Malbateke ereb li El Babê vedigere mala xwe...

Rojnamevanê tirk Mehmet Tezkan, li ser rismê vegera malbeteke ereb li el Babê wiha nivîsî ye:

"Bav li pêş...
Jina wî li dû. Di hêmêzê da zarokekî heyşt ya jî neh mehî…
Li pey dê (dayikê) du zarokên din hene. Umrê wan sisê çar. Em bibêjin pênc…
Li pey wan herdu zarokan çar zarokên din…Neh, deh, yanzde, donzde. Yê herî mez pir pir panzde salî ye..
Rismê Rojhilata Navîn ev e. Rismê birçîtiyê, feqîriyê, cehaletê…
Heyşt zarok…
Tu nikanî lê binêrî, nikanî xwedî bikî, nikanî perwerde bikî…
Tu yê çêkî û bera kuçê bidî…
Li Sûriyê di 2011a da şerê hundur dest pê kir. Ev bûn şeş sal…
2014a da Daîş ava bû. Ev bûn çar sal.
El Bab sê sal in di bin îşxalê da ye.
Hemû avahî xerabe ne.
Di zêrzemiya xênî da xwe veşrtine. Bênan, bêav mane…
Lê belê nabên nedane çêkirina zarokan…”
///Mehmet Tezkan

Her cara ku telewîzyona Swêd dîmenên ji kampên koçberên Sûriyê nîşan dide, dîmenên jinên ereb yên zarokek di himêzê da û 6, 7 heb jî li pey di riyan da nîşan dide ez û xanim vê pirsa Mehmet Tezkan kiriye, (di van şertan da meriv çawa kane zarokan çêke) ji xwe dikin.
Di nava hewqas şertên ne însanî da, di kampên perîşaniyê da, di rêyên Ewrîpayê da, di nava hewqas însan da çawa kîrê meriv radibe, çawa meriv kane xwe bigihîne hev ?
Ez dikim nakim ez vê muamaya ereban fêm nakim…