Azadiya miletekî bi siyaseta "nermkirinê" nayê bidestxistin 2

Mamoste Ahmed, rewşa kurdan û merhela têkoşîna tevgera netewî ya îro, tenê bi xebat û têkoşîna Salahattîn Demîrtaş û hevalên wî va girê daye, li gor wî di vê xebatê da para ”nivîsên min yê rojane” û ked û rola kurdên derî PKK-ê/DTP-ê tuneye, hertişt bi ked û xebata PKK-ê û DTP-ê hatiye bidestxistin.
Loma jî li ser vê meselê ew çi bibêjin û çi bikin rast e, dibê kes dengê xwe neke, çimkî wan ev rewş aniye meydanê.
Mamoste Ahmed wiha gotiye:
”Heke niha pirsgirêka purdî ketibe rojevê bawer ke ew ne seba nivîsa te ya her rojê ye( şaş fehm neke ez ji nivisên te pir hez dikim û bi baldarî dişopinim), yan jî seba muxalifên DTPyê ye(xwedîgiravî neteweperwer). Heke îro pirsgirêka Kurd ketibe rojevê ew seba têkoşina wan e.”
Ez ji xwe û nivîsên xwe dest pê bikim û dûra jî werim ser ked û xabata kes û hêzên derî DTP-ê.
Mamoste Ahmed, berî hertiştî ji ber ku min ji rezê dewleta tirk tirî diziye ev 30 sal in ez mahkûm nebûme, qey me jî li gor qewet û hêza xwe ji bo vî miletî jahrek belav kiriye, kevirek daye ser kevirekî û xebatek kiriye.
Heger di têkoşîna azadiya vî miletî da ked û xebata min ji devê guh be, ya Salahattîn Demîrtaş ne mûyekî guhê devê ye jî.
Ez nizanim Salahattîn Demîrtaş ev çend sal in ketiye nava tevgera netewî û ji kînga û virda ye doza kurdîtiyê dike, berê çi bû, çi dikir û çi diparast.
Lê ez bi ya xwe dizanim, teqrîben ev 40 sal in ku ez ji bo rizgarî û azadiya gelê xwe bi rengekî bênabên têkoşînê didim, xizmetê ji ziman û edebiyata kurdî ra dikim, bi şêl, xebat û nivîsên xwe bi şev û roj agirê tenûra kurdî û kurdperweriyê gurtir dikim, bêtir disincirînim.
Di nava vî 40 salî da, min bi xebata xwe ya rêxistinî û şexsî, bi nivîsên xwe yên ku tu wan biçûk dibînî bi sedan kesên weke Demirtaş şiyar kirine, kirine kurd û xebatkarên doza kurdperweriyê.
Ji bo ku zimanê kurdî bibe ”zimanê perwerdeyê û zimanê duyem yê resmî”, ji bo ku kesên weke Salahattîn Demîrtaş bi kurdîtiya xwe bihesin û ji peyatiya çepên tirk dûrkevin 35 sal berê ez di meş û mitîngan da bi kurdî dipeyivîm, min hellbestên kurdî dixwend.
Lê Demîrtaş piştî min bi bi 35-40 salî jî hîn du gotinan bi kurdî nizane, hîn dibêje ”em naxwazin kurdî bibe zimanê resmî”.
Heger îro li Wêranşarê tevgera netewî hewqas xurt e, heger Emrulah Cîn du dewran dikane bibe serokê belediyê û cara sisiyan jî DTP li gor ”tayinan” jî dikane ji sedî 60-70-ê rayan bigre, dibê tu bizanibî ku ev yek ne bi saya xebeta Salahattîn Demirtaş bûye, ev yek mîrata têkoşîn û xebata min û hevalên min e.
Yanî hertişt tenê ne berhema xebata PKK-ê ye.
Bêguman PKK-ê jî ji miletê xwe ra gelek xebatên hêja kirine, lê ev nayê wê maneyê ku hertişt tenê ked û berhema xebata PKK-ê û DTP-ê ye.
Berî wan jî xelkê ji bo vî miletî xebat kiriye, dibê meriv ne bêûjdan be, çawa ku meriv naxwaze xelk ked û xebata meriv înkar bike, herwisa dibê meriv jî ked û xebata xelkê înkar neke.
Yanî dibê Mamoste Ahmed baş bizanibe ku, PKK-ê û DTP-ê ji sifirê dest pênekirine, lawê bavan gelkî berî wan di şertên gelkî xerab û girantir da gelek xebatên hêja û fedekariyên mezin kirin, micadele ji bin sifirê bi ser sifirê xistine, derxistine çend dereceyan.
Dibê meriv van xebatan jî înkar neke.
Dema PKK weke hêz derket sehneya siyasetê, li Kurdistanê bi sedhezaran kurdên çep û kurdperwer ketibûn pêxîla dijmin û têkoşîneke bêhempa didan, gelek kadir û mîlatanên PKK-ê bi xêra xebatên van kes û hêzan bi kurdiya xwe hesiyan û ketina nava xebata netewî.
