Xortên me nuh çûn. Me 30 saliya ifara xwe ya dawî, lawikê xwe yê biçûk pîroz kir. Şahiya me baş derbas bû. Bi xêra 30 saliya xortê xwe em gişk hatin ba hev, 6 saetan em bi hev xenê bûn.
Min û baranê li ber hev da, geh barî, geh vekir, lê axirê ne sar bû, heta derengê şevê em li hewşê rûniştin, me têr sohbet kir.
Îro rojbûna lawikê me yê biçûk e, dibe 30 salî. Di jiyana însên da 30 sal demeke muhîm e.
Ji do da ye me haziriya xwe kiriye, emê jê ra festeke biçûk
çêkin, girîlekê bikin.
Lê ji şansê xerab ra îro danê esir karekî wî yê mecbûrî heye, ji ciyê kar dibê here wir. Em hêvî dikin zû biqede. Nikanibe zû were ne baş e. Do em gelkî westiyan.
Do îraqiyekî, qeşmerekî, provakatorekî bi navê Selwan Momîka li Stockholmê Quran şewitand. Selwan Momîka suryanîyekî îraqî ye.
Berê jî yekî danîmarkî du caran qeşmeriyek wiha kir û bû sebebê bûyerên mezin.
Îro li Bexdayê wek protesto qonsolosxaneya Swêd dagir kirine. Ez bawer dikim
mesele ewê hîn mezintir bibe.
Ez ne merivekî bawermend im, baweriya min bi dîn û Quranê tuneye. Lê tiştê tê kirin ez rast anbînim. Li ber mizgeftê, li ber kesên bawermend
şewitandina Quranê ne rast e, heqareteke li kesên bawermend e.
Li ser mişkan çîrokek deryavanên îngilîz a meşûr heye. Di keştiyê da mişk rehetiyê nadin wan, riyeke pir ecêb dibînin, qira mişkan tînin: Çîrok wiha ye:
Di keştiyeke îngilîz da mişk pir in. Gelek feq datînin lê mişk naqedin. Dûra
çareyeke din dibînin û bi wê metodê qira mişkan tîin.
Deryavan(keştîvan)di keştiyê da mişkekî digrin û dikin tenekeyekî vala, bi
rojan tî û birçî dihêlin.
Li rojhilatê Kurdistanê rewş çi ye ez baş nizanim, lê herçî bakur, başûr û rojavayê Kurdistanê ye ji ciwanan vala dibin, tên valakirin.
Koçberî berê jî hebû, ji hin herêmên serîhildan û erdhej lê
çêbûbûn koçî metropolên Tirkiyê dikirin.
Lê nuha ji seranserê Kurdistanê koçek mezin heye. Ji her bajarî bi hezaran
însana koç dikin. Gelek gund ji binda vala bûne, tenê çend kal û pîr lê mane.
Vê carê ne koçberiyeke berbî metropolên Tirkiyê, berbî Ewrûpayê ye.
Îro Cejna Qurbanê ye. Berê, çaxa dayika min sax bû, her siba cejnê(eydiyê)min telefonî wê dikir, cejna wê pîroz dikir.
Berê bavê min çû rahmetê, dûra jî diya min a derdgiran, dilşewata zarokên xwe
da dû.
Li ser temî û wesîyetên wan, me gorrên herduyan li kêlek hev çêkirin. Ewê
ebedîyen li ba hev bin.
4 sal in diya min wefat kiriye, êdî dayika ez roja cejnê telefonî wê bikim û
cejna wê pîroz bikim tune.
Bindestiya salên dûr û dirêj gelekên me ji dewletê ra, ji tirkan ra baş kedî bûne. Êdî ji hêzên dagirker, ji siyasetmedarên wan, ji pûlis û leşkerên wan, ji hevalbendên wan aciz nabin, nabêjin çi îşê van xerîban, van dagirkeran li welatê min, li gund û bajarên min hene?
Dagirkeran êdî ji xwe dibînin, ji hebûna wam ali welatê xwe
nerehet nabin, di hundurê xwe da li hemberî wankîn û nefretekê his nakin.
Heta
gelekên me dev ji kurdbûna xwe berdane, êdî xwe tirk qebûl dikin.
