Kurmancî di destê kurdan da qare qar e

Navê kulturê kirine ”çand”, navê edebîyatê jî kirine ”wêje”, navê pîyesê, tiyatroyê kirine ”şano”.

Çand, texlîda ji tirkî ye, tirkan demakê hewesî tirkiya xwerû kirin, gelek gotinên naylon çêkirin. Kultur kirin ”ekîn” lê milet qebûl nekir, mecbûr man dev jê berdan. 

Hin kurdên nuhpêketî vê tecrûba tirkan texlîd dikin, bi kurmancî dilîzin.

Navê îtxalatê kirine ”hawirde, ” navê îxracatê jî kirine ”hinarde”.

Navê wîlayetê kirine ”parêzgeh”, navê navçeyê, qezayê kirine ”bajarok” û navê nehiyê jî kirine ”melbend”.

Navê turîstan kirine ”geştîyar”, yê turîzmê kirine ”geştiyarî”.
Gotineke din a jokêr jî ”encam da” ye, di Rûdawê da ev gotineke jokêr e, ji ber ku jokêr e di dewsa her gotinê da tê bikaranîn.

Bi sedan numûne û sosiretên wiha çêkirine û di medyayê da bi israr bi kar tînin.
Lê bêyî kesên dinivîsînin kurdên bakur kes nizane ”hawirde û hinarde” çi ye.
Kes nizane ”çand” kultur e, ”wêje” edebîyat e.

Bira herin li seranserê bakurê Kurdistanê ankêtekê çêkin, heger ji sedî 2ê însanan zanîbûn ”hawirde, hinarde, wêje, çand” çi ye ez bi tiştekî nizanim.

Ev zimanekî naylon e, reşkirin û kuştina kurmancî ye.
Bi van gotinên naylon zewq û şewqa xwendina kurmancî bi însên ra namîne. Zimanê meriv jê fêm neke meriv naxwîne û jê hez nake.

Wiha here piştî çend salên din ezê nikanibim bi nifşên nû ra bipeyivim, ji min ra ewê tercuman lazim be.

Li gorî vî zimanê nuh, merivê bêkultur dibe merivê ”bêçand”,

merivê bi kultur jî dibe merivê ” biçand”.

Dagikeran nikanîbûn hewqasî bi zimanê me bilizîn, lê hin

kesên postmodern  û hin ”zimanzanên” me ji ber nezaniya xwe kurmancî baş lewitandine.