li Derecika bi ser navçeya Şemzînanê ve eskeriya xwe dikir. Meha sibat ya jî adarê bû, çar pênc kesên bi simbêl û bi rî hatin taburê. Min pê bihîst ku ew elemanên JÎTEM-ê ne. Piştî hatina wan bi rojekê, grûbek leşker û qumandarê tabûra Derecikê Yarbay Alî Çamûrcî, 12 cerdevanê gundan anîn.
Bi îdîeya ku ew alikariya PKK-ê dikin çar roja li wan eşkence hate kirin. Ji wan ra digotin hûn PKK-lî ne, sucê xwe îtîraf bikin. Lê cerdevanan jî her digot, ew ne PKK-yî ne û li hemberî PKK-ê şer dikin. Paşê fermandarê tabûrê, cerdewanek bir di korteke 80 metreyî da ku ji bo cebilxaneyê hatibû kolan kuşt. Cerdavanên dinê jî piştî eşkenceya pênc rojan hatin gulebarankirin. Ew jî di nava taburê de di wê kortika mezin da hatin veşartin. Piştî vê bûyerê ev kesên JÎTEM-î ji wir wenda bûn."Piştî eşkerebûna vê nameyê, li ciyê ku bi kurokiyê tê nîşandan kolan hatiye destpêkirin û lêkolîn dom dike.
Ji qetlîama ku li hember kurdan hatiye meşandin vana tenê du nimûne bûn. Bêguman bi sedan bûyerên wiha hene, zû dereng nuha ewê jî hê hêdî derkevin.
Êdî yên ditirsin û xwe vedişirên ne kurd in, êdî çete, qatil û zabit û generalên li pişt wan ditirsin, êdî ew direvin û xwe vedişêrin.
Ev destpêka demeke nuh e, êdî dem dema hesappirsînê ye, divê partî, rêxistin, komela û dezgehên kurdan bi xurtî herin ser qatil û destikên wan û hesab ji wan bipirsin, êdî divê kurd doza xwîna xwe bikin, bixwazin qatil werin girtin û cezakirin.
Dibê xwîna kurdan wenda nebe...