Rica min ji we bes kurdî xera bikin!

Îro li ciyê kar demekê min fersend dît ku carê hema wiha di ser ra çavekî li çend malperên kurdî bigerînim.
Piştî nêrîna çend malperan, di malpera Avestakurd da sernivîsa ”Tilûr jiyanê dikin!!!” di cî da bala min kişand.
Dema ev sernivîs bi ber çavên min ket, por li serê min bûn pîj û rohnî di çavê min da nema.
Min bi lez çend gotin ji Avestakurdê ra nivîsî, min got:
”Ez rica dikim hûn jî weke Apociyan tecawizî gotina " jînê û jiyanê" nakin.We gotiye "Tilûr jiyanê dikin"!!! Ev sernivîs şaş e, rastiya wê ”Tilûr jî dijîn” e. Meriv jiyanê nake, meriv dijî
Ez dijîm, ezê bijîm, ez dijiyam, ezê bijiyama.”
Birêz D. Dara tavilê bersîva min da, got ezê meyla te bidim hevalê berpirsiyar. Dûra min bala xwe dayê ji dêlî ku biguherin, xeber rakirine.
Bêguman ev gotina ”ez jiyan dikim”, ne ji alî Avestakurdê tenê va, hema hema ji alî gelek kesî va çewt tê bikaranîn.
Û bi taybetî jî ji alî hevalên PKK-ê û kêsên nêzî wan ve.
Sebebê vê çi ye, çima wisa bikartînin ez nizanim.
Ez bawer nakim ku heta nuha kesî ji wan ra negotiye loma wisa çewt bikartînin. Belkî jî carê ”Serok” wiha bikar anîbe û loma jî kes newêre eksê wê yanî rastiya wê bibêje.
Û ya xerab jî êdî ne "rojnamevan", û nivîkar tenê, heta gerîllayên serê çiyê, gundiyên çolan, jinên tirkînezan, welhasil hema kî tê bîra we, herkes wisa bikar tîne; ”ez jiyan dikim, li vir jiyankirin pir zor e...”!Dema di telewîzyonan da dengê ”em li vir jiyan dikin” dikeve guhê min ji hêrsan ez porê serê xwe dirûçikînim.
Lê darê min di xênî hilnayê û destê min nagihîje derekê.
Nuha rastiya gotina ”jiyanê, jînê” tunebûya, minê bigota de weleh tuneye, jixwe ra çêkirine, lê çewt çêkirine.
Lê gotina ”jiyanê” berê heye. Tiştê dikin, gotina rast xera dikin.
Ji bo dema nuha:Ez dijîm, tu dijî, ew dijî, em dijîn, hûn dijîn, ew dijîn.
Ji bo dema dahatû:
Ezê bijîm, tu yê bijî, ewê bijî, emê bijîn, hûnê bijîn, ewê bijîn.
Ji bo dema borî:
Ez jiya bûm, tu jiya bû, ew jiya bû, em jiya bûn, hûn jiya bûn, ew jiya bûn û wisa dom dike.
Ya jî li vir, li çiyê jiyan zor e, jiyana vir nayê kişandin, kesên li vir dijîn(ne kesên li vir jiyan dikin) halê wan gelkî xerab e, em di halekî xeab da dijîn û hwd.
Yanî gotinek heyî çewt dibêjin û ev çewtî jî di nava milet da belav bûye û ji gotina rast bêtir çî girtiye.
Wisa cî girtiye ku êdî dê, bav, kalik û pîrikên me jî, dema di telewîzyonan da ji devê spîker, "rojnamevan û nivîskarên" bi hêl û mêl bi vî rengî dibihîzin, dibêjin belkî ya ew dizanin çewt e. Nuha de were memre û de were neteqe?
Dema bêhemdî bahjînî bi min dikeve, xelk dibêje, bavo Zinarê Xamo agir kiriye dawa xwe, dîsa har bûye û nizanim çi û çi…
Îcar ev jî ne bes e, tew hinek edîb û nivîskarên pir mezin û pir meşhûr, dema mriv vê şaşiya wan dibêje, xwe dixeyidînin, dibêjin “çima li zora we diçe/dihere?”
Ev jî mesela qembûrê ser zembûr e, yanî çewtiya li ser çewtiyê ye.
Yanî çima bi te zor tê, çima dihere zora te?”
Tew dema piştî gotina “li çiyê jiyankirin zor e”(yanî jiyana, jîna li çiyê zor e)ez gotina “weleh pir li zora min çû” dibihîzim, hema di cî da pê li qumçeya girtinê dikim û telewîzyonê digrim.
Lê ez ditirsim rojekê ji kerba vê rezîlkirina zimanê kurdî ez careke din kompîtora xwe bişkînim.Tirsa min ev e.
Li her dera cîhanê kesên ku zimanan pêş da dibin, biserûber dikin, dikin xwedî îmla û gramer, dewlemend û mikemel dikin kesên ronakbîr, nivîskar, edîb û zimanzan in.
Bi saya van kesan ziman dikevin qalibekî biserûber û dibin xwedî struktûr.
Lê li ba me kurdan weke hertiştî, ev jî belovaciya cîhanê ye.
Li ba me kesên ronakbîr, nivîskar, rojnamevan û edîb ji dêlî ku kurdî pêş da bibin, dewlmend, serast û xweşik bikin, tiştê heye jî xera dikin, ”pê da dikin.”
Li ba piraniya nivîskar, rojnamevan û edîbên kurd hezkirin û hesasiyeta zimên di dereceya sifirê da ye.
Zarokekî 3-4 salî dema çêdirina risimekî da çi hesasiyetê nîşan dide, rojnamevan û nivîskarên kurd jî dema nivîsekê dinivîsin eynî dîqet û îtînayê nîşan didin.
Ew jî weke zarokên 3-4 salî rast û çep, hema xêz dikin, çi tê ber devê wan dibêjin, bêyî ku li rastî û çewtiya wê bifikirin.
Gotina bikar tînin rast e ne rast e ji bo wan qet ne girîng e. Çimkî kurdî ye, bêxwedî ye, ne hewceye meriv zêde serê xwe pê ra biêşîne, meriv çawa binivîse jî mişterî tu carî îtîraz nake…
Kurdino, rojnamevan û nivîskarno, heger hûn dixwazin zimanê we jî weke yên xelkê xweşik û dewlemnd be, bi qaîde û qûral be, dibê hûn serê xwe pê ra biêşînin, xera nekin û jê hez bikin.
Ziman weke avahiyekê ye, bi ked, xebat û hostatiya gelek kesan ava dibe. Ji mihendiz bigre heta bi emele, dema herkes karê xwe baş û paqij bike avahî jî ewê xweşik û bêqusûr bibe.
Lê dema herkes di ser guhê xwe ra bavêje û bi çavekî suxretiyê lê binêre a wê demê ew avahî weke holikekê mahkûmê hedimandinêye…
Dibê weke rohniya çavê xwe em qedir û qîmeta zimanê xwe biznibin.