Mirina bê deng û bê şîn

Li her welatî, di her civatê da însan dimrin. 
Lê li her welatî û di her civatê da însan mirinê bi eynî xwînsariyê û eynî metanetê qebûl û pêşwazî nakin.
Bîstek berê ez û xanim ji gerê vedigeriyan, nêzî mala me, em rastî cîrana me Sonia xanimê hatin, pasteyek dikîsikî da di dest da bû û diçû mala cîrana xwe. Ew jî pîreke bi tenê ye.
Me silav li hev kir û li halê hev pirsî. Me bi ruyekî kenok qala vê roja xweş û gerra xwe kir. 
Ji dêlî ku bersîva me bide û ew jî li ser vê roja xwe ş tiştekî bibêje, mijar guhert û bi awirekî pir xemgîn got:
”Ez bi tenê mam. Ji bo min jiyan êdî gelkî zahmet e, çimkî Ingmar êdî tuneye. Ew mir!”
Ez û xanim sar bûn, kenê li ruyê me wenda bû, gewzê me jî guherî. Me bi dilekî xemgîn jê ra got:
”Em êşa te parve dikin ! Me nebihîstibû. Em gelkî xemgîn bûn!”
Di zimanê swêdî da gotinên wek “serê te sax be, yên mayî sex bin, Xwedê sebrê bide we” tunene. Meriv dibêje, “ez êşa te par dikim.”
Me bîstekê sohbeta xwe domand, me roja wefata Ingmar pirsî. Got "do ne pêr wefat kir, li filan nexweşxaneyê. Nîv saetê berî mirina wî ez gihîştim ser. Bîstekê li min nêrî û dûra teslîm bû. Pir baş bû ku di saniya dawî da ez li kêleka xwe dîtim..."
Cîranekî me sê roj bûn miribû, deriyê me li hev dinêrin, lê haya me ji mirina wî çênebûbû...
Axaftina xwe domand, bi dengekî melûl û xemgîn, got, “ma hûnê ji ku bibihîzin, ji xwe kes nizane…”
Rast e, li Swêd meriv bi mirina hev, bi mirina cîranê xwe nahese. Meriv di anonsên mirinê yên rojnamyan da bi mirina cîranê xwe û havalê xwe dihese. Li vî welatî meriv bêdeng dimre.
Ji ber ku wek li ba me şîn tunebû, girî û hawa tunebû, bi sedan, bi hezaran însan nedihatin şînê û sersaxiyê, loma jî me nebihîstibû, ne mimkûn bû me bibihîsta.
Li Swêd mirin bi tenê û bêdeng e.
Meriv mirinê bi bêdengî û bi metanet qebûl dike û afîşe nake, cîranên xwe pê nahesîne. Hestên xwe nade der, êşa dilê xwe ranaxe ber her kesî û kesî pê aciz û nerehet nake.
Meriv tik û tenê hêsiran dibarîne, tik û tenê roj û salên borî û demên xortaniyê wek fîlmekî ji zûda bûye mazî tîne ber çavê xwe, bi tenê di xeyala xwe da li wî filmî temaşe dike.
Îngmar miribû, Sonîa bi tenê bû. Zarokên wan, zarokên Îngmar yên ji jina wî ya berê di rojeke wiha da ne li ba diya xwe bûn. Herkes li mala xwe, li ba zarokên xwe, li ser karê xwe bû.
Sonia ji vê rewşê, ji kesî gazin nedikir, çimkî qaîde û adet ev bû, toreya wê ev bû.
Dibê meriv mirinê mezin neke, bi metant, bi sergiranî qebûl bike.
Însan tên dinê, demekê wek ku ewê qet nemire dijî, lê dû ra rojek tê dev ji hemû hezkiriyên xwe, dev ji hemû mal û milkê ku ji bo wî wek keran xebitîbû û wek kûçikan ew parastibû berdide û diçe dibe mîvanekî ebedî yê axa sar…
Loma jî Sonia şîna Îngmar bi tenê dikir, nedixwest êşa dilê xwe zêde bide der û li ba me hêsiran bibarîne...
Tikûtenê bû, kes li ba wê tunebû.Toreya wê wiha bû. Ji ber ku mirin ji bo însan, ji bo her benderuhî bû. Dibê wê jî qebûl bikira, tehamul bikira û jiyana xwe ya mayî bijiya, heta ku rojekê dora wê dihat…