Kurd çima Denîz Gezmîş û Îbrahîm Kaypakkaya bibîr tînin?
Min nedixwest di vî warî da tiştekî binivîsim û bi hin dost û hevalan ra têkevim minaqeşê. Lê min îro fikrê xwe guhert û biryar da ez jî bi çend gotinan raya xwe bibêjim. Ji ber ku ez bala xwe didimê bi sedan kurd li hev dinêrin û eynî tiştî dikin. Loma min got li ser vê mijarê bi çend gotinan ez jî fikrê xwe bibêjim.
Tiştê ez qal dikim, bîranînên serokên çepên tirk, Denîz Gezmîş û Îbrahîm Kaypakkaya ye.
Berê her hezê, her kesî miriyê xwe, şehîdê xwe, hevalê xwe bibîr dianî.
Lê ev adet ji nav kurdan rabûye. Pûsûleya siyasî û îdeolojîk nemaye. Loma jî adetek nuh peyda bûye, kurdên çep û rast êdî lîder û serokên çepên tirk, wek lîder û hevalên xwe bibîr tînin.
Çend roj berê bi hezaran kurdî Denîz Gezmîş û hevalên wî di medya sosyal da bi hurmeteke pir mezin bibîr anîn û li ser Gezmîş nivîsên dirêj û mişt methiye nivîsîn, bi sedan kesî ecibandin.
Li gel ku Denîz Gezmîş merivekî kemalîst bû heta hat îdamkirin jî pesnê kemalîzmê da, lê kurdan ev aliyê Gezmîş jê ra tenzîl û torpîl kirin û dernexistin pêş.
Lê gava Ocalan û yekî ji PKKê ji sedî dehê Gezmîş jî pesnê kemalîzmê dide eynî kes qiyametê radikin û dibêjin bi van ra hevakrî û tifaq nabe, çimkî kemalîst in.
Lê di pesindana Denîz Gezmîşê kemalîst da tu şaşiyê nabînin. Dibêjin ew meselkeyeke din e.
Nuha jî eynî der û dor şehadeta Îbrahîm Kaypakkaya bibîr tînin, nivîsên wek ku hevalên wî bin li ser Kaypakkaya dinivîsin.
Bêguman Kaypakkaya bi Denîz Gezmîş ra miqayese nabe, ew merivekî antî kemalîst bû, dost û dilxwazekî miletê kurd bû û belkî di gelek warên din da jî ji Denîz pêşdatir bû.
Lê mijara min ne ev e, tiştê ez dixwazim li ser rawestim ne ev e, ne mesela kemalîstî û nekemmalîstiya wan e. Mijar ne başî û xerabiya wan e. Ya jî kîjan hîn baştir û enternasyonalîsttir bû.
Ez dijminatiya yekî jî nakim, herdu jî ji alî rejîma kemalîst û faşîst ve bi pûştî hatin kuştin. Merivên heyf bûn.
Lê bîranîn tiştekî din e. Bi dîtina min bîranîna Gezmîş û Kaypakkaya ne karê me ye. Çimkî ew ne hevalên me bûn, em ne ji partiyekê bûn, fikrê me, îdeolojiya me ne yek bû, hetta em li dijî hev bûn. Ev yek ji bo gelek kurdên din jî derbas dibe.
Yanî di warê rêxistinî, xismî, qewmî, siyasî û îdeolojîk da tu mişterekî û nêzikayiyeke me bi Denîz û Kaypakka ra tuneye. Gezmîş û Kaypakkaya çiqasî baş û qehreman dibin bira bibin, bîranîna wan bi me nakeve. Bêguman dema gotin li gotinê keve, ciyê wê were meriv fikrê xwe dibêje.
Lê xusîsî bîranî tiştekî din e.
Miliyetçiyekî kurd jî komunîst û çepekî kurd xusûsî bibîr nayne. Ji bo bîranînê dibê hin tiştên meriv yên mişterrek hebin.
Çima emê wek hevalên Denîz û Kaypakkaya li ser wan binivîsin û wan bibîr bînin?
Efendim mêr bûn, qehreman bûn, teslîm nebûn. Rast e. Dema minasebet çê bû dibê meriv bibêje.
Lê heger pîvan mêranî be, em her kesê mêranî kiriye, teslîm nebûye bibîr naynin.
Bi sedan kesên ji grûbên din û ji PKKê jî bi qasî Gezmîş, Yusuf Aslan, Huseyîn Inan û Kaypakkaya mêr bûn lê em wan her sal bibîr naynin.
Çimkî ne hevalên me bûn, ne ji partiya me bûn, fikir û îdeolojiyên me cihê bû.
Gava minasebet çêbû, ciyê wê hat, mijar hat ser wê demê û îdama wan dibê meriv mêraniya mêran înkar neke, kî dibe bira bibe, dibê meriv bibêje.
Ev tiştekî din e.
