Ez îro pir dilşa bûm

Îro bûyereke biçûk ez gelkî kêfxweş kirim. Ji zûda bû ez wiha dilşa û kêfxweş nebûbûm.
Ji bo ku meriv kêfxweş bibe ne şert e ku tiştekî mezin biqewime. Carnan meriv bi gotineke xweş, bi dîtina hevalekî, bi girtina nemeyekê(esas name mame êdî nemane, êdî meriv e-meylan digre. Wiha here însanê nivîsandina bi qelemê ji bîr bikin), bi bihîstina xebereke xweş jî pir kêfxweş dibe.
Lê sebebê kêfxwşiya min ji van nimûneyên jorîn ne yek bû jî, bûyereke biçûk û tesadufeke pir xweş bû.
Ez ji we ra bi kurtî qal bikim.
Piştî kar ez bi trênê çûm taxa Tumba ya Stockholmê. Min bala xwe dayê çend deqîqe hîn ji otobozê ra heye, loma jî min ji xwe ra got, ezê herim dikanê hinek tiftar ji malê ra bikim û bi otoboza din herim.
Ez çûm centrûmê, ketim dikana(marketa)Lidl.
Min tiştmiştên ji min ra lazim bûn xistin selikê û çûm ber kasê. Jineke reşik li dora 30-35 salî û lawê yê 7-8 salî li pêş min bûn. Min bala xwe nedayê çi kirîbûn.
Ez bi tiştên xwe da ketim, min tiştên xwe danî ser nandê û ji bo ku keçika li kasê li ciyê buhayê tiştan negere, min aliyê fiyet(buha) li ser bi alî kasê da kir û mam li bendî ya pêşiya xwe.
Keçika kasê tiştên ya pêşiya min li makînê xist, lawê wê çû aliyê din tişt xistin kîsikê naylon û jinekê jî karta pera ji cuzdanê xwe derxist û xist makîneya peredanê.
Di vê nêbênê da tiştê min û ya li pişt min tev hev bû, min darikê îşaretê xist nabêna tiştên xwe û wê.
Min dît pistepista ya kasê û jinika reşik e, bi îngilîzî û swêdî tiştekî ji hev ra dibêjin lê min fêm nekir.
Lê ya reşik pir hustuxwar xuya dikir, pir hêdî bersîv dida.
Dû ra keçika kasê bi swêdî jê ra got, di hesabê te da pere tuneye, karta xwe derxe, tu nikanî bi kartê bidî, dibê tu pera bidî.
Cuzdanê wê di dest da bû, lê nêrî, husuyl xwe xwar kir û bi îşaret got tuneye…
Ya kasê got, wê demê tiştan paş da bibe…
Lawê wê tişt xistibûn kîsikê naylon, ji lêwik ra got, torbe virda ke, torbe ji lêwik stend û xwest bibe paşda deyne.
Min ji keçika kasê ra got, bise, bira paşda nebe, ez didim…
Keçikê bi nêrînke matmayî got.
-Tu yê bidî?
Min got:
-Erê ez didim, ne probleme...
Xanima reşik jî feqîrê kîsikê wê di destan da matmayî ma, nizanîbû çi bibêje...
Min got ne problem e, kerem bike...
Bi awirekî şermok û mahcûb got gelek sipas, bi zimanekî efrîkî ez rê lawê xwe dam û tiştek jê ra got, fena ku bibêje “ev camêr dide…”
Min wisa fêm kir ku lawikê 7-8 salî dizanîbû perê diya wî tuneye...
Piştî ku jinik çû, keçika kasê got, te qenciyeke baş kir.
Ya li pişt min hinekî matmayî ma, mizicî lê tiştek negot.
Min nepirsîbû çi kiriye û çuqas pere ye.
Min bi kartê pere da. Keçikê meqbûz da min, min meqbûz girt û hinekî wê da çûm, ji bo bizanibim hela ka çi kirîbûn, min li meqbûzê nêrî.
Gava min tiştên kirûbûn û meblax dît ez pir xemgîn bûm. Çimkî tiştên kirîbûn 3 heb şorbeşîr û 2 pakêt şîr bû; buhayê wan jî 37.60 kr. swêdî bû, yanî bi 4 euro bû.
Lê li alî din ez pir û pir kêfxweş bûm ku tesadufê îro ez rastî wê dayikê anîm û pereyekî hewqas hindik(4 euro)bû wesîleya tiştekî hewqasî baş.
Ez pir dilşa bûm ku ew û lawê xwe destvala venegeriyan malê…
Min ji xanimê û zarokan ra got, îşev ez pir kêfxweş im…
Meraq kirin, gotin mesele çi ye?
Min mesele ji wan ra jî qal kir û got, bifikirin, diyakek nikane ji zarokên xwe ra du lîtir şîr bikire, zarokekî 7 salî ji ber ku perê daya wî tuneye mecbûr dibe du pakêt şîrê destê xwe paşda deyne...
Ma ji viya zortir û girantir çi heye?
Geleo dema min pere da, wê diyê li hember lawê xwe çi his kir, çi fikirî?
Xwezî li cîhanê tu kes, tu carî neketa vî halî…
Ev dinya wiha ye, haya zikê têr, ji zikê birçî tuneye…
Feqîrî ji mirinê zortir e…