Li ser minaqeşeyên duzimniyê di facebokê da min îro ev çend rêzên jêrîn nivîsî:
”Li Tirkiyê di derbarê duzimaniyê da li serê kurdan ferman rabûye, hukûmet, mixalet û leşker kurdan tehdît dikin, dibêjin gerek hûn doza resmîbûna zimanê xwe nekin.
Li gor dewletê, perwerdeya bi kurdî ewê rê li ber Kurdistana serbixwe veke.
Yanî azadiya kurdan bi mirin û mayina zimên ve girêdayîye.
Lê dîsa jî hin kurd ji tirkî qut nabin....
Gelo hûn dizanin însanên me çima wiha dikin?”
Min bala xwe dayê 5-6 kesên hertim nivîsên min şirove dikin, dîsa wan şirove kirine. Li ser vê, min got:
Gelî bira, weleh em ji xwe ra lêdixin û ji xwe ra dilizîn,yanî kes guh nade me, asîmîlasyon jahriyeke pir xedar e, em çi bikin jî em nikanin kesên jahrdadayî bûne tedawî bikin û ji mirinê xelas bikin.
Yanî bi gotineke din wan ji tirkîtiyê xelas bikin, bikin kurd.
Here were her car em eynî 5-6 kes in, yek însan jî li me zêde nabe, yekî xerîb jî nayê nav me û kêfa wî ji gotinên me ra nayê.
Ez bi xwe ne alim im, bi qasî ez dizanim di nava van 5-6 kesên jorîn da birayê Ahmet Aliş alim e. Dibê ew li ser vê mijarê tiştekî binivîse.
Nuha hin kes hene bi kurdî nizanin, ez heta dereceyekê mazereta wan fêm dikim.
Ya din, carnan pêwîst dibe meriv bi tirkî binivîse, meriv bi yekî kurdînezan, bi yekî tirk ra dikeve minaqeşeyê, ya jî bersîvê dide ew tiştekî din e.
Lê dema kurdekî kurdiya wî pir baş, rabe bibêje" Yenî yiliniz kutlu olsun"!, ez tiştekî fêm nakim, ez tu sebebekî maqûl yê vê pîrozbahiya bi tirkî nabînim.
Dewlet gav û saetê dibêje, resmîbûn û azadiya zimanê kurdî ewê azadiay kurdan bi xwe ra bîne, ji bo kurd azad nebin, dibê kurdî jî serbest nebe, nebe zimanekî resmî.
Û viya bi dizî mizî jî nabêje, pir eşkere dibêje…
Ji ber ku dewlet wiha dibêje, zimanê me qebûl nake, em dewletê rexne dikin, lê li alî din jî ji bona asîmîlebûna kurdan em kurd bi xwe hemû daxwazên dewletê bicîh tînin.
Dewlet naxwaze em bi kurdî bipeyivin, bixwînin û binivîsin, em jî tam li gor vê daxwaza dewletê bi kurdî napeyivin, naxweînin û nanivîsînin.
De îcar were vî kerî di vî buhrî ra derbas ke?
Birayê Ahmet Aliş, hela tu xêra xwe îzaheke ilmî ji vê girêkorkê ra bîne....
Piştî vê nivîsa min, çend şiroveyên din jî hatin kirin. Ez çend hebên wan jî li jêr diweşînim.
Rustem Kurdistanî:Ji niha û şuva, kî Kurdîzan be û dîsa jî înat bikge û yek hevokek tirkî li ser facebookê binivîsîne, cîyê wî dojeh e û lanet li ser wî ye..
xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Umîd Şem:rasté apé zınar u keké rustem slav u réz jıwere. belé asimlasyon mırıné mırına sıpiye herroj perçek jı laşé mırov qut dıke lé mırov bıxwe na hese herroj tıştek jı çanda xwe jı hunera xwe zımané xwe u diroka xwe wenda dıke u hedi hedi dı hele u xılas dıbe. jı xwe politikayén dıjmın ji ewe bé şer bé bedel bé xwin bı kuje.
Xxxxxxxxxxxxxxxx
Zinarê Xamo:Birayê Umid, meriv kitêbek jî binivîsanda nikanîbû hewqas xweş bigota.
Wa ye tu dersa xwe baş xebitîyî, 3z tam 10 pûana didim te...
Eynî wek te gotiye, ji ber ku êdî nikanin hemû kurdan weke ermeniyan bikujin û koçber bikin, loma jî dixwazin hêdî hêdî bikin.
Lê viya nikanin bi tena serê xwe bikin, hêza wan têr nake,loma jî ji wan ra hin mîsyoner lazim in, bi alîkariya van kurdên mîsyoner û evîndarên tirkî dixwazin miletê kurd li bakurê Kurdistanê biqedînin, bikin tirk.
Plan ev e,
Kurdê dibêje ez bi viya nizanim ruyê xwe reş dike...
Ji bîr neke, piştî ku meriv vê palana dijmin bizane dibê meriv ebediyen li mazeretan negere.
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Nûjen Arzenkekê ev vîrûs hene, gava ku bikeve nav laşê mirovan xwe dixe nav hucra wan kesan û hêdî hêdî hemû tiştin wê hucrê ji bo xwe dixebitîne,
ji radeyek pê ve ev hucre tevahî dikeve bin kontrola wê.
êdî têkoşîna wê mimkun nîne û her gava ku xwe zêd...e dike xwe du par dike, haya wê ji vîrûsê tune. vîrûs êdî bûye beşek ji hucrê.
hure nizane ku ew êdî ji bo berjewendiyên vîrûsê dixebite
ev tirkî jî wek vîrûsek ketiye nav zimanê me û haya me jî jê tune
em nizanin ku em bi tirkî dipeyivin, difikirin, xewn û xeyalên xwe bi tirkî dibînn
ha çara vî ya nîne gelo... Heye
çawa ku em diçin ber bijîşkek ji bo wê vîrûsê ji me re dermanek dide û em jê xilas dibin
çara tirkî jî xwendin û nivîsandin e
heya ku em nexweyinî bi zimanê xwe heya em nenivisînî bi zimanê xwe
xilasiya me ji vê tirkmancbûyin û tirkî ye tune
xxxxxxxxxxxxxx
Zinarê Xamo:Birayê Rustem, bala xwe bidê di nava me da çi alim hene haya me jê tuneye.
Nûjen; bi vê şiroveya xwe bikaranîna sûretê Karl Marx heq kiriye.
Her bijî xorto...
Ji xwe wa ye tu dizanî panzehîra, yanî dermanê kuştina vîrûsê çi ye, dibê tu ji xwe dest pê bikî...
Dema her kurd ji xwe dest pê bike mesele hel dibe...
Sala we ya nû pîroz be!
Bi hêviya sala nû ji bo gelê me bibe sala azadiyê û serkeftinên mezin...
▼
30 december 2010
Gul li Amedê gotinên Erdogan dubare kir
Min nuha bîstekê li axaftina Abdullah Gul ya li Amedê guhdarî kir. Piştî çend deqîqeyan min hew tehamul kir.
Axaftineke vala, bêmane û ji serî heta dawî demagojiyek basî, pir bêqalîte bû.
Wek sûcdarekî li mahkimê bixwaze sûcê xwe bincil bike, lê dikir nedikir nikanîbû cumleyek xweş, ya bawerdar li hev ragire.
Bi deqîqeyan bi rengekî vala demagojî kir, bêserûber, bêmane peyivî, dirêj kir û dirêj kir.
Ji sûret û çavên guhdaran aciziya ji axaftina wî baş xuya dikir, kîn û nefreta li hember hin gotinên wî ku dihatin înkara miletê kurd ji çavên hin kesan xuay dikir.
Ji ber ku Gul ya dilê xwe nedigot, loma jî nizanîbû çi dibêje, wek sûcdarekî ku bi axaftinên vala bixwaze guhdaran bixapîne peyva xwe dirêj dikir…
Bi tebesumeke xaf dîsa şîret li kurdan kir, got, giran bin, biaqil bin, teşxelê dernexin, dewletê nerehet nekin, netirsînin. Em hemû birayên hev in….
”Ev welat yê me hemûyan e. Em hemû hemwelatiyên sinifa yekem in û emê wiha jî bimînin. Weşana radyo û telewîzyonê dibe. Li vî welatî herkes dibe her tişt, dibe serokkomar. Kurd li Stenbolê,li Îzmîrî, li Anqerê bicî dibin, dikanin her karî bikin û bibibn her tişt. Ev nîmeteke, dibê em qedrê wê bizanibin.”
Di derbarê zimên da jî Gul got, ” Zimanê resmî yê komara Tirkiyê tirkî ye. Ewê wiha dom bike. Her wisa zimanê dewletê û yê dezgehên mehelî jî tirkî ye.”
Ev mesaj têra kurdan dike…
Yanî perwerdeya bi zimanê kurdî ji bîr bikin, wek Kiliçdaroglu got, kurd dikanin li mal û di nabêna xwe da bi kurdî bipeyivin...
Gul ev dîtina leşkeran, ya AKP-ê MHP-ê û CHP-ê li Amedê dubare kir...
Esas ji bo ku viya bigota ne hewce bû biçûya Amedê, kurd ji berê da vê dîtina dewletê û hukûmetê dizanin...
Min ji xwe ra got, Xwedê sebrê bide kesên li wir, gelo nuha Osman Baydemir û kurdên din çi his dikin, çawa dikanin bi deqîqeyan li axaftineke hewqas vala guhdarî bikin?
Min pê l ibişkoka komandayê kir û kanal girt, çimkî nedihat kişandin.
Îcar berê çyqasî peyivî bû,çi gotibû, dû ra çiqasî peyivî, çi got ez nizanim, lê beşê min lê guhdarî kir qedestrof bû.
Ji xwe dema nasnameya kurd, perwerdeya bi zimanê kurdî, navê Kurdistanê, ala kurdî, îdareyeke kurdî qebûl neke, ma deşil ewê bikanibe çi bibêje ku?
Loma jî axaftin dibe wek îşkenceyeke psîkolpjîk, nayê kişandin.
Bi kurtî, beşê min lê guhdarî kir întîbayeke pir ne xweş li ser min hîşt, lê heger dû ra tiştekî girîng gotibe baş e.
Ez bawer nakim, bes dîsa jî dibêjim, dêvî dikim ku gotibe…
Ji xwe ne rast e ku Gul, tiştekî ji Erdogan pêşdatir bibêje, hêviyeke wiha xeyaleke beradayî ye…
Axaftineke vala, bêmane û ji serî heta dawî demagojiyek basî, pir bêqalîte bû.
Wek sûcdarekî li mahkimê bixwaze sûcê xwe bincil bike, lê dikir nedikir nikanîbû cumleyek xweş, ya bawerdar li hev ragire.
Bi deqîqeyan bi rengekî vala demagojî kir, bêserûber, bêmane peyivî, dirêj kir û dirêj kir.
Ji sûret û çavên guhdaran aciziya ji axaftina wî baş xuya dikir, kîn û nefreta li hember hin gotinên wî ku dihatin înkara miletê kurd ji çavên hin kesan xuay dikir.
Ji ber ku Gul ya dilê xwe nedigot, loma jî nizanîbû çi dibêje, wek sûcdarekî ku bi axaftinên vala bixwaze guhdaran bixapîne peyva xwe dirêj dikir…
Bi tebesumeke xaf dîsa şîret li kurdan kir, got, giran bin, biaqil bin, teşxelê dernexin, dewletê nerehet nekin, netirsînin. Em hemû birayên hev in….
”Ev welat yê me hemûyan e. Em hemû hemwelatiyên sinifa yekem in û emê wiha jî bimînin. Weşana radyo û telewîzyonê dibe. Li vî welatî herkes dibe her tişt, dibe serokkomar. Kurd li Stenbolê,li Îzmîrî, li Anqerê bicî dibin, dikanin her karî bikin û bibibn her tişt. Ev nîmeteke, dibê em qedrê wê bizanibin.”
Di derbarê zimên da jî Gul got, ” Zimanê resmî yê komara Tirkiyê tirkî ye. Ewê wiha dom bike. Her wisa zimanê dewletê û yê dezgehên mehelî jî tirkî ye.”
Ev mesaj têra kurdan dike…
Yanî perwerdeya bi zimanê kurdî ji bîr bikin, wek Kiliçdaroglu got, kurd dikanin li mal û di nabêna xwe da bi kurdî bipeyivin...
Gul ev dîtina leşkeran, ya AKP-ê MHP-ê û CHP-ê li Amedê dubare kir...
Esas ji bo ku viya bigota ne hewce bû biçûya Amedê, kurd ji berê da vê dîtina dewletê û hukûmetê dizanin...
Min ji xwe ra got, Xwedê sebrê bide kesên li wir, gelo nuha Osman Baydemir û kurdên din çi his dikin, çawa dikanin bi deqîqeyan li axaftineke hewqas vala guhdarî bikin?
Min pê l ibişkoka komandayê kir û kanal girt, çimkî nedihat kişandin.
Îcar berê çyqasî peyivî bû,çi gotibû, dû ra çiqasî peyivî, çi got ez nizanim, lê beşê min lê guhdarî kir qedestrof bû.
Ji xwe dema nasnameya kurd, perwerdeya bi zimanê kurdî, navê Kurdistanê, ala kurdî, îdareyeke kurdî qebûl neke, ma deşil ewê bikanibe çi bibêje ku?
Loma jî axaftin dibe wek îşkenceyeke psîkolpjîk, nayê kişandin.
Bi kurtî, beşê min lê guhdarî kir întîbayeke pir ne xweş li ser min hîşt, lê heger dû ra tiştekî girîng gotibe baş e.
Ez bawer nakim, bes dîsa jî dibêjim, dêvî dikim ku gotibe…
Ji xwe ne rast e ku Gul, tiştekî ji Erdogan pêşdatir bibêje, hêviyeke wiha xeyaleke beradayî ye…
29 december 2010
Çend nimûne ji bersîv û şiroveyên bi xwendevanan ra
Ev çend numûneyên jêrîn ji diyalogên min û hin xwendevanan e. Min ya bersîvên wan daye û ya jî şiroveyeke wan şirove kiriye.
Lê ji ber ku xwendevanên vî quncikî hemû ne xwedî facebook in, loma jî hemû nikanin van şiroveyan bixwînin.
Mixatabên bersîvan baş neyên zanîn jî wek nimûne ez çend heban diweşînim.
Funda xanim, xemgînî û hestên te yên ji ber nezanîna bi kurdî ez jî xemgîn kirim.
Ji ber ku diyar e ku tu ji dil diaxwazî fêr bibî. Û ya din jî tu qebûl dikî ku ev nezanîn kêmasiyek e.
Ji bo fêrbûna tiştekî daxwaz û hezkirin şert e, wa ye li ba te herdu jî hene.
Ma destpêkirin....
Fedî neke, binivîse, binivîse, binivîse...
Û bixwîne, bixwîne, bixweînî...
Û bipeyive, bipeyive, bipeyive...
Cesaret pir mihumîm e, bawer bike gelek kesên li vir dininivîsin ji te ne pêşdatir in, ferq tenê cesaret e, diwêrin binivîsin...
Ji xwe tu dest pê nekî, ne mimkûn e ku tu fêr bibî.
xxxxxxxxxxxxxxxx
Nefîse xatûn, min ji bîr kir ji bo lêpirsînê jî sipasî te bikim.
Weleh têkoşîna li hember neyar him ezma jiyanê dide min û him jî êşa pişta min bi min dide jibîrkirin...
Belhazir ez li ber xwe didim, jiyan berxwedan e...
Xxxxxxxxxxxxxxx
Çiyayê Agirî
"herbijî kek zinarê xamo ez qurbana wî gotin û zimanê te bim.zimanê me rumeta me ye.HERBIJÎ KURD Û KURDISTAN"
Xxxxxxxxxxxxxx
Dibê hemû belediyeyên BDP-ê wek ya Wanê eynî biryarê bidin, kurdî bikin zimanê xizmetguzariyê.
Ez belediya Wanê pîroz dikim.
Kurdan, Wan ji asîmîlasyona bi temamî rizgar kir, Wan nuha bi temamî bûye bajarekî kurd....
Û ev jî bêguman di belediyan da bi desthilata kurdan bûye.
Heger em dixwazin Kurdistanê rojekê berî rojekê rizgar bikin, dibê em hemû bajarên Kurdistanê ji destên partiyên tirk derxin.
Azadiya miletê kurd û serxwebûn bi vê gavê dest pê dike...
Xxxxxxxxxxxxxx
Gava Erdogan dibêje "yek milet, yek ziman" em xwe diqeherînin...
Lê alî din kesên bi kurdî dizanin jî di facebookê da ji dêlî bibêjin, "pir xweş e", dibêjin "çok guzel" yanî ji dêlî gotinek bi kurdî, yeka bi tirkî dinivîsin.
Min bi xwe ji vî îşî tiştek fêm nekir, ez ji tirkan azadiya zimanê xwe dixwazin, lê em bi xwe jî napeyivin...
De werin vê gelşê ji hev derxin...?
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Nimûneyek ji xebatên belediya Cizîrê.
Hûn li Wêranşarê çi dikin?
Li ser banga bikaranîna duzimanan esnafên cizîrê jî dest pê kirin etîketên bi kurdî bikartînin.
Etîket ji alî Kurdî-Derê ve hatine amadekirin û li esnafan hatin belavkirin.
Aşxane li gel menûyên bi tirkî kurdîya wan jî di menuyên xwe de dinivîsin. Sebzefiroş û fîkîfiroş jî etîketên bi kurdî datînin ser dezgeyên xwe. Hin esnaf hem etîketin bi kurdî û hem jî bi tirkî bikartînin. Hin esnaf jî tenê yên bi kurdî bikartînin.
Esnaf lewhayên dikana diguherin dikin bi kurdî. Hinek niştecihên bajêr" Jixwe li Cizîrê %99 bi kurdî diaxife. Ji vir pê de nivîskî jî bi kurdî dikeve jiyana me" gotin û kêfxweşiya xwe anîn ziman.
Xxxxxxxxxxxx
Li bajarê me(Wêranşarê) ev xebatana dimeşe mamoste. di demek nêz de hune di nuçeya de bibîne.
xxxxxxxx
Mizgîna te ya xêrê be, ez pir kêfxweş bûm. Min do li ser Wêranşarê nivîsek jî nivîsî. Ez hêvî dikim we xwen.
Min di wê nivîsa xwe da jî got û nuha jî dibêjim, heger hewcedariya we bi alîkariyê heye ji min ra biêjin, çi ji destê min were ezê ...bikim.
Mesela tiştên hûn dixwazin bikin kurdî bişînin ezê bikim kurdî.
Dibê bajarê min ji bajarên din kêmtir nemîne...
Ez ji we ra serkeftinê dixwazim....
Xxxxxxxxxxxxx
Ji Bayram Burc ra
Bayram , rohniya çavê apê xwe, li Tirkiyê û Kurdistanê ma qet tiştekî din yê cidîtir tuneye ku bala te bikşîne?
Û di ser da jî te bi tirkî pêşniyar kiriye.
Kurdiya te têr dike ku tu bibêjî:
-Heger hûn dixwazin bikenin, miheqeq temaşe b...ikin...
Ev gazineke hemşerî û dostekî we ye.
Bi hêviya ku ji nuha û pê va tu dest bi kurdî bikî. Ji xwe dema hûn bi tirkî dipeyivn ez matmayî dimînim....
Xxxxxxxxxxxxxxxx
Heyran ev Mêrdîn û bi taybetî jî Nêsibîn bûye kela kurdayetiyê bavo...
Nuha jî tu devê kîjan jinên wan vedikî tu dibêjî qey hemuyan 2-3 zanîngehên kurdî qedandine bavooo!
Hela hûn carê bala xwe bidin Kurdiya Cana Omerî, bi Xwedê te teqdîr û hurmet heq kiriye, her bijî CANA OMERÎ!!!
Axxx, axxx, xwezî Caneka Wêranşarî jî hebûya!!!
Xxxxxxxxxxxxxx
Ji belediya Wêranşarê ra derbarê qursa gîtarê ya zarokan.
Xebateke pir baş e. Ez we pîroz dikim.
Lê gelo zimanê qursê çi ye, kîjan ziman e?
Heger ziman bi tirkî be xerab e, xizmata asîmîlasyonê ye, ez hêvî dikim ku ewê bi kurdî be...
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Abdulah, birayê hêja ma tu nikanî vê gotinê bi kurdî bibêjî?
Ez bawer dikim kurdiya te hewqasî heye.
Meriv dikane bibêje:
-Te ez û hemû miletê kurd serbilind kir, riya te vekirîbe...
Gava Erdogan dibêje "yek milet, yek ziman" em xwe diqeherînin......
Lê alî din jî kesên bi kurdî dizanin jî gotinekê bi kurdî nanivîsin...
Min bi xwe ji vî îşî tiştek fêm nekir, tirk zimanê me qedexe dikin emxwe diqeherînin, lê em bi xwe jî napeyivn...
xxxxxxxxxx
Li ser koroya zarokan ya belediya Wêranşarê.
Li gor bersîva belediyê koro bi kurdî ye
Wey mala Xwedê ava!!!
Her bijî Wêranşar û Belediya Wêranşarê!
Min zanîbû bajarê min li hember xelkê min mahcûp neke...
Lê bira Xwedê min jî ji serê we kêm neke...:))!
Ne ez bim kes kurdî bi bîra we naxe....
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Funda xanim, dibê meriv kêmasiyên xwe neke rastiyên gelemperî.
Edîbiyata tirkî û kurdî pir ferq dike û kesên edîb jî ji ber "menfaet" ya jî "kêmesiyeke" xwe ya şexsî dibê vê rastiyê înkar neke.
Edebiyata îngilîz ya fransiz ya ereb, ya faris y...a tirk heye.
Lê vana hemû beşekî ji edebiayta cîhanê ne.
Edebiayt bi zimên dibe, her mileteke ancax dikane bi zimanê xwe bibe xwediyê edebiayteke netewî.
Wek gul û çîçekên bexçeyekî, her gul reng û bîhnekê wê ya cihê heye...
Çawa ku tirk, bi zimanê erebî ya jî sirbî nikanin bibin xwedî edebiyateke tirk, kurd jî bi zimanê tirkî nikanin bibin xwediyê edebiyata kurdî.
Edebiayta kurd bi zimanê kurdî çêdibe.
Îdîayên eksê vê, demagojî ye...
Heger tu ji xwe, ji zimanê xwe hez dikî ji bo ku tu kurdî fêr nebî tu asteng tuneye.
Di serî da biryar girîng e û dû ra jî îsîtîkrar lazim e, dibê meriv zû neweste...
Lê ji ber ku xwendevanên vî quncikî hemû ne xwedî facebook in, loma jî hemû nikanin van şiroveyan bixwînin.
Mixatabên bersîvan baş neyên zanîn jî wek nimûne ez çend heban diweşînim.
Funda xanim, xemgînî û hestên te yên ji ber nezanîna bi kurdî ez jî xemgîn kirim.
Ji ber ku diyar e ku tu ji dil diaxwazî fêr bibî. Û ya din jî tu qebûl dikî ku ev nezanîn kêmasiyek e.
Ji bo fêrbûna tiştekî daxwaz û hezkirin şert e, wa ye li ba te herdu jî hene.
Ma destpêkirin....
Fedî neke, binivîse, binivîse, binivîse...
Û bixwîne, bixwîne, bixweînî...
Û bipeyive, bipeyive, bipeyive...
Cesaret pir mihumîm e, bawer bike gelek kesên li vir dininivîsin ji te ne pêşdatir in, ferq tenê cesaret e, diwêrin binivîsin...
Ji xwe tu dest pê nekî, ne mimkûn e ku tu fêr bibî.
xxxxxxxxxxxxxxxx
Nefîse xatûn, min ji bîr kir ji bo lêpirsînê jî sipasî te bikim.
