Min îşev hinekî tevlihev kir

Ez pir kêm li telewîzyonên tirkî temaşe dikim. Ez dikanim bibêjim hema hema ez qet lê temaşe nakim.
Ji sebeban yek, piraniya programên wan qeşmeriyên xav û leqleqên vala ne. Û ji bo temaşekirina tiştên wiha jî wexta min tuneye.
Dudu, xanim bi tirkî nizane, dibê ez hertiştî jê ra tercume bikim. Ew jî nayê hesabê min. Dema tenê bim belkî hinekî bala xwe didimê.
Loma jî tenê li kanalên kurdî temaşe dikim.
Û ji bo ku bizanibim li Tirkiyê çi dibe çi nabe, di înternetê da li rojname û malperên wan dinêrim. Ev jî ji mecbûrî ye.
Weke herşev min îşev jî di nava rojname û malperên tirkan da çirvîtek bi lez û bez da xwe û hema wiha di ser ra çav li sernivîsên wan gerand.
Min bala xwe dayê dîsa hemû xeber li ser leşker û çeteyên Eregenekonê ne.
Hin derên nuh kola ne...
Hin sîleh û cebilxaneyên nuh dîtine...
Hin belgeyên nuh bidest xistine...
Hin îfadeyên nuh belav kirine...
Ji îfadeya Tuncay Gunay ya di sala 2001-ê da lîsteya serokatiya Eregenekonê weşadine.
Hemû jî serokerkan û general in.
Yanî dewletê 8 sal berê jî dizanîbû serok û birêvebirên Ergenekonê kî ne.
Lê van agahiyên Tuncay Guney yên 8 sal berê, nuha diweşînin.
Biweşînin çi xêra wê heye, piştî ku nikanibin serokerkan û qumandarên artêşê bigrin. Herkes hertiştî dizane lê kes nikane tiştekî bike.
Çapemeniya tirk ji rojnamevaniyê bêtir êdî tîcareta vî îşî dike. Xeberan piço piço belav dike. Û hertim jî di dera herî bi heyecan da diqedînin.
Ji bo ku roja din însan li dewama wê bigerin.
Di xeberan da tenê tiştekî nuh bala min kişand. Ew jî îdîaya Tuncay Guney ku Selîm Çurukkaya bi alîkariya Velî Kuçuk derketiye Eweûpayê. Li gor vê îdîayê, Selîm Çrukkaya bi talîmat û alîkariya Velî Kuçuk çûye Ewrûpayê.
Welhasil fena meriv gav û saetê li eynî pîlaqê guhdarî ke, gêja meriv dihere. Tu li kîjan rojnameyê dinêrî xebera herî girîng Ergenekon û çete ne.
Tu diherî kîjan melaperê, dîsa eynî tişt e, dîsa Ergenekon, çete, sîleh, îfade, operasyon û nizanim çi jahr û ziqûm…
Herkes dikane çete be. Meriv nizane destê kê di bêrî kê da ye, kî meriv kê ye? Lê civat bûye civata çeteyan.
Serokerkan, serokê partiyeke di meclîsê da, komînîstekî bi nav û deng, faşîstekî meşhûr, huqûqnasekî herî mezin bi endametiya rêxistineke terorîrîst îtham dikin, lê ji milet, ji sendîkayan, ji rêxistinên demokratîk kirt tuneye.
Mesela serokê dadgeha bilind û sekreterê serokerkan bi îthama endametiya rêxistineke îllegal û haziriya darbeyeke leşkerî digrin.
Lê ne xema kesî ye. Kes guh nadê.
Fena ku çend dizên mirîşkan girtibin, civat milê xwe hil dike, pê dikene. Lê reaksiyoneke herî biçûk jî tuneye.
Diyar herkes weke heve bûye, êdî kes loma ji tu tiştî nake, herkes hertiştî xweş û normal dibîne.
