Qatilên kurdan eşkere dibin

Ji roja îdîanameya Ergenekonê belav bûye û virda ye rayagiştî gelek tiştî fêr bû, gelek qatilên kurdan û alîkarên wan nas kir.

Herroj belgeyek nuh, rismekî qatilan, raporeke MÎT-ê, îfadeya ajanekî, îtîrafên qatilekî dewletê, navên kurdên ku kuştine û gelek îtîraf û belgeyên din eşkere dibin.

Tiştek pir eşkere ye, bi vê îdîanameya Ergenekonê gelek cînayetên dewleta tirk tên eşkerekirin û kurd bi delîl û belge gelek qatilên xwe nas dikin.

Bi sedan cînayetên ”dewleta kûr” yên ku heta nuha di tariyê da mabûn û wek bûyerên ”qatilnediyar” dihatin binavkirin êdî yeko yeko eşkere dibin.

Herçiqas di îdîanameya Ergenekonê da beşekî li ser kurdan û cînayetên ku li hember wan hatine kirin tunebe jî lê dîsa jî gelek cînayetên ku bi destê dewletê hatine kirin tên eşkerekirin, ya qatil li xwe mukur hatine ya jî hin belge û delîl nîşan didin ku cînayet ji alî dewletê va hatine kirin.

Ev îdîaname, dosye û arşîva sûcên dewleta tirk e, di vê dosyeyê da baş xuya dibe ku serokên vê dewletê di nabêna salên 1990 û 2000-î da bi sedan kurd daye kuştin, ji bo kuştina kurdan bi çete, qatil û mafyayê ra hevkarî kiriye.

Loma jî divê rêxistinên kurdan, ronakbîr, dîroknas û lêkolînerên kurdan beşên vê îdîanameyê yên li ser kurdan bi dûzan arşîv bikin. Çimkî îdîaname belgeyeke pir girîng û dîrokî ya cînayetên dewleta tirk e, divê kurd vê belgeya cînayetên dewleta tirk wek belgeyek dîrokî biparêzin.

Bi taybetî jî PKK û DTP divê pir cidî li ser vê meselê raweste û hemû belgeyan arşîv bike, divê kurd qatilên xwe îro jî û sibe jî nas bikin. Divê qatil neyên jibîrkirn.

Herkes bi serê xwe nikane hemû îdîanameyê bixwîne û beşên li ser kurdan û Kurdistanê derxe. Ji ber ku îdîaname 2500 rûpel e û di rojên pêş da ewê hîn jî zêde û berfirehtir bibe.

Loma jî ev karê rêxistinekê û xebateke kolektîv e. Kes û hêzên xwedî vê îmkanê divê hemûyên van belgeyan û tiştên ku di çapemeniyê da tên nivîsîn û weşandin arşîv û tasnîv beke û dû ra jî di malperekê da pêşkêşî gel bike.

Xebateke wiha ewê pir bi feyde be. Di pêşerojê da herkesê bikanibe jê feydeyê bigre. Hebûna belgeyên wiha haviza miletan ya netewî jî xurt dike.

Li alî din divê kurd piştî eşkerebûna van cînayetan dev ji dewleta tirk bernedin, hemû riyên qanûnî bikar bînin.

Divê li qatilan û kesên emir dane wan gilî bikin û dozê vekin.

Divê parlamenterên kurd di meclîsê da van cînayetên dewletê bînin rojevê û hesab ji dewletê bipirsin.

Abûqatên kurd, baroyên li Kurdistanê û malbatên kuştiyan divê di heqê serokwezîra wê demê Tansû Çîller, serokkomar Suleyman Demîrel, serfermandarê giştî Dogan Gureş, Velî Kuçuk, mudûrê emniyetê Mehmet Agar, bi kurtî di heqê hemû berpirsiyarên dewletê yên wê demê û yên ku navê wan di îdîanameyê da derbas dibin dozê vekin.

Ji ber ku îdîanameyê da gelek cînayet bi belge ne.

Divê van qatilan rehet nekin û bê ceza nemînin.

Tiştê xuyaye ewê zêde pêş da neçin, zêde tev nedin, çimkî hukûmet û leşkeran di vî warî da li hev kirine, heta ku mimkûn be ewê bixwazin ser bûyerê bigrin.

Nexwe Erdogan nikanîbû kursiya biparasta.

Îşareta vê lihevkirna hukûmet û leşkeran ya herî berbiçav şêla hukûmetê-ê ya di bûyera Gungorenê da ye. Hukûmet bi zor dixwaze bûyerê têxe hustuyê PKK-ê û dewleta kûr derxe paqijiyê.

Lê qet qala "dewleta kûr" nake, dixwaze ser bigre.

Şertên lihevkirna leşkeran yek jê zêde pêşdaneçûna ser çeteyan e û ya din jî dijminatiya bi kurdan ra ye. Hukûmetê herdu şertên leşkeran jî qebûl kiriye.

Loma jî di rojên pêş da hukûmeta AKP-ê li hember kurdan, bi taybetî jî li hember Kurdistana Federe ewê siyaseteke pir dijminane û êrêşkar bimeşîne. Beyanên Erdogan û yên serfermandarê nuh Başbug îşareta vê yekê dide.

Lê li gel vê jî divê kurd xwe sist nekin û bi xurtî herin ser bûyerê.