Heger îro li Wanê, li Diyarbekrê, li Bazîdê, li Bismilê, li Farqînê, li Nisêbînê û li gelek bajarên din yên Kurdistanê bi sedhezaran însan dadikevin kolan û kuçan û xofeke mezin dixin dilê dijmin ev ne tenê keda DTP-ê û PKK-ê ye, keda hêzên din jî di vê xebatê da pir e.
Tiştê herî ecêb, Mamoste Ahmed ji min ra gotiye, ”Tu niha dikarî hinekî jî ji bo partiyên Kurdan bişixulî”.
Maneya van gotinan ew e ku heta nuha ez ji bo partiyên dijmin dixebitîm, lê di vê hilbijartinê da dibê ez ”ji bo partiyên kurdan biçixulim.”
De were nemre, were neteqe!
Nuha yekî ez nas nekirama û heta nuha qet nivîsên min nexwendibûya wiha bigota, minê bigota de tişta nabe, camêr min nas nake.
Lê Mamoste Ahmed, kêm zêde min hinekî nas dike, dizane ku ez namzetekî DTP-ê yê herî pîs û xerab jî bi namzetê AKP-ê yê herî baş û “kurdçî” nadim.
Ez tim dibêjim, dibê em xeteke sor bikşînin nabêna partiyên kurdan û tirkan, dibê kurd tu carî rayên xwe nedin partî û namzetên tirkan.
Di nivîsa xwe ya 10-ê adaraê da jî ez li ser vê meselê rawesriyabûm û min wiha gotibû.
“Namzetên partiyên tirkan(AKP. CHP, SAADET, MHP)çiqasî baş dibin bira bibin, ferq nake, dibê kurd rayên xwe nedin wan.Esas ne mimkûn e ku baş bin jî, heger baş bin, nabin endam û namzetên partiyeke hebûna miletê wan înkar dikin û dixwaze bike tirk.”
Û ne îcar tenê, ji roja ku di warê legal da partiyên kurdan(HEP, DEP)çîbûne û virda, xeta min tim ev bûye, min tim gotiye, “dibê kurd dengên xwe nedin partiyên tirkan, kurd çiqasî ne li gor dilê me bin û hin kêmasiyên wan hebin jî dibê meriv li hember dijimin dengê xwe bide wan û wan xurt bike.
Him di hilbijartina berê da û him jî di ya 29-ê adarê da min gotiye zeîfbûn û têkçûna DTP-ê, zeîfbûn û têkçûna tevgera kurdayetiyê ye.
Yanî dema DTP xurt bibe li kara me ye, ji bo tevgera kurd ya netewî baş e, ev yek dikane dewletê bêtir mecbûrî tawîzan bike.
Ez viya ne tenê ji bo DTP-ê, ji bo hemû partiyên kurdan dibêjim. Îro DTP-ye, sibe dikane partiyeke nêzî hêzeke din bibe.
Lê dema partiyên dewletê(hemû partiyên tirkan) li Kurdistanê xurt bibin, ev yek li zirara miletê kurd e.
Min tim gotiye, heta ku dewlet û partiyên wan li Kurdistanê ji kurdan(kîjan hêz dibe ferq nake)xurttir bin, dewletê tu carî siyaseta xwe ya înkar û îmhayê neguhere û ewê tu mafî nede kurdan.
Li Kurdistanê li dora 550 belediyan hene.
Ji van belediyan ez bawer dikim li dora 50 hebî di destên DTP-ê da ne.
Dîsa ez baş nizanim lê bi texmîna min li dora 100 parlamenterên bajarên kurdan hene.
Ji van parlamenteran 20 yên DTP-ê e û 80-90 jî yên partiyên tirkan e.
Roja ku ev denge bi lehê kurdan da biguhre, yanî partiyên kurdan ji 550 belediyan 400-500 hebî û tirk jî 100-150 hebî bigrin, ji 100 parlamenterî tirk 20-30 hebî û kurd jî 70 parlamenterî derxin a wê demê tirk mecbûr in teslîm bibin û bi kurdan ra rûnin.
A ji bo vê yekê ye, ji bo ku ez vê rojê bibînim heta nuha(ji HEP-ê û virda)min tim xwestiye ku kurd dengê xwe bidin partiyên kurdan û tu carî nedin partiyên tirkan.
Lê gel vê şîla min ya eyan û beyan jî Mamoste Ahmed ji min ra dibêje”Tu niha dikarî hinekî jî ji bo partiyên Kurdan bişixulî.”
”Şîreteke” wiha li min kirin ne rast e û ne xweş e jî.
Yê hema hinekî jî min nas dike, dibê bizanibe ku heger kûçikê kurd û yê tirk jî li hevxin, ezê alîkariya kûçikê kurd bikim û wî têxim ser yê tirk.
Loma jî ne hewceye ku Mamoste Ahmed ji min ra bibêje, ”dem niha dema xebatê ye”.
Ne îro, ev serê 40 salî ye ku ez vê propagandeyê ji kesên weke Salahattîn Demîrtaş ra dikim.
Bi hêviya ku bêdilmayin me ji hev fêm kiribe…