Li ser gazinekê...

Do, li ser şiroveya xwarziyê min î xeydok Qirxê Amedê, min jî bi çend gotinên ji dil bersîva wî dabû.
Bîstik berê, gava min komputura xwe vekir û şiroveyên Tîrê Qersê, Beranê Meletiyê, Qijikê Dêrsimê, Eliyê Dêrikê û Midyadî xwend, rexne û gazinên hemşerî û ”xwarziyê” min Eliyê Dêrikê bala min kişand û ez gelkî xemgîn û rûsar kirim.
Xwarziyê min î Eliyê Dêrikî, di ”gilî û gazinên” xwe da bi kibarî hemû kevir û kuçikên Qerejdaxê bi ser serê min da barandiye.
Ji ber ku heta nuha di şiroveyên xwe da min ew ”îhmal” kirye û tu carî jê ra negotiye ”xwarzê.”Bi vê gazinê ez him xemgîn bûm û jî matmayî mam.
Ji ber ku li vê surgûniya malkambax ez li hewa li xwarziyan û biraziyan digerim.
Ez bi şev û roj hesretiya wê rojê, wê saetê dikşînim ku carê yek ji min ra bibêje ”apo” û ”xalo” û ez jî ji wan ra bibêjim ”xwarzê” û ”biraxê”.
Hûn min ji ”xalîtiya” xwe derxin jî ez qebûl nakim, piştî 30 salî bi zor min ji xwe ra çend xwarzê peyda kirine, îcar ezê rabib dev ji we berdim?
Wiya ji bîr bikin…
Li vî welatî kes ji meriv ra nabêje ”apo” û "xalo" û meriv jî kesî nabîne ku jê ra bibêje ”xwarzê” û ”birazê.”Haya we ji me rebenan tuneye, em bûne weke kulîlkên qurçimî, bi kêrî tiştekî nayên.
Weke demên salê, di jiyana însên da jî hin demsal, hin qonaxên taybetî hene. Her qonaxek bi xweşî û nexweşiyên xwe, bi başî û xerabiyên xwe dibê di wext û zemanê xwe da were jiyîn.
Zarok dibê zaroktiya xwe û kalê weke min jî dibê kalîtiya xwe bijî.
Lê li vir em ji vê yekê bêpar in.
Cîlê min ev 30 sal in ku em ji welatê xwe dûr ketine û li dervayî welêt, di nava civat û kultureke xerîb, gelkî dûrî kultur û adedên xwe da dijiîn.
Dema em derketin der, em xort bûn, 25-30 salî bûn.
Îro piraniya me por kiriye hirî, diran di dev da nemaye, çav kuskusîne, derekê nabîne, welhsal em bûne kokim û çûne.
Lê ji me hin kes hene ku hîn kesî yek carê jî jê ra negotiye ”apo” û ”xalo”!
Ez jî kêm zêde yekî ji van kesa me.
Hîn yek carê jî xwarziyekî min, biraziyekî min eydiyekê nehatiye destê min maç nekiriye û negotiye ka eydaniya min…
Hîn yek carê jî li çayxaneyê çar xort li dor min û yên di salên min da rûneniştine û negotine ”xalo” û ”pao”!
Ji ber ku li vir ne qahwe û mekanên bi vî rengî hene û nej î ew şert û kultur.
Loma jî dema yek di dinya înternetê da jî be, bi nivîskî be jî dema ji min ra dibêje ”xalo” ya jî ”apo” gelkî kêfa min tê, ez pê dihesim ku ez êdî kal bûme, êdî rîsipî me, xortanî zûda ji min dûr ketiye.
Loma jî heger heta nuha min ji te ra negotibe ”xwarzê” û şiroveyeke li gor dilê te nenvîsî be tiştekî pir xerîb e.
Bi xêra şiroveyên we ez bi temenê xwe jî dihesim û li gor wê tevdigerim.
Ku ne xêra te û xortên din bûne, heta nuha minê gelek ”cahiliyên” xortaniyê bikira.
Ya din jî ji xwe ez ji dêrikiyan gelkî hez dikim. Ji ber ku di dema min da dêrikî kurd û kurdçî bûn, kes bi tirkî nedipeyivî.
Li Wêranşar û Dêrikê di cimata dêrikiyan da peyivîna bi tirkî ji ”tirra melê” jî xerabtir bû, meriv dihetikandin.
Loma jî kêfa min gelkî ji vî aliyê dêrikiyan ra dihat û min ji hevaltiya wan jî hez dikir.
Nuha di çi halî da ne, weke hin bajarên din ew jî teslîmî tirkî bûne ya na ez baş nizanim.Ez hêvî dikim ku ewê ne wisa be.
Eliyê delal, dibê tu bizanibî mîtroya xalê te ya hezkirinê kurdperwerî û axaftina bi kurdî ye, li kesê ne kurdperwer û kurdînezan dilê min baş lê rûnane, nikanim ji kûrayiya dilê xwe jê hez bikim û pê ra bibim dost û heval.
Loma jî kurdên kurdperwer û kurdîzan yên ku doza kurd û Kurdistanê dikin, kî dibe bila bibe, giş delaliyê ber dilê min in û tu jî di nava wan da yî...