Kampanya û minaqeşeyên li ser zimên bû sebebê şiyarbûna kurdan ji xewa mirinê û hin netîceyên baş û hêvîdar.
Piştî kampanya BDP-ê, axaftina Demîrataş û banga Hevserokê KCD-ê Ahmet Turk ya derbarê zimên da, li Diyarbekrê cara pêşî Qafeya Dicle ya li Park Ormanê navê xwe û menuya xwarin û vexwarinan kir kurdî û tirkî.
Xwediya Qafeya Dîcleyê Ayla Akkumê, li ser tabeleya qafeyê ji dêlî "Dicle Cafe", bi kurdî kir "Qafeya Dîcleyê".
Û li gel vî navê kurdî, li kêleka wê jî tabelaya ”Hûn Bi xêr hatin” daleqand.
Xwediya Qafeyê Ayla Akkumê gotiye:
”Divê hemû esnaf guh bidin vê banga duzimanîyê. Bangeke wiha di vê demê da pir girîng e. Divê di mijara ziman da hemû kes bi ramaneke seferberiyê nêzîk bibin. Ji ber ku di demên dawî da hemû nîqaş li ser ziman pêk tên. Ez vê bangê erênî dibînin û dixwazim hemû kes tevlî bibe.”
Destpêkeke pir baş e, gaveke dîrokî ye, aqûbet li serê hemû pastexane, qahwexane, aşxane, otêl û esnafên din be jî…
Tesadufeke pir ecêb e...
Îsal dema ez çûm Kurdistanê, ez çend rojan li Amedê jî mam. Mala diya min tam li hember vê ”Orman Parkê” û vê qahwexaneyê bû.
Îcar ji ber ku dinya pir germ bû, her roj danê êvarî bi zarok û maliyan ra em diçûn li vê ”Qafeya Dîcleyê” rûdiniştin.
Cara pêşî dema em çûn, garson hat bi tirkî xêrhatin da me û li temiyên me pirsî.
Min got, em kurd in û ji kerema xwe ra bi me ra bi tirkî nepeyive.
Dûra piraniya garsonan ez nas kirim, êdî dema ez diçûm wir bi min ra bi kurdî dipeyivîn.
Piştî ku ez vegeriyam Stockholmê, carê di internetê da ez rastî malpera Orman Parkê û ”Dîcle Cafê” hatim.
Min malpera wan pîroz kir û got, her tiştê we xweş û baş bû, lê tirkiya we na baş bû. Dibê menu û serwîsa we ne tenê bi tirkî, bi kurdî û tirkî be.
Çi tesadufeke mezin e, va ye ev daxwaza min bi cî hat.
Careke din dema ez çûm, ezê ji wan ra qala vê bîranîna xwe bikim û bi kêfxweşî "qahweyeke kurdî" bixwazim.
Çimkî wan ji min ra got, "turk kahwesî", min got, navê vê ne turk kahwesî ye, ma mohra tirkan lê ye, navê vê "kurd kahwesî " ye û hûn jî wisa bibêjin...
Garson keniya...
Her wisa min di çend nivîsên li ser gera xwe da jî got, dibê meriv her tiştî ji dewletê nepên, kurd bi xwe kanin navê karxaneyên xwe bikin kurdî û serwîsê jî bi kurdî bikin.
Muşterî jî dibê ji esnafan bi kurdî serwîsê bixwazin.
Taleb bi kîjan zimanî be arz jî mecbûr e bi wî zimanî were pêşkêşkirin.
Heta ku em zimanê xwe di jiyana rojane da, di praktîkê da bikar neynin, nekin zimanê tîcaretê, siyasetê dewlet tu mafî nade me.
Dibê kurd xwe nedin bendî qanûnan, dewlet bi xwe, bi rehetî tu qanûnan dernaxe.
Ji bo ku dewlet qanûnan biguherîne û zimanê me bike zimanê resmî û perwerdeyê, dibê di praktîkî da dewlet were mecbûrkirin.
Heger hemû belediyên di destê BDP-ê da di vî warî da bi zanîn û bi şiûrekî netewî hereket bikin, siyasetmedar zorê bidin hukûmetê û bi xwe jî pêşengiya vê xebatê bikin û hemû kurdên welatperwer jî di bazarê da kurdî bikar bînin û xizmetê bi kurdî bixwazin, dewletê ji mecbûrî qanûnan biguherî.
Yanî ji bo ku macûn ji tupê derê, dibê meriv bigvêşe, zorê bidê.
Ev mesele jî wiha ye, dibê ji alîkî da em ji dewletê bixwazin û ji aliyê din da jî di praktîkê da zimanê xwe bikar bînin.
Mesela piştî ”Qafeya Dîcleyê”, dibê li her bajarê Kurdistanê hemû dikandar, qahwexane, aşxane, otêl û hwd. ew jî eynî tiştî bikin.
Li Kurdistanê bi milyonan qahwexane, aşxane, otêl û dikanên di destên kurdên welatperwer da hene, dibê her kes ji tenga xwe da dest pê bike.
Dera ku aşxane, pastexane û qahweya ku bi kurdî xizmetê dide hebe, dibê meriv here wir, neçe yên bi tirkî.
Yanî dibê esnaf bibînin ku mişteriyên zimanê kurdî hene. Dema kara esnafan di bikaranîna kurdî da hebe ewê kurdî bikar bînin.
Ma li herêmên turîstîk ne her kes bi îngilîzî xizmetê pêşkêş dike, çimkî mişterî bi wî zimanî dizanin.
Kurdî jî wisa ye.
Min li her derê bi kurdî da û stend û ”alişvêriş” kir, dera bi kurdî nizanîbû min jê nekirî.
Heger her kes bi zanîn û bi mesûliyet hereket bike dewletê zû were rê…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar