Ergenekon dixwaze hukûmetê bitirsîne

Li Tirkiyê bûyer hewqasî li pey hev çêdibin ku meriv nizane li ser kîjanê binivîsîne, li ser kîjanê nenivîsîne, qala kîjanê bike qala kîjanê neke…

Hemû bûyer jî dişibin filmekî polîsîye yê pir bi heyecan, mişt hereket, taqîb û kuştin e.

Dema meriv temaşe dike ji heyecanê bîn li meriv diçike.

Ev du hefte bûn fîlmê di wîzyonê da operasyona li dijî Ergenekonê bû. Milet bi heyecaneke mezin li vî fîlmê ”Ergenekonê” temaşe dikir. Meraqa herkesî ew bû ku ev fîlm ewê çawa biqide?

Lê do tam di orta fîlm û di dera herî bi heyecan da fîlm qut kirin û îcar fîlmekî din dan ser. ”Fîlmê” êrîşa ser sefaretxaneya Emerîka ya Stenbolê.

Wek tê zanîn do 4 kesan êrîşeke çekdar birin ser sefaretxaneya Emerîka ya Stenbolê û di êrîşê da 3 êrîşkar û 3 pûlis hatin kuştin. Û êrîşkareke reviyabû. Lê li gor agahiyên pûlis, ew êrîşkar jî îro hatiye girtin.

Piştî êrîşa do, êdî kes hewqasî qala rêxistina Ergenekonê û amadeyiyên wê yê darbeyeke leşkerî nake, meseleya herî girîng êdî êrîşa do ye.

Tirkiye welatê leqleqa vala ye, berê her kes li ser Ergenekonê dipeyivî, lê nuha mijar bûye ”kê”, ji bo çi ev êrîş kir?

Dixwzazin çi mejsajê bidin kê?

Bêguman herkes dizane ku ”emir” ji ku ye û dixwazin çi mejsajê bidin kê?

Lê dîsa jî xwe li xamî û nezaniyê datînin û wek ku bi rastî jî nizanibin,(bi taybetî jî hekûmet) dibêjin gelo kî li pişt vê êrîşê ye?

Lê di rastiyê da helbet Emerîka jî û AKP jî dizane ku êrîşkar kî ne û ji bo çi kirine.

Min di nivîsa xwe ya do da jî gotibû ku êrêşkar çeteyên Ergenekonê ne. Bi vê êrîşê, çeteyên Ergenekonê ji hukûmetê, serfermandarîyê û Emerîkayê ra dibêjin zêde neyên ser me, heger hûn hinekî din jî pêşda werin emê tiştên mezintir bikin. Û hûn dizanin ku ev hêza me heye.

Ji ber ku esas AKP û serfermandarî jî naxwazin bi rastî jî hemû çete derkevin ortê û ceza bibin. Naxwazin çimkî serî digihîje Buyukanit û yên dora wî jî. Dibe ku îro ”çerx” kirine, lê do ew jî di nava haziriyên darbeyê da bûn.

Êdî herkes dizane ku orgenaralê teqawit Şener Eruygur û general Tolon, ji sala 2003-an û vir da bi parolaya ”Keçika Zer”, ”Ronahiya Hîvê” û ”Lepik” bi kêmanî sê caran teşebûsî darbeyên leşkerî kirine.

Heta li gor xebera rojnameya Zamanê, di sibata 2004-an da li hember serekerkanê wê demê Hîlmî Ozkok, haziriya suîkastekê kirine yanî xwestine wî bikujin. Lê CIA-yê ji vê planê Ozkok agahdar kiriye û bi saya vê agahdariyê xelas bûye.

Û ji xwe ev rêxistin hîn ji wê demê da heye. Ergenekon îro nehatiye danîn, di sala 2003-an da haya MÎT û serokwîzîr ji vê rêxstinê heye, lê naçin ser. Lê îro êdî ji mecbûrî diçin ser, ji ber Ergenekon dixwaze bi riya darbeyeke leşkerî dest deyne ser hukim.