Pêşiyên me li dijî dijmin, li dijî dagirkeriyê di wexta xwe da nehatin ba hev, dûra ya di zindanan da, ya jî li sirgûn û koçberiyê hatin ba hev.
Lê ew jî êdî derebg bû. Dibê di wexta xwe da destên xwe
bidana hev û bi hev ra li hemberî neyarê xwe rabûna.
Me ji serpêhatiya pêşiyên xwe ders û ibret negirtiye, lema em jî eynî xeletiyê dubare dikin. Di wextê da destên xwe nadin hev, piştî em têk diçin, dijmin bi ser dikeve, em koçber dibin, li sirgûnê tên ba hev. Lê ew jî êdî dereng e.
Nîvê tirkan û kurdan bi mejuyê şexsekî difikirin, dibêjin ew kûpê êqil e, ew hamî hama ye, xwediyê aqil fahma ye, ew çi bibêje rast e, ew çi bike baş e.
Ew şexs jî ji ber bêmejîtî û totikvalatîya wan ji xwe ra kêf kiriye, bi
qamyonan dolar embar kiriye.
Kêmaqilên dibin heyranên kêmaqilan, dîktatoran tim pir in. Ne ev kêmaqilbûna
van dîktatorên zirzop nedihat ser hukim û nikanîbûn hewqasî hukim zirarê bidin
welatan û însanan.
Li Stenbolê sûtalekî tirk da dû keçikeke kurd. Fîstanekî hiçin li keçikê bû. Sûtêl bela xwe jê venekir. Got:
-Şîrînê, ez ji hişin pir hez dikim.
Keçik lê vegeriya, jê ra got:
-Wê demê tu çû mal ji dayiya xwe ra bibêje bira te bibe li mêrgekê girê bide.
Mahkimeya tirk a Amedê 6 sal û 3 meh ceza daye Dayika Aştiyê Hayrîye Turkekula 73 salî.
Rejîma herî xerab, herî faşîst, cûntayên leşkerî jî kal û pîrên 73 salî, 80
salî yên nexweş bi van hincetên qeşmerî nexistin zindanê.
Me ev hovîtî tenê di dema Erdogan da dît, ev şerefa mezin tenê bû para wî û rejîma
wî.
Îro li Swêd cêjna nîvê havînê ye, swêdî jê ra dibêjin Mîdsommar, Mîdsommarafton, sibe jî Mîdsommardag e. Mîdsommar, ev herdu roj jî sor in, tahtîl e. Di van herdu rojan xwrinên taybet, masiyê laks tê xwarin
Îro li her bajarê Swêd, li her taxê vê rojê(Mîdsommarê) bi govend, bi muzîk û şahî pîroz
dikin. Darikekî bi hişinayê dixemilînin û li dorê govendê digrin, distirên, kêf
dikin.
Li Stockholmê, li Bexçê Heywanet(li Skansenê) bi şahiyeke mezin pîroz dikin. Bi
hezaran însan diherin diherin wir û bi kêf û şahî Mîdsommara xwe pîroz dikin.
Do ne pêr min ji we ra qala wîrusa ketibû kompîtora min û gelkî serê min diêşand kiribû.
Cîranê minê swêdî Eînar pêr hat hawara min, li dora saetekê pê da ket, destpêkê
wenda bû.
Lê piştî ew çû, dîsa derket. Min xeber dayê, min got wele te nekuştiye, bêxwedî
dîsa bi paş da hat.
Camêr îro hat, ekranek Asus a mezin jî ji min ra bi xwe ra anîbû. Got tu
merivekî kal î, ji te ra ekranek mezin lazim e, lema min ev ekran ji te ra anî.
Ekrana min girê da û dû ra jî hêdîka berê xwe da vîrusa bi navê ” 0.desirebluestock.com”.
Di Googlê da hin agahiyên li ser xwend, ew baş nas kir, dûra serê xwe lqand, got:
-Hihiii, ya haaa, nuha min tu nas kir…
Heger dewleteke me jî hebûya Tirkiyê nikanîbû her roj gundên me, bajarên me topbaran
bikira, li welatê me ev zulma, ev çav soriya li me bikira.
