Megalomanî

Çendakî berî li ser ”mytomaniyê” (li ser virekiyê/derewçîniyê)min çend rêz nivîsî bûn û min gotibû ku di rojên pêş da li ser ”megalomaniyê” yanî bi gotineke kurdî li ser pozbilindî, mezinayî û quretiya vala jî ezê tiştekî binivîsim.

Megalomanî, hezeyan û baweriyeke xwe mezin dîtinê ye.

Kurd ji bo kesên wiha dibêjin, qurre, pozbilind.

Li gor civatên Rojava, di civatên Rojhilat da kesên ”megaloman” yanî kesên ku
xwe pir mezin dibînin hîn zêdetir in.

Li Rojava, însan ji şexsan bêtir qîmetê didin fikir û karê însên. Şexs û statuya wî ya civakî pir ne girîng e, ya girîng firkir û tiştê ku ew pêşkêşî civakê dike.

Di civata me da ne wiha ye. Di civata me da serok û karîzmeya wî gelkî girîng e. Partiya ku serokê wê ne yekî binavûdeng û biheybet be xurt nabe û di nava civatê da nabe xwedî giranî.

Ev struktur û kultura civakî dihîle ku şexs û serok xwe pir mezin bibînin.

Li Tirkiyê û Kurdistanê lîderên siyasî û serokên partiyan bi gelmperî hertişt in, ew ji her kesî jîrtir û ji herkesî zanetir in. Heger ne ew bin hevalên wan ne tu tişt in, partî û grûba wan ewê têk biçe.

Li Tirkiyê, partî û organên wê bi piranî formalîte ne. Wezîfeya herkesî ew e ku li pişt serokê xwe rawest e, gotinên wî biparêze û dubare bike.

Li Kurdistanê PKK di vî warî da numûneya herî ekstrem e, Ocalan hertişt e. Lê di nava partiyên din jî ne di vê dereceyê da be jî eynî meyl gelkî xurt e.

Bêguman ne ku hin serok tenê ji vê nexweşiya xwemezindîtinê muzdarîb in, di nava rewşenbîr, nivîskar, hunermend û gelek siyasetmedarên din da jî meriv rastî kesên “megaloman” tê.

Di heqê megalomanî û megalomanan da gelek dîtin û teoriyên cuda hene.
Megalomanî ya jî bi gotineke din, hezeyana mezinayiyê nexweşiya xwemezindîtinê ye.

Kesê megaloman, bi çavê mezinayiyeke dûrî rastiya xwe li xwe mêze dike û xwe bi vê îdîayê difroşe derûdora xwe û civatê

Psîkolog, herçiqs megalomanîyê weke nexweşiyeke bi serê xwe qebûl nekin jî lê di netîceyê da megolomanî rewşeke psîkolojîk ya pir îstîsnaî ye.

Loma jî meriv dikane bibêje ku kesên megaloman, di esasê xwe da di buhraneke mezin ya ruhî da ne û bi rengekî nexweş in.

Hezeyanên mezinayiyê li ba kesên megaloman pir xurt in. Baweriya yê megaloman ew e ku li gor kesên din ew bêtir xwedî hin wesf, hin qabîlîyet û hin meziyetên mezin e.

Lê bi piranî jî ev bawerî û qenaeta kesê megaloman ya di heqê mezinayî û rola xwe ya civalî, siyasî, edebî û hwd. da gelekê caran ne rast e û bêbingeh e. Yanî quretiyeke vala ye.

Kesê megaloman di rastiyê da hewqasî ne mezin e, tu tiştekî baş û bi temamî nizane, lê dîsa jî pişika xwe dinepixîne û xwe di neynika dêwîn da dibîne. Wek dînê di tîmarxaneyê da xwe Napolyon hesab bike.

Yê megaloman pir ji xwe razî ye, hewqas ji xwe razî ye ku tu kesî di ser xwe ra nabîne, tim dibêje ”ez” û ne kesî din.

Ew hertiştî dizane, haya wî ji hertiştî û her bûyerê heye û bi rengekî miheqeq tê geriya ye, rolek tê da lîstiye.

Lê rola wî jî tim pozîtîv e û payeyeke mezinatiyê tê da heye.

Megalomanî hinekî dişibe narsîzmê lê ne narsîzim e. Ji ber ku kesê narsîst, ew çi ye bi wî çavî li xwe mêze dike û bi wî hawî ji xwe hez dike. Heyranê xwe ye bes zêde xwe mezin nabîne.

Lê kesê megaloman ne wiha ye, bi eksê yê narsîst, ew xwe bi şiklekî bêhed mezin dibîne û ji ber vê yekê jî pir heyranê xwe ye.

Tu kîjan kevirî rake ew di bin da, tu qala kîjan bûyerê bikî miheqeq haya wî jê heye ya jî ew bi xwe tê da ye. Çimkî bêyî wî tişt nabe.

Praniya kes û şexsiyetên kurd ya dost ya jî hevalên wî ne. Pir hindik, miheqeq bîranîneke wî bi wan ra heye. Ji ber ku ew merivekî pir girîng, pir mezin e. Loma jî hemû merivên mezin dost û hevalên wî ne.

Heger ew ne heval û dostê wan be ya jî bîranîneke wî bi wan ra tunebe, bi bavê wan ra, bi bira û merivekî wan ra heye.

Yanî nabe ku siyasetmedar, rewşenbîr, nivîskar axir kesekî meşhûr, kesekî bi nav û deng yê megaloman nas neke.

Megaloman, dibê di bin her kevirî da be, dibê heval û dostê herkesê meşhûr be, dibê haya wî ji her bûyerê hebe; çimkî ew megaloman e, heyranê xwe û navê xwe.

Yanî, navî giran e lê warî wêran e...