Ereb bela xwe di kurdan nedin baş e

Şerê şîiyan û şunniyan ev 1350 sal in dom dike û ewê hîn jî dom bike. Ji ber ku agirê şerê dînî, mezhebî li tu derê ji binda venamire û yê ereban jî ewê venemire. Agirê şerê ereban li gorî ”agirên” din hîn tiraf e, hîn pir gurr e.

Û heta ku şîî bi birîna 1350 sal berê binal in û ereb li gorî esasên dînî jiyana xwe tanzîm bikin şerê nabêna wan ewê raneweste.

Çimkî dijminatiya dînî û mezhebî hema hema ebedî ye, naşibe dijîyatiyên îdeolojîk û siyasî yên hemdem.

Ji bo ku ereb van şerên mezhebî li pey xwe bihêlin, dibê îslam jî wek xiristiyaniyê reform bibe, xwe li gorî şert û dinya îro nuh bike.

Sebebê ku erebên şîî û sunnî heta nuha li hin welatan hîn bi hev ra dijîn zor e, yên xurt, li hin deran bi tenê û li hin deran jî bi alîkariya hinên din, yên zeîf mecbûrî bindestiyê û îteatê kirine.

Lê roja ku yên bindest dikanin werin ser hukim, îcar ew yên din mecbûrî bindestiyê dikin. Îcar ew zulmê û neheqiyê li yê din dikin. Û dema însan bindestiyê qebûl nakin, wekheviyê dixwazin, wê demê jî serê wan jê dikin.

Nuha tiştê li Sûriyê û li Îraqê dibe ev e, sîî naxwazin desthilatê bi sûnniyaan ra parve bikin, naxwazin bi wan ra wekhev bijîn. Dibêjin we bi sedsalan heqê me xwariye, zulm li me kiriye, nuha jî dora me ye. Û ev jî dibe sebebê şer û pevçûnan.

Tiliya derve tê hebe, tê tunebe şîî û sunnî êdî nikanin bi hev ra wek miletekî, wek bira bijîn. Di orta wan da xwîn heye û li gorî kultur û felsefeya eraban heta heyf neyê girtin li hevhatin ne mimkûn e. Yê viya bike bênamûs û bêşeref e.

Û dema aliyek li derekê heyfa xwe digre, îcar aliyê din bi dû heyfa xwe dikve, îcar ew sonda heyfgirtinê dixwe.

Û ev ye ji şerê Kerbelayê virda, ev 1334 sal in dom dike û ewê hîn jî dom bike.
Loma jî kî çi bike jî Îraq ewê perçe bibe, Sûriye ewê bibe welatekî nuh, dewleteke bi hawakî din. Kurd ewê bibin xwedî maf û deshilat.

Ya herî muhîm, di vê dema krîtîk da erebên sûnnî ya jî şîî bela xwe di kurdan nedin, kurd kanibin xwe ji şerekî ereban biparêzin pir baş e, li kara kurda ye.

Ereb çiqasî zeîf û kurd jî çiqasî xurt bin jî şer ne li kara kurda ye. Kurd îro qezenc bikin jî, em cïranên hev in û sibeya vî îşî heye.

Li herêmê dostên kurdan tune û dijminên wan pir in. Loma jî heta ereb êrîşê neynin ser kurdan dibê kurd îşê xwe ji wan neynin. Û bi qasî meriv dibîne siyaseta kurdan jî ev e, em êrîşî kesî nakin, lê gava yek were ser me, bixwaze me bikuje û welatê me dagir bike, emê xwe biparêzin.

Ev, ji bo kurdan siyaseta herî baş û herî maqûl e.
Di rojên pêş da pir ne dûr e ku siyaseta hukûmet AKPê ya derbarê kurdan were guhertin. Ji ber ku Erdogan dît ku bi neyartiya kurdan ew tu tiştî qezenc nakin û di dawiyê da li zirarê derdikevin. Piştgiriya çeteyên îslamî îspata vê yekê ye.

Li herêmê hêza ku Tirkiye herî bêtir dikane baweriya xwe pê bîne û pê ra hevkariyê bike tenê kurd in, tenê kurd, bikanibin û fersendê bibînin jî ji par ra li tirkan naxin.

Lê ji bo hevkarî û girtina piştgiriya kurdan jî dibê hukûmeta Erdogan mafê kurdan bide, dev ji xapandinê berde û statuya kurdan ya siyasî û netewî qebûl bike.

Heta ku kurd li Tirkiyê negihîjin azadiya xwe Tirkiye rehet nake, demokrasî nayê Tirkiyê. Kî tê ser hukim ferq nake, problem ne di hukûmetan da, di înkara kurdan da ye. Roja ku Tirkiyê dev ji înakra kurda û Kurdistanê berda û daxwazên kurdan qebûl kir, a wê çaxê tirkiye ne muhtacî alîkarî û hevalbendiya ÎŞÎDê, El Qaîde û El Nusra yê ye. A wê çaxê Tirkiye ewê reht bike û bibe welatekî demokratîk…