Lê bîranîn tiştekî din e. Ji bo ku meriv yekî wek Gezmîş, Yusuf, Huseyîn û Kapypakkaya xusîsî bibîr bîne dibê di warê siyasî, rêxistinî ya jî îdeolojîk û netewî da mişterekiyeke meriv, nêzîkatiyeke meriv bi wan û tevgera wan ra hebe.
Ya na dibê meriv hemû kesên di îşkenceyê da mêranî kirine, teslîm nebûne û şehîd ketine bibîr bîne.
Lê em her kesê mêr û li ber xwe daye bibîr naynin.
Yê me kurdan jî gelek kesên wek Gezmîş, Aslan, Înan û Kaypakkaya mêr, egîd û canfîda di îşkenceyan da hatin kuştin, wan jî wek Gezmîş û Kaypakkaya li ber xwe dan û teslîm nebûn.
Lê tirk qet wan bibîr naynin, wek me kurdan li ser wan nivîsên kezebşewat nanivîsin.
Ji ber ku tu sebeb tuneye binivîsin. Jixwe tiştekî wiha qet nayê bîra tirkan.
Ma we qet dîtiye û bihîstiye ku çep û komînîstên tirk,hevalên THKO û TIKO her sal Necmedîn Buyukkaya, Wedat Aydin, Leyla Qasim ya jî Qazî Mihemed ya jî çep û şoreşgerekî ji tevgera kurd bibîr bînin û li ser wan nivîsên pesindar binivîsin? Necmedîn, Wedat û Leyla jî qehreman bûn, teslîm nebûn.
Ya jî qeheremanekî kurd yê din bibîr bînin?
Tiştekî wiha ne bûye ne jî dibe…
Lê em li ser serokên tirkan dinivîsin, ji ber ku bêyî ku haya me jê hebe em xwe tam kurd û ji tirkan cihê nabînin, bi nezanî be jî, em hîn jî xwe perçeyeke ji civata tirk û tevgera çepê tirk dibînin.
Ji ber vê jî em wek çepên tirk difikirin û li mesela dinêrin, em lîder û mezinên wan, ne ji fikir û îdeolojiya me bin jî wek perçeyekî ji xwe û ji tevgera kurd dibînin.
Lema jî em Denîz Gezmîş, Yusuf, Hueseyîn û Kaypakkaya jî wek Leyla Qasim, wek Qadî Mihemed, wek Necmedîn Buyukkaya, wek Wedat Aydin yanî wek serok û lîderên kurdan dibînin bibîr tînin…
Min nedixwest di vî warî da tiştekî binivîsim û bi hin dost û hevalan ra têkevim minaqeşê. Lê min îro fikrê xwe guhert û biryar da ez jî bi çend gotinan raya xwe bibêjim. Ji ber ku ez bala xwe didimê bi sedan kurd li hev dinêrin û eynî tiştî dikin. Loma min got li ser vê mijarê bi çend gotinan ez jî fikrê xwe bibêjim.
Tiştê ez qal dikim, bîranînên serokên çepên tirk, Denîz Gezmîş û Îbrahîm Kaypakkaya ye.
Berê her hezê, her kesî miriyê xwe, şehîdê xwe, hevalê xwe bibîr dianî.
Lê ev adet ji nav kurdan rabûye. Pûsûleya siyasî û îdeolojîk nemaye. Loma jî adetek nuh peyda bûye, kurdên çep û rast êdî lîder û serokên çepên tirk, wek lîder û hevalên xwe bibîr tînin.
Çend roj berê bi hezaran kurdî Denîz Gezmîş û hevalên wî di medya sosyal da bi hurmeteke pir mezin bibîr anîn û li ser Gezmîş nivîsên dirêj û mişt methiye nivîsîn, bi sedan kesî ecibandin.
Li gel ku Denîz Gezmîş merivekî kemalîst bû heta hat îdamkirin jî pesnê kemalîzmê da, lê kurdan ev aliyê Gezmîş jê ra tenzîl û torpîl kirin û dernexistin pêş.
Lê gava Ocalan û yekî ji PKKê ji sedî dehê Gezmîş jî pesnê kemalîzmê dide eynî kes qiyametê radikin û dibêjin bi van ra hevakrî û tifaq nabe, çimkî kemalîst in.
Lê di pesindana Denîz Gezmîşê kemalîst da tu şaşiyê nabînin. Dibêjin ew meselkeyeke din e.
Nuha jî eynî der û dor şehadeta Îbrahîm Kaypakkaya bibîr tînin, nivîsên wek ku hevalên wî bin li ser Kaypakkaya dinivîsin.
Bêguman Kaypakkaya bi Denîz Gezmîş ra miqayese nabe, ew merivekî antî kemalîst bû, dost û dilxwazekî miletê kurd bû û belkî di gelek warên din da jî ji Denîz pêşdatir bû.
