Dewletê nuha jî berê xwe da mutehîtan

Bi îdîeya di îhaleyan da hîle û sextekarî kirine îro li Diyarbekrê 42 mutehît girtine binçavan.
Birrrre, birrre...
Mêrikan êdî fêrî girtinên girseyî, qefle bi qefle bûne.
Li gor çapemenî dinivîse, pûlisên ji Mudûriyeta Emniyeta Diyarbekrê vê sibehê li Diyarbekirê û qezayên wê bi operasyoneke di eynî wextê da 42 mutahît bi îthama di îhaleyan da sextekarîmkirne girtine bin çavan.
Ne yek, ne dudu, tam 42 heb...
Wey mala we nekeve, gelo li Diyarbekrê li ser hev çend mutehît hene ku jê 42 heb girtine bin çavan?
Tirk, mêrikan êdî tenezulî girtinên yeko yekeo nakin, dema dest bi operasyonekê dikin, mezin dest pê dikin, bi sedan digrin.
Kîjan “operasyon” dibe bira bibe ji bo tirkan ferq nake, pûlis û cendirmeyên wan ji bo girtina çend kesan xwe nawestînin, gava derdikven “operasyonan bi bajarekî qîma xwe naynin, bi çend bajaran dest pê dikin.
Diyar e ev jî madeyeke “açilima”, pakêta kurd e, girtin û tewqîfatên kîtlewî...
Berê operasyona siyasî û li dijî DTP/BDT-ê bû, nuha ya mutehîtan e, gelo sibe dor ewê were kê?
Di destpêkê da weke bira bi hev ra dixwin û dûra jî berê xwe didin kurdan, wan digrin.
Kurro li Tirkiyê sîstem li ser rişwet, bertîl, torpîl û sextekariyê ava bûye, gepa jerî mezin tim para şêr, para we tirka ye, yê kurdan tim çend kurtêl mirtêl in, bi van operasyonan hûn van kurtêlên xwe jî li feqîran dikin jahr.
Ya berê nedinê, ya jî piştî ku we dayê lê poşman nebin, li rebenan neherimînin, di zar û bîvilên wan ra neynin...
Xwarin heqê mutehîtên kurda ye jî lo, bihêlin bira bi saya hevaltiya we ew jî çend qurişan piçirpînin...

Li ba kê çi kêm be ewê wiya hilbijêreLi zanîngeha Diyarbekrê xwendevanek çû xwaringehê ji bo ku firavînê (navrojê)bixwe.
Lê gava kursiyek vala nedît ji mecbûrî çû li ser masa profesoran rûnişt xwe bera ser kursiyekê da.
Profesorekî awirên xwe tûj kir û ji xort ra got, “ga û çivîk/çûk li ser eynî maseyê rûnanin...”
Li ser vê, xwendevan got, ”wê demê ez difirim…” û ji ciyê xwe rabû.
Vê bersîva xwendevan, Profesor gelkî êşand, weke xencerekê li diê wî ket.
Di dema îmtihanê da profesor xwendevan di çavê xwe ra kir û ji bo ku di îmtihanê da bisernekeve çi ji destan hat texsîr nekir.
Lê xortê xwendevan di îmtihanê da qet çewtiyek jî nekir û bersîva hemû pirsan pir xweş û rast da.
Ji ber ku nêta profesor xerab bû, loma jî bela xwe ji xwendevan venekir, ji xwendevan ra got, ”ezê pirseke dawî” ji te bikim.
”Wisa qebûl bike ku dema tu bi rê da diçû te du torbe dîtin. Di torbeyekî da aqil û di yê din da jî pere heye. Tu yê kîjan torbeyî bigrî?”
xwendevan dibêje:
”Minê torbê pera bigirta.”
profesor jî dibêje:
”Heger ez bûma minê torbeyê aqil hilbijarta.”
Xwendevan dibêjje:
”Normal e, li bak ê çi kêm be ewê wiya hildibijêre.”
Ev bersîva xwendevan, profesor dîn û har dike, radihîje deftera xwendevan ya notê û di hundurê wê da ”ga!” dinivîsîne…
Xwendevan bêyî ku li “nota” profesor dayê binêre ji odê derdikve. Lê piştî deqîqeyekê paşda vedigere, hêdîka derî vedike û ji profesor ra dibêje:
“Profesorê hêja, we îmzeya xwe avêtiye binî, lê we nivîsandina notên min ji bîr kiriye...”