Nêta min ew bû di vî warî da tenê çend gotinan bibêjim û dûra qala roja xwe bikim. Lê waye min bêhemdî xwe dirêj kir. Ji ber ku bi temaşkirin û guhdarîkirina çîrokên çeteyên tirkan, pir hindik meriv jî dikeve bin tesîra wan.
Ez her sibe saet di şeşan da(06:00)ji xwe radibim.
Berê ruyê xwe dişom, diranên xwe firçe dikim û dûra jî êşligê xwe utî dikim. Piştî wê, dor tê ser amadekirian xurînî û navrojê. Ez bi lez wan jî hazir dikim û dikim tasa xwe ya seferê û dikim çentê xwe.
Saet li dora şeş û pêncî da(06:50)bi zû ji hundur derdikevim. Di 2 deqîqeyan da digihîjim pageha otobozê.
Îro, berî saet lêxwe ez bi xwe hesiya. Min bala xwe dayê saet nêzî şeşan dibe. Min saet girt, min got 5-6 deqîqeyên din ezê rabim.
Dema ez bi xwe hesiyam saet ji heftan dibuhurî. Ez ji nava nivînan pengizîm. Zûzûka min haziriya xwe kir û deketim der. Ji şansê min ra otoboza ku dibê bihata nehat. Yanî ez 15 deqîqeyên din dereng mam.
Neyse, dawiya dawî otoboz hat û ez lê siwar bûm û çûm gihîştim semta xwe. Ji bo ku kûlînçeyeke biçûk bikirim û têkim ber dilê xwe dageriyam benzînxaneya li hember ciyê karê min.
Di bêrîka min da 200 kronê min hebû, min derxist jê 100 kron da kasor. Camêr 10 kron jê birî 90 kron jî li min vegerand.
Ez çûm karê xwe.
Danê nîvro ji bo ku ji xwe ra porteqalekê bikirim û piştî navrojê bixwim çûm dikanê. Min firingiyek, porteqalek û çend kakivîlk kirîn û çûm kasê. Dema dora min hat min tiştên xwe danî ser şirîta kasê. Tiştên in hatin wezinandin. Xanima kasor got 20 kron.
Min destê xwe bir bêrîka xwe ji bo ku perê xwe derxim. Min dît ku tenê 100 kronê min heye, 90 kronê min, du bîst pêncî kron tuneye. Min liv ê bêrîka xwe nêrî, li wê bêrîka xwe nêrî xwedê bide, perê min tuneye.
Xwedê kir ku cuzadan û sed kron bi min ra hebû, ji bo ku yên li pişt xwe zêde aciz nekim min perê xwe da û berê xwe da karê xwe.
Li ser xwarinê min qala wendakirna perê xwe kir. Xwezî min qal nekira. Em heft kes li dor masê rûniştibûn. Heryekî/yekê destpêkir qala çend serpêhatiyên xwe kir. Di nava her heft kesan da kesê ku çenda caran çentê xwe, perê xwe wenda nekiribû nedabû dizîn tunebû.
Ji mecbûrî min jî qala çend hebên xwe kir. Lê ji bo ku nivîs zêde dirêj nebe ez îşev qal nakim. Careke din dema wezna wê hat, ez dikanim qala wan jî bikim û wan jî têxim nava serpêhatiyên xwe yên nivîskî.
Erê 90 kron(10 Euro ye)ne pereyekî pir e, lê hema wendakirin tiştekî ne xweş e, bi meriv zor tê.
Ji bo min bi tecrûbeyê sabît e, roja ku sibehê li mal ya jî bi rê da eksiyek çê bibe, miheqeq dawiya wê dom dike. Bûyerên îro ev baweriya min hinekî din xurt kir.
Nivîsa îro bû weke gêrmiya gavan lê tişt nabe. Bira îro jî hinekî tevlihev be. Belkî hinek xwendevan ji tevliheviyên wisa hez dikin…