Serê min hîn di teqûreqê da ye

Dibe ku hinek ji we meraq bike ku îro ez di çi halî da bûm?
Hema ji ez ji we ra vekirî bibêjim, halê min halê helewçiyan bû.
Yanî halê min ne tu hal bû.
Heger ez ji we ra kurt û kurmancî bibêjim, roja min piştî xurîniyê wiha dest pê kir:
Berî her tiştî, min kincên xwe yên kar, yên ku berê min di boyaxê gerandibûn li xwe kir.
Û dûra jî min alet û edawatên boyaxê, yanî firçe, ava şuştina firçê, kêra textpaqijkirinê, nêrdiwan û helbet boya xwe amade kir.
Vekirina qutya boyaxê hinekî serhişkî kir, lê axir bi xêra kerpetan min zora wê bir.
Û netîce saet li dora dehan(10.00)min dest bi karê xwe kir.
Heta êvarî bi zor min boyaxa enbara biçûk qedand.
Lê heta min qedand ez ji pî û bask da ketim, hal di min nema.
Ya mezin di dorê da ye.
Ji wê ra jî Xwedê mezin e.
Boyaxa îro min kir astar, yanî boyaxa binî bû.
Piştî ku zuha bû, ezê du carên din jî boyax bikim.
Ez merivekî pir tîtîz im, karê xwe hêdî dikim lê paqij dikim, ji karê suxre û meliqandinê hez nakim.
Loma jî gelkî pê da dikevim, serê xwe pê ra diêşînim.
Di her tiştî da wisa me.
Naxwazim xumamî were ser karê min, kes tê da kêmasî û qusûrê bibîne.
Li ciyê kar gelek xanimên swêdî ji ber vî exlaqê min ji min ra dibêjin, tu merivekî ”perfektionist” î.
Di nivîsandin û siyasetê da jî wiha me.
Heta ji min bê hewil didim ku fikrên min û nivîsên min jî dibê ”bedew”, orjînal, bêkêmasî û balkêş bin.
Helbet ev nayê wê maneyê ku hertim bi ser dikvim, bêguman gelek caran jî tiştên pir vala û berdayî jî dibêjim û dinivîsim.
Lê çi be jî axir ez dersa xwe tim baş dixebitim û dema di îmtîhanê da mam jî li ber nakevim, pê naqeherim…
Sibe boyaxê nakim, dibê zuha bibe.
Belkî ya din bişom…
Hûn dizanin merivê karkir herkes ji hêz dike...
Piştî ku min karê xwe qedand, zend û bendên xwe şuşt û cixara xwe vêxist(belê ez cixarê dikşînim û nêta min ya berdanê jî tuneye)min hew dît ku qahweya min hat ber min.
Min bala xwe dayê xanim îro li hember min pir nerm û dilevîn bûye, bêyî ku ez devê xwe vekim serwîsa min tê ber nigê min...
Temiya min li we, heger ji we tê hûn jî li mal dest bi karekî bikin.
Wê demê hûnê bibînin ku xanim çi qedir û qîmetê dide, devê we yê ji hev here, hûnê herin dinya wî alî...
Ez bawer dikim di heqê kar û boyaxa îro da hewqas bes e.
Li gor ANF-ê nivîsîye, Partiya Civaka Demokratîk(DTP), di 4-ê cotmehê da ewê kongreya xwe ya îstîsnaî li Anqerê li Salona Selîm Sirri Tarcan ya Sporê çêke û ew 800 nûner(delege)beşdarî kongrê bibin.
Ez ji nuha da serkeftinê ji DTP-ê ra dixwazim û hêvî dikim ku kongre di derbarê têkoşîn û pêşeroja miletê kurd da biryarên girîng û dîrokî bigre.
Lê li alî din gazin û rexneyeke min jî li DTP-ê û hemû partiyên kurdan yên din heye.
Ez çêkirina kongreyê li Anqerê ji binda çewt dibînim.
Li gor baweriya min dibê hemû partî û rêxistinên kurdan him merkezên xwe bibin Diyarbekrê û him jî civîn û kongreyên xwe li wir çêkin.
Heger kurd dixwazin di pêşerojê da Diyarbekir bibe paytexta Kurdistanê û merkeza siyasetê dibê dev ji Anqerê û bajarên tirkan berdin û berê xwe bidin welat û bajarên xwe.
Bi hebûna partî, weqf, enstîtu, komele û rêxistinên din Diyarbekir ewê bibe bajar û nevendeke pir mezin û pir girîng, jiyana civakî, siyasî, edebî û kulturî ewê gelkî bi pêş keve.
Terora dewletê ewê kêm bibe, xofa pûlis ewê bişkê.
Û ya herî girîng jî siyasetmedar û ronakbîrên kurd jî hêdî hêdî ewê fêr bibin ku li welatê xwe bijîn, ji bajar û welatê xwe hez bikin.
Dema Diyarbekir bibe navendeka siyasî û kulturî, li gor wê tîcaret jî ewê bi pêş keve, bi vê ra heger serok û mezinên me bixwazin û tenezulî axaftina bi kurdî bikin, zimanê kurdî jî ewê geş bibe û bibe zimanê bazarê, siyaset û tîcaretê.
Lê helbet ji bo vê yekê dibê li ba siyasetmedar, serok û ronakbîrên me xîret û îstîkrar hebe…