Dilê min ji Diyarbekrê geriya

Hevalekî min piştî 30 sal surgînî ev çend roj in vegeriya welêt. Hema hema heroj em telefonî hev dikin.
Feqîro li hember guhrerîna welêt û însanan matmayî maye, gêjomêjo bûye, nizane berê wî bi kuda ye…
Ne ew kuçe û kolanên ku lê mezin bûye nas dike û ne jî dikane bi tena serê xwe li bajarê xwe yê zaroktî û xortaniyê bi bigere.
Dibê tim yek jê ra rêberiyê bike û wî bibe mal û bîne.
Xwedê neyne serê dijminê min.
Her kesê ku ji Ewrûpa vedigere welêt, dera pêşî ziyaret dike bêguman goristan e, ji ser gorrekê diçe ser gorreke din.
Çimkî di nava van 30 salên surgûniyê da me gelekan dê û bav, nêz û hezkiriyên xwe wenda kiriye.
Loma jî weke herkesî hevalê min jî çûye ser gora dê, bav, bira, heval û şehîdên Kurdistanê.
Li gor gotina wî, ew û xwarziyê xwe li hinda Derêyê Mêrdînê dema bi rê da diçin çêbkêsanek ji par ra bi sureta guleyê destê xwe dixe bêrîka wî û pakêta di bêriya çakêtê wî da derdixe û mîna burûskê wenda dibe.
Pakêta cêbkêsan biriye ne telefon û ne jî cuzdan bûye. Dermanê hevalekî bûye. Derman ji Stockholmê heta Diyarbekrê çûye lê yê cêbkêsan nehîştiye bigihîje xwediyê xwe yê nexweş, bi nêta cuzdan ya jî telefonê biriye.
Dema min bûyer bihîst ez pir muteesîr bûm û dilê min ji Diyarbekrê geriya.
Hevalê min got, Zinar, hew min dît destekî ji par ra got çelp û li bêrîka min xist û baz da.
Got min bera pê da lê ne karê aqilan bû, di ser dîwarekî nizanim çuqasî bilind ra weke fuzeyekê firiya, di jiyana xwe da ez tu carî nebûbûm şahidê tiştekî wisa. Li gor hevalê min qal kir, baz jî hewqas ne bi suret e.
Piştî ku min mesele ji hevalê xwe guhdarî kir, ez pir bi di bin tesîra bûyerê da mam û loma jî min bûyer li vir ji çend hevalan ra jî qal kir.
Min ji kê ra qal kir, got lolo, ev hîn ne tiştek e, gelek bûyerên ji vê ecêbtir û xerabtir hene.
Heryekî qala çend bûyerên wiha kir.
Devê min ji hev çû.
Yekî got, li ber otêla Gokdelenê ez û çend heval li hev sekinîbûn û ez bi telefonê dipeyivîm. Got min hew dît ku telefona min ji dest min firiye. Got dema ez fitilîm û min li pişt xwe nêrî, bavo ez çi binêrim, yek waye weke teyrekî difire û dihere.
Telefona hevalê min dihere, rebeno dibe weke nêçîrvanê bêsîleh.
Ez hinekî din hêrs bûm, dilê min hinekî din ji Diyarbekrê geriya.
Her hevalekî qala bûyerekê û du bûyeran kir.
Dawiya bûyeran nedihat, kes ji Diyarbekrê bi silametî nefilitî bû. Kî çû bû wir miheqeq cêbkêsanekî tiştekî wî revandibû.
Hevalekî got , li qatê çaran pêncan jî meriv ne di ewlehiyê da ye, nêrdiwanên bi çengel davêjin ji balkonan da û hildikşin jor.
Wey kevir bibare!
Diya min do bi şev di telefonê da got, li gel ku bê çend mitêlên min tiştekî min tuneye jî lê ji tirsan dîsa jî min derêyekî hesinî xistiye deriyî xwe. Got, lê hesin jî pere nake, bi birekên hesinbir deriyan dibirin û dikevin malên xelkê.
Piştî ku min li diya xwe jî guhdarî kir Diyarbekir li ber çavê min bû weke marekî reş, ez jê tirsiyam û hinekî din madê min jê geriya.
Ew Diyarbeikira ku miletê kurd bi çavê bûka Kurdistanê lê dinêre,
Ew Diyarbekira ku kurd wê weke kelayeke tu carî nayê zeftkirin dibînin,
Ew Diyarbekira ku ewê sibe bibe paytexta Kurdistanê,
Ew Diyarbekira ku qehremanên weke Dr. Fûad, Bavê Tûjo, Şêx Saîdê Kal û 46 canfîdayên kurd lê canên xwe feda kirin,
Ew Diyarbekira ku bi sedan keç û xortên kurd di zindanên wê da bi wahşeteke mezin hatine perçeperçe kirin, çawa îro dikane têkeve vî halî?
Çawa dikane bibe bajarê diz, çeqel, rêbir û cêbkêsanên serê riyan?
Heta nuha dilê min bi hesret û bêrîkirina welêt û Diyarbekrê bûbû weke kozeke agir û bi şev û roj wer ez diqimirandim.
Lê piştî bihîstina serpêhatiya hevalê min û sohbeta bi diya min ra weke hinek satilek av bi ser koza agirê di dilê min da ke û vemirîne.
Nuha tirafa dilê min vemirîye, bûye xwelî...
Diyarbekira ku ev 30 sal in min ew xeyal dikir, ne ev Diyarbekir e ku ji tirsa rêbir û cêbkêsanan ezê newêribim lê bigerim.
Ez naxwazim biçim Diyarbekireke ku bûye warê diz, rêbir, cêbkêsan û serxweşên kuçan.
Ez naxwazim Diyarbekireke wiha bibînim…
Dilê min ji Diyarbekrê geriya ye...
Diya min û du birayên min li Diyarbekrê dijîn. Dema ez vegerim, gelo ezê çi bikim?, ez nizanim.
Lê çîrokên min bihîstin dilê min ji Diyarbekrê sar kiriye.
Xwezî min ev bûyer hemû nebihîstana û Diyarbekir li ber çavê min wiha ”reş” nebûya…