Şerê xelkê min jî rehet nahêle

Gelî xwendevanên hêja, hûn dizanin halê kurdan û şerê îslamîstên tirk û çeteyên kemelîstan ev hefteyeke tehtîla min jî bi min dan jibîrkirin.

Xwedêgiravî ji roja duşemiyê û vir da ye ez di tehtîlê da me. Lê ji siûda min ya xerab ra şerê îslamîstên tirj(AKP) û çeteyên kemalîstan jî tam wê rojê dest pê kir. Te digot qey li bendî tehtîla min bû kuro?

Erê ez wek xelkê bi çol û çepelan nakevim û naçim xwe nadim ber pêlên derya şîn û di nava teyrikên Cinnetê da xwe naqelînim. Lê axir bêbavan nehîştin ez rojekê jî li malika xwe rehet bikim. Yanî bi şer û pevçûnên xwe tehtîl li min kirin jahr û weselam.

Dema min dît ku şerê îslamîst û kemelîstan gelkî geş û gurr e, êdî tebatî nehat min, min tehtîl mehtîl ji bîr kir û min jî xwe tevê kir, yanî dest bi tehlîl û teoriyên xwe kir.

Bi vî hawî tehtîla min ji bîra min çû û min jî ji tenga xwe da dest bi tehlîl û teoriyên xwe yên ”bêfêde” kir. Bêfêdeye ji ber ku tiştên ez dinivîsim here were çend heval û çend dilsozên Dîwanxaneyê dixwînin. Bi gotineke din, bi nivîsên min ne kar û ne jî zirara min digihîje şûrkêşên herdu aliyan.

Helbet min dikanîbû bigota ez di tehtîlê da me û îşê xwe ji şerê wan naynim, çi tînin serê hev bira bînin, ezê ji xwe ra li malika rehet bikim.

Lê ez nikanim bi xwe, dema kurd û dijminên xwe ya jî dijminên kurdan xwe bi xwe bi hev dikevin, ez nikanim tenê li wan temaşe bikim, bi hawakî dibê ez jî xwe tevê kim. Dema ez xwe tevê nekim, tiştekî li ser nenivîsim , gome ya jî xîçekî navêjim ji dijmin da, ya jî halanekê di siyasetmedar û şervanên kurdan hilnedim, yanî kurt û kurmancî şêla xwe diyar nekim sebra min nayê, rehet nakim.

Bi qasî ku ez dibînim û fêm dikim, mêrikan wek boxe û beranan xwe baş li hev serqot kirine û bi hemû hêz û çekên xwe tên hev.

Herdu alî jî ji hewla ruhê xwe baş li ber xwe dide û dixwaze derbeke baş li yê din xe; heger nekuje jî dixwaze birîndar bike, wek lîstikvanê topê demekê seqet bihêle.

Di vî şerî da tiştê baş û kêfa meriv jê rat ê, îcar nigê çeteyên kemalîst yanî ”dewleta kûr” şemitîye û meleyên tirk û fetulahcî ketine ser wan. Hîn kesî derba mirinê dawneşandiye kesî, lê herdtişt mimkûn e. Yanî maç hîn neqediyaye, herçiqas mirîdên fetulahcî nuha di ser da bin jî lê di saniya dawî da rewş diknane were guhertin.

Ji ber ku tirk tim di saniya dawî da surprîzan çêdikin...

Belhazir, bi saya piştgiriya Emerîka û Yekîtiya Ewrûpayê, meleyên fetulahçî ketine ser dilê kemalîstan, wan li erdê vedigevizînin, dixwazin hinekî çavtirsiyayî û ji pertav da bixînin.

Xwedê cesaret û hêza Ristemê Zal bide wan.

Xwedê alîkariya Bush ji kemalîstan qut bike û bide Recoyê Kasimpaşalî.

Hemû xwendevan dizanin ku ez tu carî xêra AKP-ê û tirkan naxwazim, ez ne dua, bawer bikin taya xwe jî nadim îslamîtên tirk. Lê ji bo ku ew û kemalîst ketina gewriya hev, ez nuha bi şev û roj ji wan ra dua dikim, dixwazim ew leşker û kemalîstan bipelixînin. Lê ez bawer nakim ku ewê bi rastî jî bixwazin serê mar bipelçiqînin.

Tabî ev şer e, dema şer germ bibe û meriv bibîne ku ê hember derba mirinê dawdişîne meriv, meriv jî wê demê ji hewla ruhê xwe derba mirinê davîje ji yê hember xwe da. Wê demê bêhemdî jî dikane ”qezayek” ji destê meriv derkeve û meriv dijminê xwe bikuje.

Di vî şerî da şêla min pir zelal e, ez dibêjeim em kurd nebin heval û piştgirî aliyekî, ji ber ku herdu serê jî bi qasî hev dijminên me ne.

Lê li alî din, di vî şerî da çeteyên kemalîst çiqasî deşîfre bibin û ji hêz da bikevin bêguman ji bo me kurdan jî hewqasî baş e.

Ji ber ku dijminekî me kêm dibe. Û di ser da ev dijmin jî xwedî tank û top e, zalim û xwedî bi hezaran qatil û çete ye. Baskokirina vî dijminê xedar bêguman ne ji bo me kurdan tenê, ji bo tirkan jî, ji bo dewletên cîran jî pir baş e.

Ez hêvî dikim ku AKP îcar jî wek bûyera Şemzînanê dîsa bi artêşê ra li hev neke. Ji ber ku Erdogan û hemû kesên dora wî ne demokratên ji dil in, baweriya wan bi demokrasiyeke rastîn û dana mafên kurdan yê netewî tuneye, loma jî hertim dikanin bi artêşê ra li hev bikin.

Ez hêvî dikim ku ev texmîna min ewê îcar şaş derkeve û AKP-yê di bin ra bi darbeciyan ra li hev neke.

Wek min li jor haya we gîhandê, ez nuha di tehtîlê da me, dibe ku yekrojan li hewşê xwe bidim ber tavê(ez newêrim zêde dûr herim)û di xwe ra nebînim tiştekî binivîsim.

Tehtîla min pir ne girîng e, lê ez hêvî dikim ku tehtîla hemû kurdan bi dilê wan be.