Gur û rojiya rûvî

Rojiya rûvî
Rûvî li daristanê digeriya. Carê hew dît ku hêteke pezkûvî bi guliyê darekê va li ba dibe.
Pir birçî bû, ji birçîna zikê wî dikir qurequr, lê dîsa jî ket şikê. Bi hostayî li dora hêtê çû hat, fêm kir ku kemîn e. Çimkî hêta pezkûvî bi benekî bi pîmê bombeyekê va girêdayî bû.
Hêdîka ji wir bi dûr ket û çû li bin darekê xwe dirêj kir û ket xew.
Bîstek derbas bû gur hat, çû ba ba rûvî. Ji rûvî pirsî, got:
-Law rûvî, tu li vir çi dikî?
Rûvî got:
-Qet ez ji xwe ra raketibûm.
Gur got:
-Waye li hember hêteke pezkûvî bi darê va ye.
Rûvî got:
-Erê min dîtiye.
Gur got:
-Ê te çima nexwar?
Rûvî bi dengekî sakin got:
-Wele ez îro bi rojî me.
Li ser vê bersîva rûvî, gur bi dengekî ji xwe bawer got.
-Wê demê ezê bixwim.
Rûvî got:
-Kerem bike, li te noşîcan be.
Gur pir bêsebir bû, hema xwe çindî hêtê kir. Lê bi çindkirinê ra gurmîn bi bombeyê ket teqiye, herder di nava toz û dûmanê da ma. Gur birîndar bû û weke termekî pengizî alîkî.
Rûvî ji ciyê xwe ra bû û çû ket ser hêta xwe.
Dema gur dît ku rûvî hêtê dixwe, bi halekî xerab û bi zimanekî giran got:
-Ma ka tu îro bi rojî bû?
Rûvî bi genfiskî got:
-Bîstik berê topa fitarê teqiya, ma deng nehat te?
Ev çîrok dişibe şerê di nabêna artêşê û AKP-ê da.
AKP-ê bi hostayî û zîrektiya rûvî nêçîra tahlûke bi ”leşkeran” da kirin, weke gur bombe bi wan da jî teqiya, nuha birîndar in.
Lê pir in, sax ji birîndaran birtir in.
Ne bi eşkerekirinê û nej î bi girtinê diqedin.
Way e îro jî serdozgerê Ezirganê Îlhan Cîhaner jî ji doza Eregenekonê girtine. Ev çetana weke bizrê pirparê ne, li her derê û do her qedemeyê da hene.
Loma jî zû bi zû naqedin, paqijkirina wan ewê hik wetê bigre.
Lê ji bo vê jî îstîkrar û cesaret lazim e.
Cesaret jî ne huner û marîfeteke pir mezin e heger meriv netirse.