Lê mijara min ne ev e, tiştê ez dixwazim li ser rawestim ne ev e, ne mesela kemalîstî û nekemmalîstiya wan e. Mijar ne başî û xerabiya wan e. Ya jî kîjan hîn baştir û enternasyonalîsttir bû.
Ez dijminatiya yekî jî nakim, herdu jî ji alî rejîma kemalîst û faşîst ve bi pûştî hatin kuştin. Merivên heyf bûn.
Lê bîranîn tiştekî din e. Bi dîtina min bîranîna Gezmîş û Kaypakkaya ne karê me ye. Çimkî ew ne hevalên me bûn, em ne ji partiyekê bûn, fikrê me, îdeolojiya me ne yek bû, hetta em li dijî hev bûn. Ev yek ji bo gelek kurdên din jî derbas dibe.
Yanî di warê rêxistinî, xismî, qewmî, siyasî û îdeolojîk da tu mişterekî û nêzikayiyeke me bi Denîz û Kaypakka ra tuneye. Gezmîş û Kaypakkaya çiqasî baş û qehreman dibin bira bibin, bîranîna wan bi me nakeve. Bêguman dema gotin li gotinê keve, ciyê wê were meriv fikrê xwe dibêje.
Lê xusîsî bîranî tiştekî din e.
Miliyetçiyekî kurd jî komunîst û çepekî kurd xusûsî bibîr nayne. Ji bo bîranînê dibê hin tiştên meriv yên mişterrek hebin.
Çima emê wek hevalên Denîz û Kaypakkaya li ser wan binivîsin û wan bibîr bînin?
Efendim mêr bûn, qehreman bûn, teslîm nebûn. Rast e. Dema minasebet çê bû dibê meriv bibêje.
Lê heger pîvan mêranî be, em her kesê mêranî kiriye, teslîm nebûye bibîr naynin.
Bi sedan kesên ji grûbên din û ji PKKê jî bi qasî Gezmîş, Yusuf Aslan, Huseyîn Inan û Kaypakkaya mêr bûn lê em wan her sal bibîr naynin.
Çimkî ne hevalên me bûn, ne ji partiya me bûn, fikir û îdeolojiyên me cihê bû.
Gava minasebet çêbû, ciyê wê hat, mijar hat ser wê demê û îdama wan dibê meriv mêraniya mêran înkar neke, kî dibe bira bibe, dibê meriv bibêje.
Ev tiştekî din e.
Lê bîranîn tiştekî din e. Ji bo ku meriv yekî wek Gezmîş, Yusuf, Huseyîn û Kapypakkaya xusîsî bibîr bîne dibê di warê siyasî, rêxistinî ya jî îdeolojîk û netewî da mişterekiyeke meriv, nêzîkatiyeke meriv bi wan û tevgera wan ra hebe.
Ya na dibê meriv hemû kesên di îşkenceyê da mêranî kirine, teslîm nebûne û şehîd ketine bibîr bîne.
Lê em her kesê mêr û li ber xwe daye bibîr naynin.
Yê me kurdan jî gelek kesên wek Gezmîş, Aslan, Înan û Kaypakkaya mêr, egîd û canfîda di îşkenceyan da hatin kuştin, wan jî wek Gezmîş û Kaypakkaya li ber xwe dan û teslîm nebûn.
Lê tirk qet wan bibîr naynin, wek me kurdan li ser wan nivîsên kezebşewat nanivîsin.
Ji ber ku tu sebeb tuneye binivîsin. Jixwe tiştekî wiha qet nayê bîra tirkan.
Ma we qet dîtiye û bihîstiye ku çep û komînîstên tirk,hevalên THKO û TIKO her sal Necmedîn Buyukkaya, Wedat Aydin, Leyla Qasim ya jî Qazî Mihemed ya jî çep û şoreşgerekî ji tevgera kurd bibîr bînin û li ser wan nivîsên pesindar binivîsin? Necmedîn, Wedat û Leyla jî qehreman bûn, teslîm nebûn.
Ya jî qeheremanekî kurd yê din bibîr bînin?
Tiştekî wiha ne bûye ne jî dibe…
Lê em li ser serokên tirkan dinivîsin, ji ber ku bêyî ku haya me jê hebe em xwe tam kurd û ji tirkan cihê nabînin, bi nezanî be jî, em hîn jî xwe perçeyeke ji civata tirk û tevgera çepê tirk dibînin.
Ji ber vê jî em wek çepên tirk difikirin û li mesela dinêrin, em lîder û mezinên wan, ne ji fikir û îdeolojiya me bin jî wek perçeyekî ji xwe û ji tevgera kurd dibînin.
Lema jî em Denîz Gezmîş, Yusuf, Hueseyîn û Kaypakkaya jî wek Leyla Qasim, wek Qadî Mihemed, wek Necmedîn Buyukkaya, wek Wedat Aydin yanî wek serok û lîderên kurdan dibînin bibîr tînin…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar