Ya tu yê vî deveyî biçêrînî ya tu yê ji vî diyarî herî

Di wext û zemanekî berê da mîrekî hindî bi deve çûye heçê û hatiye. Jixwe berê bi devan, piştî rêwîtiyeke bi salan diçûn û dihatin. Wek nuha balafir tunebû,  wasite tunebû. Hemû rêwîtî bi devan, bi hesp û keran dihat kirin.

Ji ber ku deve bi saxî û selametî ew biriye hecê û anîye pir ji devê xwe hez kiriye, qîmeteke mezin daye deve. Ji bo ku baş li deve binêrin, wî tî û birçî nehêlin emir li ser emir daye. Bi vê jî nehatiye serî, ban wezîrê xwe kiriye, jê ra gotiye:

-Lawo wezîr, baş guh bide min, heger tiştek bi hecî deve were berî herkesî ezê te mesûl bigrim. Tu yê her roj heta êvarî vî deveyî biçêrînî. Tu yê li alifê wî, li ava wî baş miqate bî. Dibê ciyê wî zuha û paqij be. Ya na weleh ez nahêlim tu li van diyaran bimînî, ezê te surgûnî çol û çepelan  bikim. Va ye min ji te ra got, êdî tu dizane!

Wezîrê belengaz ji mecbûrî gotiye emrê te ser serê min û bûye selwanê deve, her sibe rabûye deve biriye çêrê, li çayir û çîmenan çêrandiye û danê êvaran jî biriye mal. Her roj karê wî ev bûye

Rojekê dostekî wezîr yê ji malmezinên bajêr li çolê rastî wî tê. Gava dibîne ew deve diçêrîne matmayî dimîne û  jê ra dibîje:

-Ev çi halê te ezbenî? Li vê çolê, li ber vî deveyî çi karê te heye Ma qey tu bûyî selwan?
Wezîrê reben hustuyê xwe xwar kiriye û serpêhatiye xwe jê ra gotiye. Gotiye:

- Ya dostê hêja, ev çîrok jî wihaye, ya ezê vî deveyî biçêrînim ya jî ezê ji vî diyarî herim...

Heta rojekê yek nebêje weleh ne ez deve diçêrînim û ne jî ji vî diyarî diherim, ewê rewş tim ev be…
Bi tirkî dibêjin “ya bu deveyi gudersin ya bu diyardan gidersin.”