Gava dengê erebî tê min gurûzî digre canê min, ez dixwazim
guhên xwe bigrim.
Berê ez ne wiha bûm.
Berê min ji erebî pir hez dikir. Heta min ji xwe ra digot piştî teqawîtiyê ezê herim çend mehan li welatekî erb bimînim û erebî fêr bibim. Jiwe piçek erebiya min hîn heye. Min digot ezê erebiya xwe hinekî din pêş da bibim.
Lê ji bûyerên Şengalê û Kobanê virda ye, her roj bi dîtina dîmen û xeberên di telewîzyon û medyaya sosyal da ereb û erebî li ber çavên min bûne marê reş.
Di trênê da, di otobozê da gava dengê erebî dikeve guhên min tavilê tîk min digre û dixwazim guhên xwe bigrim ya jî ji wir rabim. Naxwazim erebekî bibînim.
Ez ji tirkî jî hez nakim, berê jî hinekî wisa bûm. Ne mecbûr bim naxwazim bi tirkî jî bipeyivim û lê guhdarî bikim. Lê belê tirkî hîn wek erebî madê min jê nagere, hîn hestên hewqasî serobonî hev nake.
Her ereb li ber çavê min bûye wek qatil Daîşê, wek tecawizkarekî keçên êzdî. Gava du ereb bi hev ra dipeyivin, ez dibêjim belkî qala tecawizên xwe dikin ya jî pesnê qatiln Daîşê didin.
Tehamula min li hemberî ereban û erebî daketiye binê sifirê. Ez ne dixwazim erebekî bibînim û ne jî erebî bibihîzim.
Hestên min li hemberî tirkî jî pir xera bûye. Ez dikanim bibêjim belkî di nuxteya sifirê da ye.
Bi taybetî jî piştî van bûyerên lînckirina kurdan hertiştê tirkan û Tirkiyê bêtir li ber çavê min reş bûye.
Jixwe lema ez îsal neçûm welêt, neçûm Tikriyê. Ev 6 hefte ne di hur malê da me. Ji dilê min nehat, ûjdanê min qebûl nekir herim dereke din jî kêf bikim. Mam li mal.
Li hemberî farisan û farisî hestên min hîn hewqasî serobinî hev nebûye, bêtehamuliya ya min li hemberî farisan û farisî hîn hewqasî ranebûye pêdarê.
Bêguman hemû ereb ne Daîş in, ez jî bi viya dizanim. Lê belê yên bi fikir û îdeolojiya xwe, bi kîn û nefreta xwe ya li hemberî kurdan û miletên ne misilman, bi hovîtî û îdeolojiya xwe ya faşîst û nazîst hewqasî pir in, hewqasî pir in ku aqilê meriv disekine.
Ji xwe civat, kultur, îdeolojî, dîn, bawerî ne misaîd bûya Daîş dernediket. Bêyî civateke ereb û misilman rêxistineke wek Daîşê, îdeolojiyeke wek ya Daîşê ne mimkûn e ji nva civateke din derkeve. Ancax ji nava ereban rêxistineke wisa hov û barbar derkeve û di ser da jî bibe hêzeke mezin.
Yanî erebên bi fikir û îdeolojiya xwe Daîş in ji erebên medenî û însan hezar qatî pirtir in. Bi dev demokrat, însan xuya bin jî, bi fikrên xwe yên genî, prîmîtîv û bi îdeolojiya we xwe faşîst bêtir wek qatilên Daîşê ne.
Lema jî hemû ereb li ber çavên min bûne wek qatilên Daîşê…
Bi guherîna zemên ra, bi guherîna şertan ra însan jî diguhere, şexsiyet û qerekterê însên jî, fikir û hestên însên jî, întrese û zewqên însên jî pir hindik diguhere. Carnan berbî başiyê û carnan jî berbî xerabiyê ve. Lê helbet ew jî tiştekî îzafî ye…
Berê ez ne wiha bûm.
Berê min ji erebî pir hez dikir. Heta min ji xwe ra digot piştî teqawîtiyê ezê herim çend mehan li welatekî erb bimînim û erebî fêr bibim. Jiwe piçek erebiya min hîn heye. Min digot ezê erebiya xwe hinekî din pêş da bibim.
