Çend gilî û gazinên kurdewarî

Ez îro jî li merasima bîranîna karesata Helepçeyê bûm.
Merasima do ji alî hin hevalên YNK-ê va hatibû organîzekirin û ya îro jî ji alî Federasyona Komeleyên Kurdistanê va.
Di merasima do da kurdên Kurdistana Tirkiyê, Sûriyê, Îranê û hevalên PDK-ê hema hema ji binda tunebûn, hemû hevalên Yekîtiyê bûn.
Di merasima îro da jî îcar tenê kurdên bakur hebûn. Kurdên soran hema hema tunebûn.
Ji ber ku wan merasima xwe do çêkir, me jî yanî kurdên bakur îro çêdikir.
Ji ber ku ez kurdekî Kurdistanî dihesibînim, loma jî ez di herdu merasiman da jî beşdar bûm.
Hejmara beşdarên îro ji yên do ne zêdetir bûn, ew jî li dora sed kesekî bû.
Merasima do saet di 14:00-an da bû. Min îro bihîst, saet di 15:00an da yanî saetekê piştî destpêka merasimê bîranîna 106 saliya Mustefa Barzanî bû. Yanî herdu bîranîn jî hema hema xistibûn eynî saetê.
Di bîranîna îro da tiştê herî baş û kêfa min jê ra hat, nûnerên pênc partiyên Swêdî(Sosyaldemokrat, Moderat, Partiya Gel, Partiya Keskan û Partiya Çep)jî beşdarî merasimê bûn û hemûyan jî axaftinên gelkî baş û dilşewat kirin, hemûyan jî xwest ku Neteweyên Yekbûyî qetlîama 16-ê Adarê weke rojeke jenosîda li dijî miletê kurd ya navnetewî qebûl bike.
Ez, qetlîama Helepçeyê ji kûrayiya dil û hinavê xwe bibîr tînim serê xwe li ber hemû şehîdên gorbuhuşt ditewînim.
Nuha jî mijareke din.
Li ser nivîsa min, ”Azadiya miletekî bi siyaseta "nermkirinê" nayê bidestxistin” gelek şirove hatin kirin.
Di hin şiroveyen da hin gotinên ne xweş, ne bi dilê min hebûn. Bêyî ku nav bidim, do min çend rêz li ser şirove û rexneyan nivîsî.
Lê ji ber ku min weke şirove nivîsî, îhtîmal heye ku haya xwendevanan zêde jê çênebe û loma jî neyê xwendin.
Ji ber vê yekê, ez dixwazim wê nivîsa xwe bi hin guhertin îşev li vir dubare bikim.
Rexne tiştekî baş e, û dibê meriv ne li dij be.
Rexne însan û civatan bînfireh dike, dike xwedî xweşbînî û tehamul.
Lê helbet dibê meriv rexne, çêr û heqaretan tevhev neke.
Bi baweriya min di rexneyên xwe da meriv çuqasî sergiran û avakar be ji bo menfeeta miletê kurd ya giştî û netewî hewqasî baştir e.Mafê her kurdî heye tiştê nekeve serî rexne bike. Ev yek dikane siyaseta DTP û PKK-ê be ya jî beyaneke Ocalan û berpirsiyarekî DTP-ê be.
Ya jî nivîseke min be. Lê di rexneyê da dibê armanca me ew be ku em xwediyên çewtiyan û kesên li pey wan bînin ser riyeke rasttir, nek u heqaretê li wan bikin.
Deme meriv bi ziman û gotinên maqûl însanan rexne bike, însan li meriv guhdarî dikin, lê dema meriv bi xeber û heqaret dest bi rexneyên xwe bike wê demê êdî cî ji diyalogê ra namîne, tenê şer dimîne.
Şer jî tenê zirarê dide miletê kurd. Di şer, dijminatî û teşxeleya di nabêna kurdan da tu menfeeta kurdan tuneye.
Lê zirar heye.PKK û DTP çiqasî tişê ne li gor dilê me bikin jî dibê em bi çavê dijimin li wan nenêrin û wisa bi nav nekin.
Netîce ew jî kurd in, hêzên kurd in û li dijî dijmin li gor xwe xebatekê dikin. Lê em hin kirinên wan şaş dibînin.
Loma jî dibê weke kurd, weke însanên kurdperwer em bixwazin wan qezenc bikin, ji şaşiyên wan dûr xin.Kurd dibêjin, rî(h)dibe bihost dijmin nabe dost, ya jî dijminên bavan nabin dostên lawan.Yanî tirk çi bibêjin jî netîce, ne ji qewmê me ne û îro dijminê me ne. Loma jî dibê em tu carî partiyeke tirk û DTP-ê weke hev nebînin.
Çimkî yek ji me ye, yek dijmin e.
Îro em li dijî hev in, sibe em dikanin werin ba hev.
PDK û YNK bi salan li dijî hev bûn, zirarên pir mezin dan hev û gelek însanên hêja ji hev kuştin. Lê rojek hat bûn dost û mitefikên hev.
Çimkî herdu jî hêzên kurd in. Ev yek ji bo mej î wiha ye. Em nikanin PKK-ê DTP-ê ji kurdayetiyê derxin, xerabiyê bikin li zirare me ye, lê başiyê bikin li kara me ye
Partiyeke ji me dikane îro tiştên pir ne baş û xerab jî bike. Dibê meriv li dij rabe, rexne bike, lê dibê meriv tu carî bi çavê dijmin lê nenêre.
Zarokên meriv di xortaniya xwe da yekcarnan tişteên ne li gor dilê meriv, tiştên pir xerab dikin,lê meriv weke dê û bav bi çavê dijmin lê nanêre.
Meriv li ber digere, dibêje heyran, qurban ji bo ku bîne ser riya rast û baş.Bi baweriya min dibê meriv bi vî çavî li PKK-ê û DTP-ê jî binêre.
Ya din ne rast e ku meriv bi gotin û rexneyên xwe bi milyonan însanê kurd bigre hember xwe, dilê wan ji xwe bihêle.
Dibê meriv bi zimanekeî maqûl bipeyive ku însan li me guhdarî bikin, bi hêrsê, bi xeberan kes li me guhdarî nake û loma jî tu tesîra me jî çênabe.
Gelo di van dîtinên xwe da ez şaş im?