Rojekê camêrek li welatekî Asyayê li rex deryayê di nav qûmê
da dimeşiya, nigê wî bi lampeyeke kevn ket. Meraq kir, lampe ji nava qûmê
derxist. Ji xwe ra got belkî di hundurê wê da cin hebe û dest bi pakkirina wê
kir.
Bi rastî jî ji hundurê lampê cinek derket. Mêrik matmayî ma. Cin dest bi axaftinê kir, got:
-Mala te ava, te ez ji hndurê vê lampeya biçûk û tarî derxistim. Ez çêyiya te ji bîr nakim. Di nava mehekê da ev sê car in ez derdikvim der, êdî ez ji vî îşî gelkî aciz bûm. Lema jî sê daxwazan ji bîr bike. Mafê te yê daxwazekê tenê heye. Zû wê daxwaza xwe bike!
Ji bo ku daxwazeke baş bike, mêrik rûnişt û demekê ji xwe ra fikirî û dû ra got.
-Dîtina, gerra li bajarê Hawaîyê min tim xeyal kiriye, lê ji balafirê ditirsim, lema jî newêrim bi balafirê herim. Di deryayê da jî derya li serê min dixe, zû xera dibim, lema nikanim bi keştiyê jî herim. Ji bo min heta Hawaîyê, di ser deryayê ra pirekê çêke ji bo ku bi erbeyê herim.
Cin keniya û got:
-Tiştekî wiha ne mimkûn e. Malneket, carê li lojîstîka vî îşî bifikire! Nigên pirê ewê çawa bigihîjin binê Okynûsan? Carê bifikire ewê çiqas qûm û çiqas pola lê here! Ev ne mimkûn e, daxwazeke din bike.
Mêrik got baş e. Û li daxwazeke nuh fikirî. Dawiya dawî biryara xwe da û got:
-Ez dikim nakim ez van însanan fêm nakim. Dibêjim belkî min baş nas kiriye, lê derdikve min qet nas nekiriye. Ji xwe ra dost, heval hildibijêrim, lê dû ra poşman dibim. Piştî demêkê silava xwe dibirre, ruyê xwe ji min duguhere.
Ji yekî pir hez dikim, piştî demekê dibînim ku ne layiqî hezkirina min e.
Baweriya xwe bi yekî tînim, dibêjim belkî paqij e, rastgo ye, ne pûlperest e, lê dibînim ku ji kok da şaş bûme.
Gava gotina rast dibêjim, derewan û durrûtiyê nakim, ji pîsan ra dibêjim pîs û ji başan ra dibêjim baş, xwe ji min aciz dikin. Welhasil heta nuha min însanek jî baş û bi temamî nas nekir, hemû jî piştî demekê min matmayî dihêlin. Lema jî ez dixwazim tu rê û metoda naskirina însanan fêrî min bike. Daxwaza min e…
Cin got:
-Pir (koprî)bira bi du şirîtan ya bi çar şirîtan be ?
Bi rastî jî ji hundurê lampê cinek derket. Mêrik matmayî ma. Cin dest bi axaftinê kir, got:
-Mala te ava, te ez ji hndurê vê lampeya biçûk û tarî derxistim. Ez çêyiya te ji bîr nakim. Di nava mehekê da ev sê car in ez derdikvim der, êdî ez ji vî îşî gelkî aciz bûm. Lema jî sê daxwazan ji bîr bike. Mafê te yê daxwazekê tenê heye. Zû wê daxwaza xwe bike!
Ji bo ku daxwazeke baş bike, mêrik rûnişt û demekê ji xwe ra fikirî û dû ra got.
-Dîtina, gerra li bajarê Hawaîyê min tim xeyal kiriye, lê ji balafirê ditirsim, lema jî newêrim bi balafirê herim. Di deryayê da jî derya li serê min dixe, zû xera dibim, lema nikanim bi keştiyê jî herim. Ji bo min heta Hawaîyê, di ser deryayê ra pirekê çêke ji bo ku bi erbeyê herim.
Cin keniya û got:
-Tiştekî wiha ne mimkûn e. Malneket, carê li lojîstîka vî îşî bifikire! Nigên pirê ewê çawa bigihîjin binê Okynûsan? Carê bifikire ewê çiqas qûm û çiqas pola lê here! Ev ne mimkûn e, daxwazeke din bike.
Mêrik got baş e. Û li daxwazeke nuh fikirî. Dawiya dawî biryara xwe da û got:
-Ez dikim nakim ez van însanan fêm nakim. Dibêjim belkî min baş nas kiriye, lê derdikve min qet nas nekiriye. Ji xwe ra dost, heval hildibijêrim, lê dû ra poşman dibim. Piştî demêkê silava xwe dibirre, ruyê xwe ji min duguhere.
Ji yekî pir hez dikim, piştî demekê dibînim ku ne layiqî hezkirina min e.
Baweriya xwe bi yekî tînim, dibêjim belkî paqij e, rastgo ye, ne pûlperest e, lê dibînim ku ji kok da şaş bûme.
Gava gotina rast dibêjim, derewan û durrûtiyê nakim, ji pîsan ra dibêjim pîs û ji başan ra dibêjim baş, xwe ji min aciz dikin. Welhasil heta nuha min însanek jî baş û bi temamî nas nekir, hemû jî piştî demekê min matmayî dihêlin. Lema jî ez dixwazim tu rê û metoda naskirina însanan fêrî min bike. Daxwaza min e…
Cin got:
-Pir (koprî)bira bi du şirîtan ya bi çar şirîtan be ?
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar