Her tehtîl dawiyek wê heye

Çawa ku her jiyan dawiyek wê heye, her wisa her “rêberî” û tehtîl jî dawiyek wê heye.

Dema ez kurt û kurmancî bibêjim, me mîvana xwe do êvarî seet di 20.30-î da birê kir û rêberiya min jî bi vî hawî îsal qediya.

Bes tehtîla min têzaye, vê heftê jî ez weke çûkekê azad û serbest im.

Roja duşemiyê ez dest bi kar dikim û hertişt dîsa ewê here qeysa xwe ya berê.
Xêra mîvanê, ez û xanim jî ji mal derketin û em çend rojan li Stockholma xopan viz bûn, ji muzeya dîrokê bigre heta bi Skansenê(parkaheywanet) me gelek cî û warên xweş û dîrokî dît.

Li ser jiyan û dîroka swêdiyan ya civakî, kulturî û dînî me gelek pêşangeh û tiştên pir xweş û balkêş dîtin û hin tiştên nuh fêr bûn.

Nufûsa Stockholmê here were milyonek e, lê ez fêr bûm ku ji 70-î zêdetir muzeyên pir şahane, pir muhteşem lê hene.

Bi dîtinê dawî nayê.

Meriv nizane here kîjanê nere kîjanê, çi bibîne û çi nebîne.

Dêrên swêdî bi sedan tablo û heykelên ji sedsala 11-an parastine û anîne heta roja îro. Çaxa meriv li hember wan disekine û bi heyraniyeke mezin lê temaşe dike meriv matmayî dimîne.

Û dema meriv vê pêşketin, zanîn û marîfeta xelkê nebîne, meriv bi rebenî, nezanî û paşdamayina xwe nahese.

Lê dema meriv dibîne ku xelkê çawa qedir û qîmet daye dîroka xwe û ya însaniyetê, çawa bi îmtîna û hosteyiyeke mezin mîrat, bermayî û fragmentên dîrokê parastine û bi çi kibarî û hêsaniyeke mezin pêşêkêşî însanên xwe dikin, a wê demê meriv li ber xwe dikeve, a wê demê meriv porê serê xwe dirûçikîne û bi rebeniya xwe hay dibe.

Ez nizanim gelo li seranserê Tirkiyê 70 muze hene?

Ez bawer nakim.

Beşekî mezin ji muezeyên Stockholmê rojek ger têrê nake, divê meriv 2 rojan lê bigere.

Demakê ez wek alîkarê kal û pîran xebitîm. Ez diçûm malên wan, min paqijiya wan dikir û diçû ji wan ra tişt dikirî.

Gelekên wan bi dilxweşî qala serpêhatî û jiyana xwe û bav û kalên xwe dikir. Fotograf, name, tablo, sindoq, dolab, xişir, porselen û tiştên din yên ji bav û kalên wan mebûn nîşanî min didan. Bawer bikin li ba her yekî, ji kalê kalê wan û ji pîra pîra wan miheqeq çend tişt hatibûn parastin. Her yekî dikanîbû ji pêşiyên xwe tiştekî 150-200 sal kevn nîşan bida.

Wê demê min dît ku her mala swêdiyekî jî pir hindik muzeyeke biçûk e.

Lê li ba me kurdan piştî derketina fera û folên bafûnî (alumînyûm) û naylon herkesî kemberên xwe yên zîvîn û xişrên xwe yên din ya bi çend tas û teyfikên bafûnî ya jî bi çend perçeyên naylon guhertin.

Heta gelekan li cihê rehetiyê rabûn hemû feraxên xwe yên sifir avêtin yan yên bafûnî ya jî porselen kirîn.

Ma îro li mala kîjan kurdî tiştekî 200 sal kevn heye?

Li ba kîjan kurdî ji kalê kalê wî diyariyek hatiye parastin?

Ev yek ne tenê ji bo tiştên malê, di warê avahiyan da jî wiha ye.

Ne swêdî tenê, hemû Ewrûpî wek roniya çavên xwe avayiyên xwe diparêzin. Lê me bi destên xwe nihîtên bedena Diyarbekrê jêdikir. Bêguman ne li Diyarbekrê tenê, li gelek bajarên din jî li hember dîrokê eynî talan hatiye kirin.

Bêhemdî ez zêde bi vê meseleyê da çûm. Hey ezê têra xwe pê qeherîme. Qenekê ez we jî zêde pê xemgîn nekim.

Li me hemû kurdan bimbarek be û Xwedê bi xêrê bigerîne, wa ye Ahmet Turk careke din bû hevserokê DTP-ê.

Do(20/07) kongreya DTP-ê ya duyem bû. Di kongrê da Ahmet Türk bê raqib, ji 916 dengan 547 deng girt û wek serokê DTP-ê hat hilbijartin.

Ahmet Turk, ne sîleheke nahatiye tercûbekirin, heta nuha gelek caran kirine serok û daxistine, gelek caran xistine binê erdê û dîsa bi asîmanan xistine.

Loma jî Turk, ne navekî surprîz e ku meriv siyaseta wî meraq bike. Kirinên wî yên heta nuha neynika kirinên wî yên pêşerojê ye.

Ez bawer nakim ku Ahmed Turk, derî siyaseta "êdî bes e” û “birêz Ocalan” tiştekî nuh bîne. Lê helbet dîsa jî hêvî ji Xwedê nayê birîn.

Lê diyar e ku yekî ji Ahmet Turk hîn baştir nehatiye dîtin. Ne ku tune ne, hene lê serokatiya wan “OK”ê nabîne. Ji ber vê yekê jî bi yê herî “maqûl” û “bêzirar” tên serî.

Li gor xebera ANF-ê, birêz Ocalan di hevdîtina xwe ya dawî da ji abûqatên xwe ra gotiye, dewleta tirk “tim wî taqîb dike, projeyên wî dixe jiyanê.” Lê bi taybetî jî “AKP herî baş projeyên wî tatbîq dike.”Ê heger ”projeyên” dewletê” û ”AKP” yên Ocalan bin malik li kurdan viritî. AKP, bi siyaseta xwe ya panturkîst û îslamîst bîn li kurdan çikandiye. Kurdan heta nuha digot belkî ev siyaset û “projeya” qedandina kurdan ya dewletê û AKP-ê ye, me nizanîbû ku "proje" ya Ocalan e, AKP-ê ji wî “kopye” kiriye.

Jixwe ji “projeyê” jî diyar e ku hin “projeyên” bi dizî tên meşandin, ne xwe kurd hewqasî gêj nedibûn.

Xwedê kurdan ji bêtarên hîn girantir bisitirîne!

Di mesela çeteyên Ergenekonê da jî birêz Ocalan gotiye ne ew, lê Selîm Çurukkaya, Sakik, Osman Ocalan û kesên din yên ji wan veqetiyan e “mimkûn e ku di Ergenekonê geriya bin. Çimkî vana ji bo jinekê, ji bo mêrekî hertiştê xwe dihêlin û diherin. Gelê me divê viya bizanibe.”

Ê heger wiha be, wê demê îdîayên xelkê ne bêbingeh e. Çimkî ew kesên ku Ocalan navên wan dibêje hemû jî demekê berpirsiyarên PKK-ê yên herî bilind bûne. Dema ew di Ergenekonê “geriyabin” maneya xwe ew e ku PKK jî tê "geriya ye." Yanî ”hevaltiya” van kesan bi Ergenekonê ra ji bo PKK-ê jî felaketeke.

Serokekî kurd, yekî xêra PKK-ê bixwaze tiştên wiha nabêje, hevalên xwe yên kevn nake ”hevalên” qatilên Ergenekonê. Çimkî Ergenekon rêxistineke çeteyên dewletê ye û li hember PKK-ê û gelê kurd hatiye avakirin.

Endam û serokên rêxistineke netewî divê di rêxistineke çete û qatilên dewletê ”negere.”