Ev teşebusên darbeyên Eruygur û Tolon hewqasî eşkereye ku serekerkanê berê Hîlmî Ozkok jî êdî ji mecbûrî qebûl dike, çimkî demakê xwestine wî jî bikujin. Loma jî nabêje tiştekî wiha çênebûye, dibêje ”ez ne dibêjim rast e û ne jî dibêjim derew e.”

Maneya vê, yanî rast e.

Ji xwe ji wê ye îro serokkomar Abdullah Gul, çû xwe avêt dexlê Hîlmî Ozkok û jê alîkarî xwest. Ji ber ku di destê Ozkok da gelek delîl û belgeyên derbarê darbeciyan da hene. Ozkok dikane vê yekê îspat bike. Loma jî Gul îro pê ra civînek çêkir û jê alîkarî xwest.

Li Tirkiyê meqam û rutbeya însanan çi dibe bila bibe, ewlekariya tu kesî tuneye. Belgeyên di operasyonan da hatine girtin vê yekê baş nîşan dide.

Di belgeyan da xuya dibe ku Ergenekonê di heqê serekerkan Buyukanit û wezîrê hundur yê kevn Abdulkadîr Aksû da jî dosya daye hazirkirin, bawerî bi wan jî neanîne, ew jî "welatperwer" nedîtine.

Buyukanit, herroj bombeyan bi ser serê kurdan da dibarîne, teroreke nedîtî li Kurdistanê dide meşandin, lê têr nake, dîsa jî xerab e.

Ma ji Abdulkadir Aksû xerabtir meriv heye?

Mêrik eşkere bi miletê xwe ra xiyanetê dike û wek tirkekî herî zalim êrîşê dibe ser gelê xwe. Lê dîsa têr nake û tê taqîb kirin.

Têr nake, ji ber ku sîstem ji destpêkê wiha ava bûye. Sîstema mafyayê ye, herkes ji her kesî ditirse, herkes ji herkesî şikê dike, herkes herkersî taqîb dike û dixwaze ji ortê rake.

Berê di dema Osmaniyan da kî bibûya wezîr-î azam(sadrazam, wek serokwezîrê îro)roja pêşî kefenê xwe hazir dikir, çimkî dizanîbû ku ewê were kuştin. Ji avabûna dewleta Osmanî û heta 1821-ê padîşahên osmanî tam 44 wezîr-î azamên xwe kuştin.

Hinekên wan, celadan hema li ser kursiya wan ya meqam destê xwe dikirin gewriya wan û difetisandin.

Neviyên wan jî îro eynî xetê û eynî kulturê didin meşandin. Ew jî wek bav û kalên xwe, serokwezîr û serokkomarên xwe bidarde dikin û dikujin. Generalan dikujin, li telefonên serfermandar, serokwezîr, serokkomarên xwe guhdarî dikin, di heqê wan da dosyeyan hazir dikin.

Li weletekî helbet wiha garantiya mal û jiyana tu kesî tuneye, her kes ji ruhê xwe ditirse.

Bifikire Erdogan, bi dizî dihere Îraqê, newêre roj û saeta çûyina xwe berê bibêje. Ji ber ku ditirse, dikane balafira wî jî wek ya orgeneral Eşref Bîtlîs were xistin.
Sebebê vê yekê artşê e, kultur û perwerdeya leşkeran e.

Zabitekî herî biçûk jî xwe wek xwediyê dewletê û Tirkiyê dibîne, xwe ji her kesî "welatperwertir" dibîne. Îdara dewletê wek mafekî xwe yê xwezayî dibîne. Dema sivîlek, siyasetmedarek, serokwezîr û serokkomareke bi gotina wî neke, dîn dibe, niqane qebûl bike.

Û loma jî her cara ku sivîl ji emrê leşkeran derdikvin, leşker tavilê li hustuyê wan siwar tên û darbeya xwe dikin.

Lê îcar mesele hinekî tevlihev bûye, ne Emerîka wek berê destê xwe li pişta wan dixe û ne jî siyasetmedar şewqê xwe digrin û zû bazdidin.

Loma jî pir mimkûn e ku darbecî îcar li zirarê derkevin