Tirkiyê di van çend salê da wî da bi sedan kurd bi vî hawî kuştin, giş jî ji wan ra ma, me nikanîbû tiştek bi Tirkiyê bikira.
Vîrusa ev çend roj in ketiye kompîtora min bela xwe ji min venake, çirt û pirt tim xwe nîşanî min dide, dibêje bihêle ez kompîtora te ji vîrusan paqij bikim
Derewa dike, ew bi xwe vîruse, yekî bêbav şandiye, dixwaze kompîtora min xera
bike.
Hin însan ji bo xerabiyê, ji bo nerindiyê hene, hal û karê wan sextekarî ye, gava
zirarê didin hinekan kêfa wan tê, xwe serketî dibînin. Jiyana wan bi nerindiyê, bi sextekariyê derbas dibe.
Îro çûm ser bîstanaê hevalekî xwe yê salên 1980î, Mihemedê Hekkarî. Ji zûda ye me hev du nedîtibû. Îro çûm serdana wî. Em bi hev ra çûn ser bîstanê wî.
Mihehed merivekî bi tedbîr e, ji qahwê bigire hetanî bi penêr û petêx û qahwê,
her tişt anîbû ser ser erd.
Me qahwa xwe vexwar bîstekê qala rojên
borî kir. Dema em hatin Swêd em xort bûn, nuha em herdu jî du kalên teqawitbûyî
ne. Me rewşa xwe, halê xwe ji hev ra got.
Haya me hinekî ji halê hev çê bû. Dema hev hevdu dît, wî
got te por sipî kiriye, tu kal bûyî, min got wele tu jî kal bûyî. Me îtîraz nekir.
Hin kes zanin pir xweş bikin, pir pesnê hev bidin. Hevdu wer mezin dikin, wer mezin dikin, bêyî peraşût difirînin, bi asîmanan dixin.
Gava dilê wan ji yekî ra dixwaze kêçê dikin deve, bi pesn û sena mêrik dikin Rustemê
Zal, dikin siyasetmedarê bêemsal, dikin edîbê kurd ê herî mezin.
Şalûzî, şelafî ne karê her kesî ye, ew jî sinetek e, hunerekî amîgotiyê ye, kultureke
siyasî ye.
Dibê şexsîyeta însên li gorî wê be.
Hin xwendevan, heval, nas, dost carnan nivîsên min bi tirkî
şirove dikin.
Min çend caran gotiye ez şiroveyên bi tirkî qebûl nakim,
rica min ji we bi tirkî şirove nekin, lê nikanim rê li ber vê gelşê bigrim.
Carnan hin kes şiroveyên bi tirkî dikin.
Ji ber ku do yekî dîsa nivîseke min bi tirkî şirove kir, min ev agahdarî belav
kir:
”Agahdarî !
Gelî dost û hevalên ezîz, xwendevanên delal, rica min ji we nivîsên min bi
tirkî şirove(komentar)nekin, ez şiroveyên bi tirkî, erebî, farisî qebûl nakim.
Wele baranê îro erd îhya kir, barî û barî, erd têr kir. Axê ji mehekê zêdetir e çilkek baran nedîtiye, îro ji baranê têr bû, baş tîna xwe şikand.
Kulîlkên me, gîha hewaşa me jî kêf kirin, ew jî bêav bûn. Me carnan av didan lê têrê nedikir, av ne belaş e, me baş av nedida.
Îro bi minasebeta Roja Bavan, gelek kes rismên bavên xwe belav dikin, bavên xwe bibîr tînin.
Kêfa min ji tiştên wiha ra nayê, guh nadim roj-mojên wiha.
Lema jî hetanî nuha min tu carî ne rojeke wiha bibîr anîye, ne jî bi vê minasebetê
rismekî bavê xwe par ve kiriye.
Lê ji vê sibê da ye gelek nas û dost rismên bavên xwe belav dikin û bavên xwe
bibîr tînin.
Li ser vê, min jî biryar da ez jî rismekî xwe û bavê xwe yê bi hev ra par ve
bikim.
.jpg)
"Heger careke din tu di heqê serok da tiştekî binivîsînî emê te bikujin !"
Pûlisekî swîl dabança xwe dikşîne, nahêle kes têkeve nabênê, nahêle kes Sînan
Aygul ji destê namerdê dewletê bigire.
Pûlisekî tirk bajarek teslîm girtiye. Gelek însan, şêniyên bajarekî li lêdan, îşkencekirina însanekî temaşe dikin, newêrin li hemberî pûlisekî rabin, dest bibin xwe, însanîyeta
xwe nîşan bidin, rojnamevanekî ji îşkenceya namerdekî dewletê xelas bikin.
Berpirsiyarê Wezareta Pêşmerge yê berê Cebar Yawer ji Dengê Amerîkayê ra gotiye:
“Heger em hêzên Pêşmerge nekin yek, Hevpeymanên me mîna li
Efganistanê kirin ewê dest ji me berdin. Gelek caran wan hişyarî daye me,
gotine heger em hêzên xwe nekin yek, ewê alîkarîya me nekin, sîlehan nedin me û
pêşmergeyan perwerde nekin.”
Amerîka û Hêzên Hevpeyman ev du sê sal in vê yekê ji serokên PDKê û YNKê ra
dibêjin.
Bîstek berê mîvaneka me ya em ne li bende bûn li hewşa me bû. Xanimê bi dengekî hêdî, got zû, telefona xwe bîne û were, xezalek li hewşa me mexel hatiye.
Min derî hêdîka vekir, eniyame ket hev, li qoziya hewşê mexel hatibû, kayika xwe dikir, westa xwe digirt. Min berê kamareyê pêda kir. Ez dîm, hêdîka hêzî ser xwe kir, bêyî ku xwe bitertilîne, ya jî baz bide, da rê û ji hewşê derket.
Ji roja tirk bûne xwedî dewlet ne cîranên wan rehet kirine, ne jî Ewrûpayê.
Teşxele, nerindî, tevlihevî, şerê bi cîranan ra, bi Ewrûpayê ra, bi kurdan ra
tim bûye rûtîneke jiyanê û felsefeya Tirkiyê.
Tirkan tu carî rehet nekirine û rehetî nedane xelkê, tim bela xwe di hinekan
dane. Ev yek bûye şiklê jiyana wan.
Ji roja Tirkiye ava bûye wer di nav xirecirê û teşxelê dane, tu carî ruyê îstîkrarê, rehetiyê nedîne. Helbet rehetî nedane me jî.
Îro em çend hevalên DDKDê(Komeleya Kulturî ya Şoreşgerên Demokrat)li Stockholmê hatin ba hev, me hinekî sohbet kir. Me biryareke xêrê girt, hêvî dikim em bigihîjin armanca xwe.
Me biryar da em li ser DDKDê fîlmekî dokumenter û arşîvekê çêkin.
Ji bo vê armancê her tiştê li ser DDKDê em kanibin bi dest xînin emê top bikin, arşîv
bikin.
Tirk di warê siyasî û îdeolojîk da çiqasî li dijî hev bin jî ji bona me şerê hev nakin, hev naxun.
Di teşbîhê da xeta tune, kûçik pê li dêla kûçik nake, kûçik goştê kûçik naxwe.
Dibê meriv nexape, şerê wan şerê dê û dotê ye, dê û dot ji bo me nabin dijminê
hev.
Çimkî hemû zanin xurtbûna kurdan li zirara wan e, yek partiya tirk jî naxwaze
kurd azad bibin, Kurdistan çêbibe. Hevaltiya wan a m e ra, dostiya wan hetanî derekê ye; dibê kurd nebin xwedî dewlet.
Erdogan, dîktatorê xwediyê Tirkiyê careke din hêviya Swêd a endametiya NATOyê qurmiçandiye, gotiye heta Swêd bihêle li kuçe û kolanên wê ”terorîst” (yanî kurd) meş û protestoyan bikin, em nikanin endametiya Swêd a NATOyê qebûl bikin.
Mêrik dîktator e, çete ye lê siyasetmedarekî pir zîrek e, zane serokên Swêd û
NATOyê ne tu zilam in, rebenok in, lema bi wan dilîze, henekê xwe bi wan dike.
Lê dibê meriv van gotinên wî pir cidî nebîne, sibe kane eksê wê bike. Bi vê gevê dixwaze meblaxê bertîla xwe zêde bike, hinek perê din ji Swêd dixwaze. Hincetên siyasî demagojî û propagendya ji bo hundur e.
Di jiyanê da hetanî ji destê meriv neçin, meriv qedir û qîmeta du tiştan nizane, ew herdu tiştî jî sihet û xortanî ye.
Heta meriv nexweş nekeve, meriv qîmeta siheta xwe nizane. Meriv nizane sihet ji
her tiştî muhîmtir e.
Siheta meriv ne li cî be, meriv alimî cîhan, Rustemê Zal
be jî nikane tu tiştî bike.
Heta meriv kal û kokim nebe, meriv qîmeta xortaniya xwe nizane. Piştî xortaniyê xatir xwest û çû, meriv bi hesret û dilbijokî tîne bîra xwe.
Pêşiyên me gotine kurdî halê xwe wer dî. Yanî jiyana xwe tim di nav halekî perîşan da diborîne.
Umrê min di bin bindestiyê da, di nav qahr û qotikê da derbas bû.
Halê bavê min ji yê min jî xerabir bû, wî jî ji jiyana xwe tu xêr nedît. Li dijî dagirkeriyê li gorî zanîna xwe micadele kir, ket zindanan, derket, lê têrê nekir. Azadiya welatê xwe nedît, di bindestiyê da wefat kir.
Ez nizanim însan çawa debar dikin bi saetan xwe didin ber rojê, xwe diqimirînin, dikin sogilme.
Wek her roj em sibê zû ji mal derketin, me çû gerra xwe ya rojane kir. Piştî me
gerra xwe qedand, em 8 km meşiyan û hatin mal.
Min got hela ka îro ez jî bîstekê xwe wek
swêdîyan bidim ber rojê, bira ez jî bibim turîst.
Di nava kurdan meraq û hezkirina tarîxê, serpêhatiyên pêşiyên me zêde bûye. Ev
pêşketine pir baş e Haydariya ji tarîxa xwe şiûra netewî xurt dike, meriv xwe
nas dike, tarîxa fêr dibe.
Meriv bizanibe dijmin çi anîye serê pêşiyên me, çi zulm li wan kirine û kê çi
kiriye baş e.
Li ser serpêhatiyên hin kesan çend nivîs û parvekirinên xweş bi ber çavên min
ketin.Ez dixwazim bi kurtî qala sê heban bikim.
Meriv karek kir dibê jê hez bike, kêfa meriv jê ra were.
Tiştê ez her roj dinivîsim her kes jê hez nake. Ev jî normal
e. Ez xwe aciz nakim. Bûk bi dilê zavê ye.
Xelk û alim çi dibêje, çi kêmasî û qusûrê li nivîsên min
dibînin bi kêfa xwe ne.
Go keno bi xwedîya xweşo. Dibê meriv ji karê xwe hez bike, bi dil bike. Karê min bi min xweş e, lema jî ez her sibe radibim çend rêzan dinivîsîm.
Kurdên ji her çar perçeyên Kurdistanê û gelek pispor û akademîsyenên ji gelek welatan do li Siwîsrê li bajarê Lozanê di konferansa 100 saliya Peymana Lozanê da hatin ba hev û neheqiya perçebûna Kurdistanê minaqaşe kirin.
Konferans ji alî Enstîtuya Kurd a Parîsê ve hatiye organîzekirin.
Heta nuha kurdan ev mija pir îhmla kirin, bala dinyayê û Neteweyên Yekbûyî
nekişandin ser vê neheqiya mezin li li miletê kurd hatiye kirin.
Ez bala xwe didim beyanên, gotinên serok û endamên partiyên me, yên dost û hevalên wan, her kes dibêje ez rast im, yên din şaş dikin, siyaseteke şaş dimeşînin.
Kêmasî û şaşiya tu kesî tuneye, tim yên din li ser riyeke şaş in, karê çewt dikin.
Kes nabêje dewê min tirş e, zimanê sor tu carî ji xwe ra xerab nabêje, tim pesnê xwe dide.
Rojnameya Xwebûnê li ser du kitêbên jinan ên dikin ji alî ”Komeleya Wêjekarên(edîbên)Kurd” va werin çapkirin xeberek çêkiriye. Lê çi heyf sentaksa xeberê pir xerabe ye, lema jî ji xeberê tiştek nayê fêmkirin.
