Wek
dê û bav dema zarokek ji meriv ra çê dibe meriv mecbûr e navekî lêke.
Dema mezin dibe jî dibê meriv bişîne dibistanê û wî/wê fêrî xwendin û nivîsandinê bike.
Ev yek ne lutfeke û ne jî fedekarîyeke, bi vacayî mafekî zarok yê însanî û vatiniyeke dê û bavîtiyê ya mecbûrî ye.
Yê me kurdan li welatê me urdistanê îmkanên me yên perwerde bi kurdî tuneye, lê li Swêd pir hindik ev îmkan û maf yanî xwendina bi zimanê xwe wek her kesî ji bo zarokên me jî heye.
Lema divê em kurd jî vî mafê xwe bi kar bînin û zarokên xwe miheqeq bişînin dersa zimanê dayikê.
Bi baweriya min ew kurdên zarokên xwe ji vî mafê herî însanî, yanî ji fêrbûna xwendin û nivîsandina zimanê xwe bêpar dihêlin zulmeke pir mezin û neînsanî li zarokan dikin.
Wek miletên yên din dinyayê îro dewleteke me ya serbixwe û pasaporteke me ya netewî tuneye, nasname û pasaporta me zimanê me ye.
Dema em zarokên xwe ji vê nasnameya netewî bêpar bihêlin, ne tenê em zulmeke mezin li wan dikin, her wisa em di şexsîyet û ruhê wan da jî kêmasiyeke, zeîfiyeke û birîneke pir kûr çêdikin.
Wek
kurdekî gava tu bi zimanê xwe, bi kurdî nizanibî, tu bi hezar û yek zimanên din
bizanibî jî vala ye.
Li ba min bi qasî filisekî jî qîmeta wê zanîna te tuneye..
Gerek meriv zimanê xwe berî yê xelkê, tarîxa xwe berî ya xelkê zanibe û welatê xwe jî berî yê xelkê nas bike.
Heta ji meriv tê dibê meriv zarokên xwe fêrî kurdî bike, yanî bi zarokên xwe ra bi kurdî bipeyoive û heger meriv li Swêd be dibê bişîne dersa zimanê dayikê.
Gelekên me navê kalikên xwe nizanin, tarîxa gundê xwe nizanin lê secera hin mezinên ereban, tirkan, rûsan û almanan ji ber zanin, Tirkiyê qulik bi qulik zanin, lê belê Kurdistanê nizanin û gera li Kurdistanê jî qet nayê bîr û bala wan.
Çimkî tirkan em asîmîle kirine, serê me şuçtine, asîmîlasyonê em nezan û korfahm kirine.
Lema jî evîna welêt, meraqa dîtina Kurdistanê, ger û seyrana li beşên din yên Kurdistanê li ba kurdan kêm e, heta tuneye.
Lê her kes dixwaze here li Tirkiyê bigere.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar