Ez heqê xwe lê helal nakim

Di wext û zemanê berê da yek bi bazirganiyê pir dewletî bûbû. Li ber mala wî keriyên pez, naxirên dewêr, colên bizinan, boşên devan, welhasil te çi bixwesta hebû, hed û hesabê mal û milkên wî tunebû. 
Lê ray li mirinê nabe, destê mirinê dirêj e, dewlemendî nikane rê li ber mirinê bigre. Rojek hat ket ber sikratê. Lê roj derbas bûn, meh derabas bûn nemir. Zarokên wî rabûn ban hemû nas û dostên wî kirin, gotin werin heqê xwe lê hel bikin. Herkesî hat heqê xwe lê helal kir.
Lê dîsa jî nemir, ruh ji qefesê dernediket. Mele bi şev û roj yasîn li ser dixwend. Lê bêfeyde bû, teslîm nedibû.
Dû ra gotin hela herin heywanên wî bînin, bira ew jî heqên xwe lê helal bikin.
Çûn heywan jî anîn, wan jî yeko yeko heqê xwe lê helal kirin.
Lê mêrik dîsa jî nemir.
Dawiya dawî gotin kî maye, kî nemaye, gotin weleh me lokê(deveyê)mezin ji bîr kiriye, hela herin wî jî bînin, bira ew jî heqê xwe lê hela bike.
Çûn lok anîn. Ji lok ra gotin:
-Tu heqê xwe lê helal dikî?
Lok(deve) got:
-Na ez helal nakim.
Gotin “tu ç ima helal nakî?”
Lok got:
-Wî barê pir giran li me dikir, min efû kir. Em birçî dihîştin, min efû kir. Bi daran bi me diket, em gelkî diêşandin, min efûr kir. Lê ev ne bes bû rabû hevsarê me 100 deveyî bi kerê ve girê da û ker kir rêberê me. A ji ber vê zulm û heqaretê ez wî efû nakim…