Bi îhtîmaleke mezin ji tirkî tercume kirine. Lê tercumeyeke xerab e, meriv xebereke bi vî rengî naweşîne. Heger di translate Googlê da tercume bikirana ewê tercumeyeke baştir bûya.
Ne rast e meriv nivîseke wiha di rojnameya xwe da, di malpera xwe da belav bike. Dibê hin kesên kurmanciya wan baştir xeberan kontrol bikin.
Min û xanimê di telewîzyona da li fîlmê amerîkî ”Kemanjenê li xênî” temaşe kir. Fîlmekî muzîkal î muhteşem bû, ez bûm heyran. Lîstikvan, muzîk, risim, deng, kinc, dekor her tişt mikemel bû. Fîlm 3 Oscar girtiye.
Mijar li ser malbeteke yahûdî ya feqîr e. Di destpêja 1900î da li gundekî Rûsyayê malbeteke yahûdî heye, 5 keçên malbatê hene. Bav(Tevye) dixwaze keçên xwe bide mêr, lê leç qebûl nakin, dixwazin bi dilê xwe bizewicin.
Bêtalihiya me ya herî mezin pêşiyên me, nivîskarên kilasîkên
me bîranînên xwe nenivîsîne.
Em ji serpêhatiyên xwe bêpar hîştine. Em nizanin Baba Tahirê Uryan, Elîyê Herîrî, Feqiyê Teyran, Melayê Batê, Melayê Cizîrî, Ehmedê Xanî çawa jiyane, çûne ku deran, çi kirine, çi hatiye serên wan?
Lema jî em
wan baş nas nakin, gelek caran em nizanin kîjan salê jidayikbûne, kîjan salê wefat
kirine.
Ji nivşên van dawiyan, ji yên berî me çend kesên bîranînên xwe nivîsîne hene, ew jî hindik in, lê dîsa jî ji tunebûnê baştir e. Ji nuha û pê da ewê zêde bibin.
Erdogan, bi telefonê bi serokê Konseya Yekîtiya Ewropayê Cahrles Michel ra peyivîye.
Bi texmîna min jê ra gotiye:
Cahrles, tu zanî min gelkî bîriya te kiriye, were em bi hev ra
qahweyeke tirk vexun, hinekî sohbet bikin. Hukûmeta berê nabêna me xera kir, were
em li hev werin, têkiliyên nabêna xwe xurt bikin.
Îşê efendî ne baş diçe, çerxa wî baş nagere, berra pinpinîkan dide, aborîya Tirkiyê seroqûnî bûye.
Carnan dibê meriv xwe tevî xirecirên siyasî neke, li teşxeleyên nabêna partiyan, însanan temaşe bike.
Li hal û ehwalê dinyayê, li teqereqa civatê, li xirecira siyasetmedarn, li yên
diherin, li yên tên tenê sêr û temaşe bike.
Ne bibêje him, ne bibêje gim. Ne rexne bike, ne teqdîr bike.
Ji kesî ra ne bibêje te baş kir, ne bibêje te şaş kir. Wek fîlmekî sêr bike, tenê
ji xwe ra bifikire.
Bipê, sebir bike, hela ka dihere li ku disekine.
Li Hewlêrê di nabêna çend kesan da şer derketiye, bi kêran bi hev ketine, 3 kes bi kêran hatine kuştin. Di xebera Rûdawê da ereba pûlis jî xuya dike.
Li ser erebê navê pûlis ne bi kurdî ye, bi îngilîzî, ”Police, Hewler Police”
hatiye nivîsîn.
Pilaqa erebeyê jî ne bi herfên latînî, bi herfên erebî ye.
Herfên li ser erebeya pûlis bi îngilîzî(Hewler Police), bi herfên latînî ye, lê
pilaqa erebeyê jî bi herfên erebî ye.
Yanî şorbe ye…
Ugur Adsiz, di Twîtterê da li ser zimanan, li kîjan bajarî kîjan ziman tê peyivîn tabloyek belav kiriye.
Li gorî vê tabloyê, anketa resmî di sala 1927a da ji %41, 47ê nufûsa Erzîngfanê
bi kurdî dipeyivî.
