Hûn rastiyê dixwazin ez xwe di orta ”Xelîl û Celîl” da his dikim…
Ji do da ye ez boçikî bûme, yanî dîsa firk ketiye pişta min û ji ber vê yekê jî ez nikanim nivîsa xwe ya rojene binivîsînim.
Îcar ez bibêjim ez nexweş im derdeke, ez nebêjim derdeke.
Loma jî do êvarî min sebebê nenivîsîna xwe nenivîsand.
Lê wisa xuyaye ku ev hevîr ewê hîn gelek av hilinî, yanî ”firk”e, ”boçik” e ewê zû bi zû bela xwe ji min veneke.
Esas pê hinek êş hebû min zêde guh nedayê.
Do sibehê dema ez ji nava nivînan rabûm, min dît ku êşeke mezin di pişta min da heye. Min hinekî xwe rast û çep bada, yanî min ”antramanek” kin kir, min got de qey ewê derbas be û çûm kar…
Lê derbas nebû, her ku çû xerabtir bû.
Min biryar da ku texsiyakê bixwazim û herim mal.
Di wê nabênê da min li malpera Kkurdînfoyê nêrî û îlana wefata Îsmaîl Aliş bi ber çavê min ket.
Li ser vê, min rabû telefonî Qudbedîn Aliş kir, jê ra sersaxî xwest.
Her çiqas mala Qutbedîn nêzî ciyê karê min bû, meriv dikanîbû peyatî jî biçûya, lê min nikanîbû, min rabû texsiyak girt û berê çûm wir.
Û ji wir jî dîsa bi texsiyakê çûm mal.
Û ji do da ye li mal di nava nivînan da me, carnan têm kompîtorê vedikim, lê dinêrim, halê dinyayê û kurdan fêr dibim û dîsa diherim xwe dirêj dikim.
Ez hebên Voltarenê digrim ku hinekî baş bibim ezê tiştekî binivîsînim...
Ev gelşa piştê ji zûda ye bi min ra heye, lê ev demek dirêj bû bela xwe ji min vekiribû. Bes ji do da ye dîsa bela xwe di min daye, hela ez mêzem ewê kînga bela xwe ji min veke...
Bawer bikin di nava nivînan da tebatî nayê min, ez dixwazim hêzî ser xwe bikim û herim li ber kompîtorê rûnim…
Yanî dil heye, lê bawer bikin taqet tuneye...
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar