Nameya xortekî pir jîr

Sibe li Tirkiyê 1 milyon 644 hezar 73 keç û xort ewê têkevin îmtîhana zanîngehê. Îmtîhan saet di 09.30-î da dest pê dike û tam 3 saetan dajo. Di nava 3 saetan da qedera bi hezaran xortî diguhere, ya keda wan ya salan bi avêda dihere ya jî zannîngehekê qezinc dikin.

Û gelekê caran ew zanîngeh û ew beşê ku qezenc dikin jî ne bi dilê wan e lê ji mecbûrî dest pê dikin, ji ber ku pûanên wan tenê ew zanîngeh û ew beş girtiye.
Hefteyek berê, xwendevanekî kurd(Baran Bargiran) yekî gelkî biaqil, gelkî jîr yanî him çavên wî baş dibîne û him jî guhên wî baş dibihîze dertnameyeke pir xweş şandibû ji Dîwanxaneyê ra.

Ji ber ku ez jî endamekî vê platforma gelkî hêja me, wek hemû endamî, min jî ev name bi kêf û zewqeke mezin xwend.

Lê ji ber ku nameya Baran Bargiran(bi rastî jî barê yên wek wî pir giran e, ji ber ku li Kurdistanê yên wek pir hindik in)ji alî naveroka xwe va pir girîng û manîdar e loma jî ez dixwazim hûn xwendevanên vî quncikî jî jê feydeyê bigrin û wê bixwînin.

Kerem bikin û vê nameya Baran Bargiran, ya gelkî hêja bixwînin û bibînin ku Fetulah Gulanê Pantirkîst û Îslamîst xortên kurdan xistine çi halî.

”Silav xwişk û birayên delal.. Heftê tê roja yekşemê azmûna(îmtihana) OSSê heye. Milyon nivekî zêdetir xandevan ji ber ku dixwazin herin zanîngehekê dikevin vê azmûnê. Ji bo vê azmûna ku sê seatan diajo xandevan bi salan dixebitin, bi sedan kitêban diqedînin, bi hezaran pirsa çêdikin, bi milyaran pere xerc dikin, ji ber ku hê pir bixebitin dergîstên xwe diterikînin, mobil telefonên xwe çedikin hêlekê, ger û kêf û lotika ji xwe ra qedexe dikin, hezar derdî dikşînin, xwe weha teqle dikin, weha teqle dikin.
Ez jî ji wan xandevana me, ji ber ku ez jî zêdetir bixebitim, ji ber ku min jî dixwest ku zanîgheka xweş qezanç bikim ez çûm li yurdên Fetullah Gulen kurtlere gulen(yanî yê bi kurdan dikene) mam.

Kar û barê OSS-ê li alîyekî, li aliyê din ev fîzik min qet nikarîbû fêhm bikira. Tiştekî din yê pir balkêş hebû tew qafî min nediçû ser.

Hevalên me yên kurd kurdî nedipeyîvin ne bes e, dema olimpîyatên tirkî bi me sêrkirin didan ji kêfa difiriyan û bi deng ji wan ra çepik lêdixistin.

Min digot la ew çî ye, tirk çî te ye, tu çî yê tirka yî?

Digotin, ''Apocî çoq qonişma, tek turkîyeyî îzle û gor./Apocî, pir nepeyive, Tirkiyê temaşe bike.”

Min digot, qe mebin apocî, bi zimanê xwe biaxifin. Digotin:
”Sen de çok faşîştsin ha./Tu jî pir faşst î ha!''

Min digot la ne pîrikên we tirkînezan bûn, dê û bavên we bi ay û oyê tirkî hîn bûn. Digotin:

Anlîyoruz ama dilimiz dönmüyor, zati çoq turkçe karışmış./Em fêm dikin lê zimanê me nagere, ji xwe tirkî pir tevê bûye.''

Mezinên me hebûn, ger hûn li cem wan mane, hûn jî dizanin, me pê ra digot '”abê/keko!”

Min digot abê/keko kesî xerîb tune, hele çiçkî jî bi zimanê xwe xeber bide. Digot:

”Yok arkadaş, sevgînin dilinde(tirkî) konuşalım/Na hevalo, em zimanê evînê bipeyivin.”

Min digot, hûn çawa kurd in, digotin, ''Biz bölücü degiliz, bu ulke hepimizin/Em ne cudaxwaz in, ev welat yê me hemûyan e.''

Dema ko moralê min pir xirab dibû ji bo vî gelê me yê bi rûmet(!) ez kelgirî dibûm, min digot pergala OSS-ê belav be, ez dihatim netê û min dilê xwe bi DIWANXANÊ honik dikir, û Xwêdê ji wan razî be, wan ez pir kenandim, Xwedê jî wan bikenîne. Bi LOTIKXANÊ jî ji kena lal dibûm. Êvar dibû vedigerîyam warê ku ez lê dimam û me li Fetullah Gulen kurtlere gulen/Fetulah Gulanyê yê bi kurdan dike temaşa dikir, digirîya, xwe parçe dikir, hevalên min jî digrîyan, min digot de ka hûn çişkî xwe hisîyan, va zilama heta kengî dê bi me bikene?
Dîsa bi zimanê dijmînan digotin:

”Hepimiz qardeşîz dinde ırqçılık yok/Em hemû bira ne, di dîn da nîjadperestî tuneye.”

Li hember vî gelê me yê pir û pir bi rûmet min pir nikaribû ber xwe bida û ji azmûnê ra demeka kin ma ez ji wir veqetîyam û qafî min bigir pir rihet bû!

Lê ji bîr nekin bi sed hezaran kurd hê li cem wî fetoşî ne û ji kurdîyetî xwe sar dibin.

Şor ne ev e, çi bûye carê bûye, roj zû derbas bûn û va ye heftekê din ez dê têkevim OSS-ê. Ê ketine OSS-ê dizanin ko dema ji azmûnê ra hefteyek dimîne agir bi dereke xandevanan dikeve û nizam ji çima hênî tên îmanê.

Ên qelemên xwe dibin cem şeyxa û ser dixwînin, ên diçin zaret maretan radikevin, ên dest bi nimêje dikin, ên ava zemzemê vedixwin, yanî hezar reng û oynê nemayî…

Ez natirsim lê qirika min çişkî hişk bûye, de min got ez jî derdê xwe ji endamên diwanxanê ra bibêjim. Birano, xwişkno, ez jî mihtacê diayê we me… Eger bi tirkî ye naxwazim!..

Her dem şad û bextewar bin. Bimînin di xêr û xweşîyan da…”

Nuha we dît ku Fetulah Gulan bi navê Îslamiyetê xortên kurdan çawa ji ziman û kurdayetiya wan dûr dixe û dike tirk.

Karê do çep û komînîstan dikir, îro Îslamîst didin domandin.