Şivan û gur

Hebû tunebû şivanekî xort hebû.
Tim tik û tenê li ber pez bû. Tenêbûnê ew gelkî aciz dikir. Pez diçêriya û ew jî ji xwe ra li ser kevirekî rûdinişt û li kerîyê pez temaşe dikir.
Rojên wî bi vî hawî derbas dibûn. Her roj eynî tişt bû, hêdî hêdî ji şivaniyê aciz dibû…
Dawiya dawî rojekê bîna wî pir teng bû, biryar da hîlebaziyekê bike, gundiyan bixapîne.
Rabû hilkişiya ser gomeyekî mezin û bilind û hetanî deng jê hat qîriya, got:
”Gur hat, gur hat, gur hat!!!”
Pir nekişand gundî hatin gazî û hawara wî. Lê bala xwe danê tu gur mur tuneye…
Gundiya gotin:
- Lawo, kanî gur?
Şevan keniya, got min ji xwe ra henek kir…
Gundî hêrs bûn, gotin:
- Te îcar wiha kir, dibê tu carke din tiştekî wiha nekî.
Çend roj derbas bûn, rojekê dîsa weke berê hilkişiya zinarekî bilind û dîsa dest bi qîrînê kir:
”GUR HAT, GUR HAT, GUR HAT!!!”
Gundî dîsa bi kal û pîran ve, bi bez çûn hawara wî, ji bo ku şivên û pezên xwe ji gur xelas bikin.
Bi hatina gundiyan ra şivanê xort bû tiqîna wî keniya, got, weleh min dîsa henek kir, gur tuneye.
Gundî dîsa pir aciz bûn, pêda xeyidin, jê ra gotin:
-Tu wiha bikî rojekê tu yê li zirarê derkevî, bira tu viya bizanibî…
Çend roj di ser ra derbas bûn, şevekê şivên dîsa li eynî ciyî pezê xwe diçêrand, ew jî ji xwe ra li ser kevirekî rûniştibû, difîkand û li çêra pezê xwe temaşe dikir…
Ji nişka ve kalîn ket nava pez, kerî li hev gobilî, ji tirsa gurûziyê girt canê wî…
Gava baş bala xwe da aliyê deng, di nava pez da du çavên zerê bizotî bi ber çavên wî ketin.
Fêm kir ku îcar bi rastî gur e.
Ji tirsa biziya, heta jê hat qîriya:
”HAHOOO, MIN XELAS BIKIN! GUR HAT, GUR HAT !!!"
Lê kes bi lez û bez ji gund dernekt, gundî li pey hev nebûn şirît û nehatin gazî û hawara wî…
Çiqasî qîriya, kir gazî û hawar jî bê feyde bû, kesî xuya nekir.
Gur bi kerî ket, tiştek di pez da nehîşt, her der bû weke selaxaneyê…
Şivên fêm kir sebebê nehatina gundiyan derewên wî ne, lê êdî dereng bû. Derewên wî bû sebê dema gur bi rastî jî bi pezê wî ket gundiyan jê bawer nekirin…