Hozan Îhsanî û bîranîneke min

Erê, dawiya dawî weke herkesî ev dinya ji hozanê şoreşger û bi heybet Aşiq Îhasaniyê (Îhsan Sirlioglu)amedî ra jî nema.
Bîstek berê dema min xebera wefata Aşiq Îhsanî xwend ez him pir li ber ketim û him jî bîranîneke min tevrabû.
Aşiq Îhsanî di salên 60-70-î da pir meşhûr bû, me xortên çep gelkî ji stranên wî hez dikir.
Tembûrlêdana wî ya bi hêrs û stranên wî yên weke marşan em dianîn heyecaneke mezin. Hercara ku pîlaqeke wî derketa me ji destê hev direvand û li qahweyan tekrar tekrar lê guhdarî dikir.
Cara pêşî, baş nayê bîra min kîjan sal bû, lê ewê destpêka salên 1970-î be ew û xanima ya jî hevala xwe(navê wê nayê bîra min, belkî Gulşah bû) ji bo konserekê hatin Wêranaşrê.Xannima wî (ez dibêjim xanima wî bû?) ji herdu çavan kor, yanî hafiz bû û ew jî dengbêj bû û herduyan jî bi tirkî distira.
Îhsanî konsera xwe li salona sînema Heman da. Dem ya havîn ya jî payiz bû. Konser li derve bû û salon tije bûbû.
Bi qasî tê bîra min Îhsanî yekî kinik bû û simêleke wî ya pir gurr û mezin hebû, simêla ”komînîstan” bû.
Dema distira, şeyekî wî yê reş yê biçûk hebû, danîbû ber xwe û di nabê ra tim bi hêrs bi simêla xwe dixist, simêla xwe şeh dikir.
Vê yekê heyecaneke ecêb dida me.
Me dixwest em rabin û êrîşî bînayên dewletê bikin.
Starên bi kurdî dizanîbû ya na ez nizanim, lê di wê şevê da bi kurdî nestira.
Bes bi kurdî dizanîbû. Pir hindik em pê ra hinekî bi kurdî peyivîn.
Piştî konserê em çûn mala rahmetî Aslan Kaya. Wê şevê em çend heval heta derengê şevê me pê ra sohbet kir.
Berî em belav bibin diya Aslan ciyê wî û jinikê li odeyên cihê danî. Û me jê ra got, ciyê te li vir e û ciyê ”Gulşahê” jî li wir e.
Keniya got, nabe, got xewa wê bêyî min nayê, dibê hûn ciyê me li ba hev deynin.
Vê daxwaza wî em matmayî hîştibûn. Loma jî hîn di bîra min da maye.
Li ba me meriv jin û mêrê hev be jî li mala xelkê meriv nabêje ciyê me li ba hev deynin. Lê wî got.
Piştî salên 1973-î ez ketim nava siyaseta aktîv û Îhsanî jî hêdî hêdî ortê ji ortê wenda bû.
Dûra darbeya 1980-î hat û jiyana surgûniy dest pê kir.
Piştî hewqas sal, cara pêşî çend meh berê di malpera ANF-ê da min hevpeyvîneke wî dît.
Di wê hevpeyvînê da ez fêr bûm ku Îhsanî hîn sax e û li Diyarbekrê dimîne. Hevpeyvîn bi tirkî bû û qala jiyan û hin serpêhatiyên wî dikir.
Lê di hevpeyvînê da pirsa gelo dizane bi kurdî bistirê ya na û heta nuha qet bi kurdî kilam gotiye, jê nehatibû kirin.
Min ev yek weke kêmasiyekê dît û min nivîs rakir ji bo ku tiştekî li ser binivîsim, nameyekê jê ra bişînim, ya jî ji hin kurdên ku dikanin xwe bigihîninê bixwzim ku herin vê pirsê jî jê bikin.
Ji ber ku heta nuha min qet nebihîstiye ku Îhsanî bi kurdî gotiye.
Lê mixabin, min cangiranî kir û pê ra negîhand ku tiştekî binivîsim û vê pirsê jî bînim rojevê. Belkî kurdekî biçûya pê ra hevpeyvînek bikira û ev yek jî jê bipirsiya.
Cemal Sureya jî eynî wiha bû.
Berî mirina(ya jî kuştin) Cemal Sureya hevpeyvînek pê ra kiribûn min xwendbû. Di wirda qala serpêhatiya malbata xwe dikir, digot ew kurdê Dêrsimê ye, pistî serîhildana Dêrsimê ji welatatê xwe barkirine û diya wî bi tirkî nizanîbû. Û ji ber vê yekê jî diya wî li xerîbiyê gelkî zahmetî kişandibû û tim digriya.
Lê piştî ku ew mezin bûbû bi salan kurdayetiya xwe weke sirekî veşartibû heta ku rojekê hevalekî wî jê ra gotibû “kurdo.”!
Li hember vê matmayî mabû, ji ber ku nedixwest kurdbûna bête zanîn.
Wê demê di kovara Dogu Perînçek Ikibîne Dogru da nivîsên "portre"dinivîsand.
Min got ezê nameyekê jê ra binivîsim û bibêjim dema tu bi tirkî dinivîsî qet giriyê diya te nayê bîra te? Û tu nafikirî ku carê li ser xwe jî binivîsî?
Lê hîn min digot îro sibe, min hew carê bihîst ku lawê wî lêdaye û kuştiye.Yanî min pê ra negihînad ku du rêzan jê ra binivîsim.
Ya Îhsanî jî wisa bû.
Min got ezê ji wî fêr bibim hela qet bi kurdî kilam gotiye ya na?
Lê nebû qismet, ez dereng mam.
Dibê meriv karê îro tu carî nehêle sibê.
Çimkî dikane dereng be...