Piştî 96 salan tirkan kurd hêran, giş kirin tirk, belkî nuha li Erzînganê ji
%1-2 jî bi kurdî napeyive.
Lê ne li Erzînganê tenê, li Kurdistanê li gelek bajarên din jî yek kêm, yek
zêde rewş eynî ye, eynî tişt kirine.
Em 104 deqeyan, 8.11 km li dora gola me gerîyan. Min hinekî jî baz da. Hema besta min îro lê hat. Ji zû da ye min baznedabû.
Swêdî dînên rojê ne, di rojên wiha xweş û germ da tam dîn dibin, li ber rojê
xwe baş diqelînin.
Yê me hewşa me têra me dike.
Hin edîb hene kurmanciya wan pir baş e, lê tu dibêjî belkî sond xwarine di jiyana xwe da ewê peyvekê jî bi kurmancî nenivîsînin.
Ez bi dil û can dixwazim rojekê çend gotinên wan ên kurmancî bixwînim. Lê wek
tobe kiribin peyvekê jî bi kurmancî nanivîsînin.
Malneketno, rojekê hûn du gotinan bi kurmancî binivîsînîn ma kevirê bibare, qey
şohreta we yê pê lekedar bibe?
Ev çi dil e nabije zimanê dayika xwe, zimanê zaroktiya xwe?
Kerîyê pez bi dengê bilûra şivên xapiya, rebenan digotin belkî diherin zozanan, nizanîbûn diherin selexaneyê.
Ne pez diqede, ne jî qesab.
Gava du qesab şer dikin, mihî piştgiriya kîjan qesabî bike jî qedera wê naguhere,
herdu qesab jî dixwazin wê bibin selexanê, ber kêr.
Piştgiriya qesabekî kirin ji bo mîhîyan ne çare ye, dibê mihî giş qela xwe bikin
yek, bi hev ra li ber xwe bidin, xwe ji destê qesaban xelas bikin.
Ji ber ku serokê Tirkiyê Erdogan 4 kurd jî girtine kabîneya xwe(heyeta wezîran) ji do da ye hin kurd pir pesnê Erdogan didin. Fena ku her çar kes bûbin wezîrên hukûmeta Kurdistanê kêfxwş û dilşa xuya dikin.
Li Tirkiyê ne cara pêşî ye kurd dibin wezîr, hetanî nuha di her kabîneyê da
çend wezîrên kurd hebûne.
Erdogan jî ev 20 sal in tim çend wezîrên kurd dide dora xwe, bi navê wan kurdên
bêhiş aş dike, dixapîne, çavên wan boyax dike.
Tirk çend kesan ji me diqetînin, dikin wezîrên dewleta xwe, hinekên me pê kêfxweş dibin, dibêjin eferim ji Erdogan ra.
Rojnameger Rûken Hatûn Tûrhalliyê du sal berê di malpera BasNewsê da li ser sebebên bindestmana kurdan bi nivîskar û lêkolîner Evîn Çîçek xanimê ra hevpeyvînek dirêj û hêja çêkiriye. Hevpeyvîn bi tirkî ye.
Evîn Çîçek xanimê kitêbeke bi navê ”Kemalîzm û Mesela Kurd a Netewî 1” nivîsî
ye.
Rûken Tûrhalliyê, li ser vê kitêbê û ”ji bo çi kurd azad nebûn, Kurdistan
çênebû?” bi Evîn Çîçekê ra sohbeteke xweş kiriye.
Di sohbetê da li sebebên
bindestmana kurdan geriyane. Di Şerê Cîhanê yê 1ê da kurd çima nebûn xwedî dewlet?
Sextekarekî, çeteyekî navnetewî nivîsek xistiye binê nivîseke bloga min. Gotiye heger tu gurçika xwe difroşe, ez bikir im, mişterî me, ez bi 500,000 USD dikirm.
Nivîs bi kurmanciyeke xweş e.Qey bi Translate Googlê wergerandiye. Kurmanciya Traslata
Googlê pir baş e. Hin gotinan fêm nake, lê bi tevayî wergereke baş dike.
Sextekarê min ê gurçikkir gotiye navê wî ”DR. MAXWELL”
e û ew gurçik û organên însanan dikire.
Îro Maratona Stockholmê ye. Hewa pir xweş e, 17 derece germ e, baran nabare. Hewake tam li gorî dilê swêdiyan e.
Li
bajêr însan pê li serê hev dikin. Di tu maratonê da bajar hewqasî qelebalix nebûye. Meriv dibêje belkî kes di mala xwe da nemaye.
Em neçûn bajêr, min û xanimê li mal, di telewîzyonê da temaşe kir. Me maraton gav bi gav taqîb kir, li komentaran gudarî kir.
Kurdên siyasî, partiyên me herêma Ferêt, Semsûr, Mereş, Meletî pir îhmal kirine, ji dewletê ra, ji pantirkîstan ra hîştine.
Herêma Ferêt di çavên kurdan da bûye wek zaroka dêmariyê, di wî quncikî da bi tenê
mane, kurdên welatparêz ew herêm zêde îhmal kirine.
Di erdhejê(zelzeleyê)da ji her fikrê, îdeolojiyê, kurd, partiyên kurd çûn wê herêmê, alîkariyeke baş xelkê ra kirin. Di nabêna xelkê herêmê û wan da têkiliyeke pir baş, pir samîmî çê bû. Ji
bo xebatên siyasî bingehek baş çê bû.
Hin kes hene kêfa min pir ji wan ra, ji kar û xebatên wan ra, ji fikir û îdîalê wan ra tê. Ji van camêran yek jê Necatê Zivingî ye, yek jî Gewranê. Goyî ye.
Nivîs û vîdeoyên di medyaya sosyal da belav dikin tam li gorî dilê min e. Ez ji
xwe ra dibêjim:
”Xwezî her kurd wek van camêran miletperwer bûye, wek wan dilşewatê azadî û
serxwebûnê bûya, wek wan ji zimanê xwe, ji welatê xwe, ji miletê xwe hez bikira.
Nizanim bi min wiha tê ya jî bi rastî wiha ye; Twîtter êdî dişibe oda gundekî, her şev, her roj eynî cimat e, eynî şêwir û mişêwr in.
Çavên min bi kesên nuh, mijarên nuh, xortan nakevin. Wek endamên partiyên me, em giş porsipî û rîsipî ne.
Em kêm dibin, zêde nabin. Piştî demekê germiyan û heyecana destpêkê namîne, meriv êdî xwe vedikşîne qalikê xwe.
Xwarinek çiqasî xweş be jî piştî çend caran meriv jê aciz dibe, naxwaze êdî bixwe.
Facebook jî kêmzêde wisa ye, em kêm dibin zêde nabin.
Li Tirkiyê di pîrozbahiyên ji bo qezenkirina Erdogan da 3
kes bi guleyan(fîşekan)hatine kuştin, 4 kes jî birîndar in.
Sê mirî pir hindik e, ez ditirsiyam gelekî
zêdetir werin kuştin.
Lê pîrozbahî hîn neqediya ye, pîrozbahîya resmî sibe ye. Sibe Erdogan ewê sond
bixwe û serketina xwe ya bi bi hîlebazî şoveke mezin pîroz bike.
Mimkûn e sibe çend kesên din jî werin kuştin.
Selahedîn Demirtaş di hevpeyvîna xwe ya bi rojnamevan Îrfan Aktan ra kiriye, gotiye wî xwest bibe namzedê(berbijêrê) serokkomariyê, lê HDPê ev daxwaza wî qebûl nekir.
HDPê şaş kiriye, dibê Demirtaş di cara(tûra) pêşî da bikira namzedê xwe.
Belkî jî ji sebebên Demirtaş gotiye ew dev siyaseta aktîv berdide yek jî ev e.
Minaqaşeyên(gengeşiyê), xirecirên berî hilbijartinan qediyan,
nuha jî anîlêzên teorîk, analîtîk dest pê kirine, siyasetmedar, teorîsyenên
siyasî, civakî fikrên xwe dibêjin, anallîzên siyasî dikin.
Li ser qezenckirina
Erdogan, li ser şaşiyên HDPê/YSpê û kurdên din gelek tişt tên gotin, gelek teorî,
tahlîl li bin guhên hev dikevin.