Rojîya rûvî

Rûvî dîsa birçî bû û li daristanê ji xwe ra li nêçîrekê digeriya. Ji nişka ve çavên wî li perçeyek goştê bi darêve ket.
Rûvî pir birçî bû, lê belê ket şikê û neçû ser goşt, li dora darê û goşt çû, hat, baş kontrol kir. Bala xwedayê ku feq e, heger xwe çindî goşt bike ewê têkeve feqê. Ji goşt wê da, çû xwe li derekê dirêj kir û dest bi payinê kir.
Bîstek derbas bû gur hat. Dema gur goştê bi darve dît, matmayî ma, çav li serî bûn tas. Ji rûvî pirsî, got:
-Rûvî, ma tu li vir çi dikî?
Rûvî got:
-Qet, wele ez gelkî westiyame, min xwe dirêj kiriye, ez bîstekê westa xwe digrim.
Gur got:
-Law malneket, wa ye pîlek bi wê dara hember ve ye. Ma qey te nîdîtiye?
Rûvî got:
-Min dîtiye.
Gur got:
-Ê heta nuha te çima nexwar?
Rûvî bi dengekî sakîn got:
-Wele îro bi rojî me. Lema min nexwar.
Gur got:
-Ê wê demê ezê bixwim, ez ne bi rojî me.
Rûvî bi konetî got:
-Noşîcan be, bixwe. Ez ne bi nêt bûma minê jî çêniyek bixwara. De qey qismetê te ye...
Gur çer devê xwe dirêjî goşt kir, teqînek mezin çêbû, gur bi mîtroyan pengizî dûr û her der di nava toz û dûmanê da ma.
Pîl ji darê da ket û rûvî çû ket ser.
Gurê birîndar li erdê bûbû term, bi nalîn ji rûvî ra got:
-Law rûvî, ka tu bi rocî bû?
Rûvî bêyî ku îsîfa xwe xera bike, got:
-Bîstek berê top teqiya, ma te nebihîst?