Lê ji bûyerên Şengalê û Kobanê virda ye, her roj bi dîtina dîmen û xeberên di telewîzyon û medyaya sosyal da ereb û erebî li ber çavên min bûne marê reş.
Di trênê da, di otobozê da gava dengê erebî dikeve guhên min tavilê tîk min digre û dixwazim guhên xwe bigrim ya jî ji wir rabim. Naxwazim erebekî bibînim.
Ez ji tirkî jî hez nakim, berê jî hinekî wisa bûm. Ne mecbûr bim naxwazim bi tirkî jî bipeyivim û lê guhdarî bikim. Lê belê tirkî hîn wek erebî madê min jê nagere, hîn hestên hewqasî serobonî hev nake.
Her ereb li ber çavê min bûye wek qatil Daîşê, wek tecawizkarekî keçên êzdî. Gava du ereb bi hev ra dipeyivin, ez dibêjim belkî qala tecawizên xwe dikin ya jî pesnê qatiln Daîşê didin.
Tehamula min li hemberî ereban û erebî daketiye binê sifirê. Ez ne dixwazim erebekî bibînim û ne jî erebî bibihîzim.
Hestên min li hemberî tirkî jî pir xera bûye. Ez dikanim bibêjim belkî di nuxteya sifirê da ye.
Bi taybetî jî piştî van bûyerên lînckirina kurdan hertiştê tirkan û Tirkiyê bêtir li ber çavê min reş bûye.
Jixwe lema ez îsal neçûm welêt, neçûm Tikriyê. Ev 6 hefte ne di hur malê da me. Ji dilê min nehat, ûjdanê min qebûl nekir herim dereke din jî kêf bikim. Mam li mal.
Li hemberî farisan û farisî hestên min hîn hewqasî serobinî hev nebûye, bêtehamuliya ya min li hemberî farisan û farisî hîn hewqasî ranebûye pêdarê.
Bêguman hemû ereb ne Daîş in, ez jî bi viya dizanim. Lê belê yên bi fikir û îdeolojiya xwe, bi kîn û nefreta xwe ya li hemberî kurdan û miletên ne misilman, bi hovîtî û îdeolojiya xwe ya faşîst û nazîst hewqasî pir in, hewqasî pir in ku aqilê meriv disekine.
Ji xwe civat, kultur, îdeolojî, dîn, bawerî ne misaîd bûya Daîş dernediket. Bêyî civateke ereb û misilman rêxistineke wek Daîşê, îdeolojiyeke wek ya Daîşê ne mimkûn e ji nva civateke din derkeve. Ancax ji nava ereban rêxistineke wisa hov û barbar derkeve û di ser da jî bibe hêzeke mezin.
Yanî erebên bi fikir û îdeolojiya xwe Daîş in ji erebên medenî û însan hezar qatî pirtir in. Bi dev demokrat, însan xuya bin jî, bi fikrên xwe yên genî, prîmîtîv û bi îdeolojiya we xwe faşîst bêtir wek qatilên Daîşê ne.
Lema jî hemû ereb li ber çavên min bûne wek qatilên Daîşê…
Bi guherîna zemên ra, bi guherîna şertan ra însan jî diguhere, şexsiyet û qerekterê însên jî, fikir û hestên însên jî, întrese û zewqên însên jî pir hindik diguhere. Carnan berbî başiyê û carnan jî berbî xerabiyê ve. Lê helbet ew jî tiştekî îzafî ye…
XXX
Piştî bobelata(karesata)Şengalê û Kobanê û felaketên li pey
wan anîn serê kurdan dibê tu kurd li hemberî ereb û tirkan êdî ne kurdê berê
be. Şengal û Koban ji bo kurdan mîladek e, hestên kurdan li hemberî ereb û
tirkan yên berî mîladê û yên piştî mîladê gelkî cihê ye û dibê cihê be jî...
Êrîşên ser HDPê û lînckirinên kurdan birîna dilê kurdan kûrtir kir, benê xav, têkiliya zeîf ya di nabêna tirk û kurdan da mabû ew jî qut kir.
Êrîşên ser HDPê û lînckirinên kurdan birîna dilê kurdan kûrtir kir, benê xav, têkiliya zeîf ya di nabêna tirk û kurdan da mabû ew jî qut kir.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar