Benîştê dînan ji lîtirê ye

Li Stenbolê yekî tirk her roj çûye li qahwexaneya yekî kurd rûniştiye û çayek vexwariye.
Lê her car jî xwestiye heqê çayê nede û here, heta ku ji xwediyê çayxaneyê sîleyek bi tîn nexwariye heqê çayê xwe nedaye.
Carek, du car, sê car, rojekê yê kurd gotiye:
-Law birayê Satilmiş, madem ku tu yê perê xwe bidî, wê demê çima tu her roj sîleyekê dixwî? Bê teşxele, bê lêdan, bi rehetî bide çêtir e.
Satilmiş serê xwe bilind kiriye û avirekî tûj daye xwediyê çayxaneyê û gotiye:
-Gava ez bê teşxele, bê lêdan, bi rehetî bidim, wê demê mêranî û qebedayîtiya min li ku dimîne!Şerê me û tirkan jî mixabin eynî dişibe vê mesele, bi rehetî, weke meru û însanan heqê me nadin.
Ji bo qebûlkirin û dayina mafekî herî biçûk jî dibê em zorê nîşanî wan bidin û çend “sîleyan” lêxin.
Heta “zorê” nebînin nayên rê...
Ev serê salekê ye qaşo maşo qala “pakêta kurd”, “rêvekirina kurd”, “vebûna demokratîk” dikin, lê dibin û tînin û nagihînin netîceyekê.
Ji nuxteya înkar û îmhayê, kurd tune ne, zimanê kurdî tuneye ne bi rehetî, bi darê zorê, bi lêdanê hatin vê nuxteya îro, diyar e ancax dîsa bi zor û bi lêdanê ewê “pakêta” xwe vekin û dev ji hesabên şaş û vala berdin.
Li gora ku çapemenî dinivîse di pêşniyara hukûmetê ya guhertina qanûna esasî da ji bo kurdan tiştek tuneye, zimanê kurdî nabe zimanê perwerdeyê û partiyên siyasî jî dîsa ewê nikanibin di xebat û propagandeyên xwe dazimanbê kurdî bikar bînin.
Gotinek kurdan heye, ji bo kesên ehmeq û kêmaqil dibêjin, “lawikê min çû seferê ji dêka xwe ra hat kerê berê...”
Mixabin, siyasetmedarên tirk zû bi zû biaqil nabin, çiqasî diherin û tên jî lê aqil her yê berê ye, loma jî benîştê wan tim ji lîtirê ye...

XXX
Ji dilnexwazên Galileo yekî rojekê jê ra gotiye.
-Efendim, ma guhên te ji bo însanekî ne pir mezin in?
Galîleo Gotiye:
-Rast e, guhên min ji bo însanekî mezin in, lê gelo yên te jî ji bo kerekî pir ne biçûk in?