Nameyên xwendevanan

Di van du rojên dawî da ji min ra çend nameyên gelkî manîdar hatin. Ezê îşev ji wan 3 heban biweşînim.
Bira îşev jî ev quncik ne ji min tenê ra be, bira çend xwendevan jî îşev bi mîvanên min bin.
Wek pêşiyan jî gotiye, mîvan mîvanê Xwedê ye, nabe meriv bîna xwe jê teng bike û keremî hundur neke.
Ji ber ku min ji xwediyên nameyan destûra weşandina nameyên wan negirtiye loma jî ez navê wan nanivîsînim, ezê tenê herfa serê nav û paşnavê wan binivîsim.
Belkî min navên wan binivîsanda jî nexeyidiyana, lê ji ber ku ez vê yekê nizanim loma jî ez bi destê xwe ”belayê” naynim serê xwe û du-sê xwendevanên hene jî ji xwe naxeyidînim.
Xwendevanekî(HD) dilşewat û xemxurê zimanê kurdî li ser nivîsa min ya ”Çend gazinên bêhemdî” dîtina xwe wiha aniye zimên:

"Kekê Zinar,
Ger tu li hêviyêyî ku kurd bi mereq malperên kurdî vekin û nivîsarên te bixwînin, diyar e te hîn zêde kurd nas nekirine. ka ew kurdên wiha?Lê ger te bi tirkî nivîsandiba, wê gelek kurdan bixwendana û belkî sipasiya te jî bikrana.Dilê xwe nehêle lê heliyane û bi helandina dijmin jî nemane, êdî niha xwe bi xwe dihelînin. Yanî asîmîlasyon vegeriyaye otoasîmîlasyonê. Xwedê aqilekî bide kurdan ku rêka xwe bibînin û dest bi xwendina kurdî bikin.Min ji wan re dibistanek zimanê kurdî bi derfetên xwe vekiriye, ez ji bêrîka xwe diçim, dersan didim zarokên wan. Dibêjin, ê ma kes bi vî zimanî naaxive ma zaroka min wê çi bike?Ji bo wê, qet li ber kesekî negere û hêvîyê ji kesekî neke ku bi coş li hêviya nivîsên te bin. Ger bi şaşitî lê rast hatin belkî sergotarê bixwînin.Yanî ku rewşa kurdan wiha ye, ma divê wê demê tu dev ji nivîskariya kurdî berdî?
Na. Li gorî min kurdên bi kurdî dinivîsînin, dibin bendek li pêşiya xweînkarkirin û otoasîmîlasyona kurdan bi xwe. Beriya çel pêncî salan ku kurdekî bi kurdî dinivîsand ew li hemberî dagirkeriyê çalakiyek bû, lê îroj ku kurdek bi kurdî dinivîsîne ew çalakiyek li hemberî kurdên ji kurdî direvin e.Bi vê sedemê tu nivîsandinê berdewam bike, ger kurd qîmetê nedinê jî, bawer im wê dîrok rojekê bideyê.
Silav, rêz û serkeftin.
H.D"
Ez çi bibêjim?
Esas tiştekî ku ez li van gotinên rast zêde bikim tuneye. Ez jî baş dizanim ku kurd ne evîndar û mişteriyê zimanê xwe ne.
Gîha hewşê tim bi wan tahl e.
Carê fêr bûne ji xelkê ra masiyan û ji xwe ra jî kûsiyan bigrin.
Lê yê min hustu û kêr e, ez dibêjim belkî mûcîzeyek biqewime, belkî rojekê Xwedê du dirhem aqil bide vî ”qewmê” xwe jî.
Belkî gotegota min hema ji qeza qudretê ra tesîrê li kurdekî bike…

Nameya duyem jî ji jineke kurd ya kurdperwer û xizmetkara zimanê kurdî ye. Wê jî ez weke apê xwe qebûl kirime û li ser nivîsên min wiha gotiye:

"Dema te xweş Apê Zinar! Min bê destûr tu kirî apê xwe, hêvî dikim tu yê qebûl bikî û dilê xwe negrî. Ez nivîsên te bi balkêşî dixwînim û pir kêfa min ji şêwaza te ya nivîsandinê re tê. Nivîsên te serê mirov naêşînin. Ez wan bi kêf dixwînim. Bi tenê min xwest ez ji te re bibêjim ku ez xwendevaneke nivîsên te me.
Li gel rêz û silavan H.Z" H…a hêja, gelek sipas ji bo van gotinên te yên dostane û qedirşînas.
Ez gelkî kêfxweş û dilşa bûm ku te ez ji xwe ra wek ”ap” qebûl kirime. Gelek sipas.
Ji xwe ez li hewa li birazyekî/birazyekê digeriyam.
Ev serê salan e ku li vê surgûniya malwêran ez hesret im ku yek ji min ra bi kurdî bibêje ”apo”, dengê ”apo” û ”xalo” têkeve kerika guhê min.
Dema meriv ji civaka xwe dûr dikeve rehên civakî û kulturî jî qut dibin. Ji ber ku şertên maddî yên jiyanê tê guhertin.
Lê mala te ava, waye te li xerîbiyê ev valayiya jiyana min jî dagirt, te ev hesret jî ji dilê min derxist.
Ji nuha û pê va êdî ez dizanim ku biraziyeke min ya pir jîr û hêja heye. Xwezî bi sedan biraziyên min yên weka te hebûna.
Biraziya delal, bixwedê sibe tu poşman bibî û min ji ”apîtiya” xwe derxî jî ez qebûl nakim, carê te gotiye apo û min jî bi serbilindî tu wek biraziya xwe qebûl kiriye.

Nameya sisiyan jî ji xortekî di gelkî xebatkar û gelkî jêhatî ye. Ew jî li gor hêz û taqeta xwe hewil dide ku di vakirina dîwarê kurdî da du xilikan bide ser hev. Birêz F.A jî di nameya xwe da wiha gotiye:

"Memosteye hêja!
Gelek caran nivîsên te ku tu li blogga xwe dinîvsêne ji vê adresa min re tê. Heyanî ji min tê ez hewl didim ku nivîsên te bixwînim. Lê mixabin gelek caran ew derfet û wextê min çênabê ez van nivîsên te bixwînim. Bi teybetî daxwaza xwendina nivîsên te ne ji bo zêde aqilbûna te le belkî fêde girtina ji tecrûba û xweşnivîsandina kurdîya te ye. Di vê nama xwe ya dawî de ku te ev wek nivîs di blogga xwe de nivîsandîye dibêjê ku tu hewl dide bazara tirkînivîsarê kurd kêm bikê û livan teng bikê. Lê mixabin tu bahsa dewlemendkirina bazara xwendina nivîs û nûçeyên kurdî nakê. Jibo ku mirov karibê dev ji bazarekê berdê û herê serdana bazareka dî divê tiştin balkêş hebin an jî xwestekik hebê. Lê mixabin hîn pîyasa-bazar an jî sûka xwendina nivîsên kurdî zêde çênebuye. Û ez bahwar nakim ku nivîsa herî zêde tê tikkitin hemî heyanî dawî tê xwendin ji alîyê xwendevana. Ne xasim heger ev nivîs zêde dûv dirêj be xwedê ji xwendevan stand û li tikkirina nivîsê poşman dibê.... Welhasil ez naxwazim zêde serê te bi kurdîya xwe ya tevlîhev zêde biêşînim. Ez di dawîya vê nameyê pêşnîyara giranî dayîna ser dewlemendkirina bazara xwendina nivîsên kurdî û devjêberdana cîh dayîna gilî û gazinên pîrbûne di nivîsên te de dikim, her çiqa ev rastîyek jîyanê be....
Li gel slav û rêz... F.A." Helbet dema ez dibihîzim ku xwendevan tam û zewqekê ji nivîs û zimanê min digre kêfa min tê, ez dilşa dibim.
Lê li alî din, ez vê çek û qirêdiya xwendevanan jî weke wezîfeyeke hîn baştir nivîsînî dibînim. Heta ji min tê dixwazim vê teqdîra xwendevanan xera nekim û nivîsên layiqî vê teqdîrê binivîsim.
Birayê F.A. di nameya xwe da gotiye, ”Lê mixabin tu bahsa dewlemendkirina bazara xwendina nivîs û nûçeyên kurdî nakê.”
Di nivîsa xwe da ev yek min pir vekirî gotiye, lê diyar bala birayê F.A. nekişaniye. Li ser ”dewlemndkirna bazara kurdî” di nivîsa xwe da min wiha gotiye.
” Kurdên bi kurdî dinivîsin divê gelkî zorê bidin xwe, divê pir û xweştir binivîsin, divê di nivîsandinê da îstîkrarekê nîşan bidin. Nexwe nikanin zora tirkîaxêvan bibin.”
Bêguman ez baş dizanim ”bi gotegot meriv naçe cot”, lê îro tenê ev ji dest min tê, ez ne dikanim tirkî li kurdan yasx bikim û nej î dikanim kurdî bi zor têxim devê kesî…
Ezê hertim bibêjim, kurdino, bi vî aqilê vala hûn nagihîjin hevala…