Îşev dil wek mihîneke kihêl rabûye pêdarê

Arjen Arî

Ji şevê çûnî da ye dîwanên Arjen Arî dixwînim. 

Ji xwe min hemû dîwanên wî dane ser masa xwe ya xebatê, tim li pêş min in, tim çavê min li wan e.

 
Gava kela dilê min radibe, gav dil dîn har dibe, gava derd û xemên xerîbiyê û dinyayê li dil dibin bar û serbar, hêdîka, bi îtîna, bi hezkirineke kûr, wek kitêbeke pîroz radihîjim yekê û dest bi xwendinê dikim, dixînim, dixwînim heta sebrê dixapînim û dilê reben aş dikim…

Îşev dil wek mihîneke kihêl rabûye pêdarê, dibê bi çend şiîran aş bikim, bînim rayê.

Nuha jî ”Heftê û du nevî” dixwînim.

Tu bihata

 Himbêzek ramûsan man li keviya çêm
Te gotibû îşev ez têm,
Îşev, beriya hîv dagere kevan...
Ma gund raneza, ma sa ranezan
Xayînê, tê bihata...
Dilê min sed carî di sînor werbû!

Tu bihata, kaniyek din li Xanikan zêde d'bû
Tu bihata, Nêrgizlokê j'êvar de rêber bû
Tu bihata, xewlecî bû binê pirê;
Kîjan xofê nehişt ku tu bidî rê
Xayînê, tu bihata
Ev dil li dû te Binxet nedibû! .

Kol poşman

Bi parsê ketibim
Li kolana te evdal
Li devderiyê te qereçî
Têr bike vî dilê birçî
Keçê, ka maçekê!

Tê bidî ji gerdenê bide,
Ji keviya hinarkê
Ji kaniya lêvê
Te bivê dibim mêvan,
Te bivê şevê dikim deman
Te nevê, vedigerim ji devê derî
Dest-vala
Û
Kol î poşman!