Payiz...

Havînê zû xatir ji me xwest û payiza xembar destpêkir.
Dar hêdî hêdî hişinayî û xemlên xwe wenda dikin û bi rengekî hustuxwar teslîmî bê dibin û pelên xwe diweşînin.
Gul û kulîlkên hewşa me êdî venakin û bînê nafûrînin.
Ew jî gelkî xemgîn xwanê dikin.
Me dara xwe ya giryzê ji zûdaye rûçikand û reçela xwe xist qawanosan, para xwe rakir û para zarokan lê belav kir.
Dara me ya sêvê îsal cara pêşî çend sêv pêşkêşî me kir, me ew jî ji zûda xwarin.
Nuha herdu dar jî bê xemil û xêz in, pelên wan hatine ber zerbûn û weşandinê, weke însanan ew jî li bende rojên xwe ne.
Li Stockholmê ji berêvkê da zerayî ketiye pelê daran, ba, pelên zerbûyî û yên rengo rengo ji daran dirûçikîne û li vir û wir belav dike.
Heta dawiya meha bê ewê piraniya daran şût tazî bike
Li Swêd gelek kes ji payizê hez nakin, li gor wan payiz demsaleke xembar e.
Sar û serma ye, tim ba û bahoz e, dar xemlên xwe datînin, gul venakin, bi şevan bajar xalî dibe.
Havîna xweş û germ qediyaye û şevên zivistanê yên dirêj jî li ber derî ne.
Ji nuha û pêva êdî swêdiyên tik û tenê, weke hefsiyan têkevin hunduran û vexwin û xemgîn û merezarî bibin.
Ne xêra kûçik û pisikan be gelekên wan ewê zivistanê neqedînin û xwe negihînin buharê. Kûçik tenêtiya wan kêm dikin.
Loma jî naxwazin payiza rengîn were û dar pelên xwe biweşînin…
Bi hatina payizê û nêzîkbûna zivistanê ra dîlberên porzer û çavhişin weke havînê nikanin xwe tazî bikin, bi ber û pêsîrên tiştîrî kezebê li kal û xortan biperitinîn.
Zivistana sar, berf û pûk û şevên dirêj û tarî weke kabûsê swêdiyan e.
Loma jî gelek kes naxwazin navê sar û sermê û zivistanê bibihîze.
Lê ez bi xwe ji payizê hez dikim, herçiqas kalîtiyê, dawiya jiyanê û mirinê tîne bîra min jî lê dîsa xweş e…
Ji ber ku herdera Stockholmê dar, bexçe û park in, loma jî payizê, bi taybetî jî di meha cotmehê da herdera bajêr dibe keskesora rengên.
Ji zûda ye me kursî û maseyên hewşê top kirine, êdî em li der rûnanin, lê hewş hîn tevlihev e.
Min îsal dara ku ew jî weke min kal bûbû birî û li hewşê daye ser hev.
Em li bende roja paqijyê ne, wê rojê emê him hewşê paqij bikin û him jî gulî, qirş û qalên kom bûne bavêjin.
Li Stockholmê rojên payizan kes li der tuneye, saet piştî şeş heftan(18.00-19.00)hemû kolan û kuçe vala dibin, li hewş û bexçeyan ne ins û ne jî cins heye, li hewşan dengê cîranan nayê bihîstin. Herkes dikeve hundur û derî li ser xwe mezbût digre.
Heger ne mecbûrî be kes dernakeve der, di hunduran da xwe didin ber telewîzyonan.
Jiyana şevê ji bin da dimre.
Loma jî şevên înî û şemiyan hinekî ruh bi bajêr da tê û însan lek bi lek berên xwe didin sînema, tiyatro û aşxaneyan.
Bi şev ji bo cixarekişandinê dema ez derdikevim der, dibîninm ku kuçe û kolan, herder xir û xalîye, li hawidor bêdengiyeke bêdengiyeke mezin heye.
Tenê vizîna bê, xişe xişa pelên bi ber bê dikevin, ya jî dengê reşêşkên baraneke hûr tê.
Şevên payizê, şevên mişt xemgînî û kovana in, di tenêtiya şevê da gelek bîranîn, rojên tal û şîrîn tîne bîra meriv, loma jî ez ji şevên payizê hez dikim.
Çimkî min dadixe binê derya xem û xeyalan…
Nizanim çima lê îşev jî koevaneke giran xwe bera ser dilê min da, min jî hemû dolab û dexîlên hafiza dilê xwe tev da, tevlihev kir û hema rastî çi hatim, min ”xwend” û rojên borî weke şirîta sînemayê anî ber çavê xwe.
Axir payiz demsaleke bi kovan e, hesresta salan kûrtir dike û weselam e…