Weleh têkoşîna li hember neyar him ezma jiyanê dide min û him jî êşa pişta min bi min dide jibîrkirin...
Belhazir ez li ber xwe didim, jiyan berxwedan e...
Xxxxxxxxxxxxxxx
Çiyayê Agirî
"herbijî kek zinarê xamo ez qurbana wî gotin û zimanê te bim.zimanê me rumeta me ye.HERBIJÎ KURD Û KURDISTAN"
Xxxxxxxxxxxxxx
Dibê hemû belediyeyên BDP-ê wek ya Wanê eynî biryarê bidin, kurdî bikin zimanê xizmetguzariyê.
Ez belediya Wanê pîroz dikim.
Kurdan, Wan ji asîmîlasyona bi temamî rizgar kir, Wan nuha bi temamî bûye bajarekî kurd....
Û ev jî bêguman di belediyan da bi desthilata kurdan bûye.
Heger em dixwazin Kurdistanê rojekê berî rojekê rizgar bikin, dibê em hemû bajarên Kurdistanê ji destên partiyên tirk derxin.
Azadiya miletê kurd û serxwebûn bi vê gavê dest pê dike...
Xxxxxxxxxxxxxx
Gava Erdogan dibêje "yek milet, yek ziman" em xwe diqeherînin...
Lê alî din kesên bi kurdî dizanin jî di facebookê da ji dêlî bibêjin, "pir xweş e", dibêjin "çok guzel" yanî ji dêlî gotinek bi kurdî, yeka bi tirkî dinivîsin.
Min bi xwe ji vî îşî tiştek fêm nekir, ez ji tirkan azadiya zimanê xwe dixwazin, lê em bi xwe jî napeyivin...
De werin vê gelşê ji hev derxin...?
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Nimûneyek ji xebatên belediya Cizîrê.
Hûn li Wêranşarê çi dikin?
Li ser banga bikaranîna duzimanan esnafên cizîrê jî dest pê kirin etîketên bi kurdî bikartînin.
Etîket ji alî Kurdî-Derê ve hatine amadekirin û li esnafan hatin belavkirin.
Aşxane li gel menûyên bi tirkî kurdîya wan jî di menuyên xwe de dinivîsin. Sebzefiroş û fîkîfiroş jî etîketên bi kurdî datînin ser dezgeyên xwe. Hin esnaf hem etîketin bi kurdî û hem jî bi tirkî bikartînin. Hin esnaf jî tenê yên bi kurdî bikartînin.
Esnaf lewhayên dikana diguherin dikin bi kurdî. Hinek niştecihên bajêr" Jixwe li Cizîrê %99 bi kurdî diaxife. Ji vir pê de nivîskî jî bi kurdî dikeve jiyana me" gotin û kêfxweşiya xwe anîn ziman.
Xxxxxxxxxxxx
Li bajarê me(Wêranşarê) ev xebatana dimeşe mamoste. di demek nêz de hune di nuçeya de bibîne.
xxxxxxxx
Mizgîna te ya xêrê be, ez pir kêfxweş bûm. Min do li ser Wêranşarê nivîsek jî nivîsî. Ez hêvî dikim we xwen.
Min di wê nivîsa xwe da jî got û nuha jî dibêjim, heger hewcedariya we bi alîkariyê heye ji min ra biêjin, çi ji destê min were ezê ...bikim.
Mesela tiştên hûn dixwazin bikin kurdî bişînin ezê bikim kurdî.
Dibê bajarê min ji bajarên din kêmtir nemîne...
Ez ji we ra serkeftinê dixwazim....
Xxxxxxxxxxxxx
Ji Bayram Burc ra
Bayram , rohniya çavê apê xwe, li Tirkiyê û Kurdistanê ma qet tiştekî din yê cidîtir tuneye ku bala te bikşîne?
Û di ser da jî te bi tirkî pêşniyar kiriye.
Kurdiya te têr dike ku tu bibêjî:
-Heger hûn dixwazin bikenin, miheqeq temaşe b...ikin...
Ev gazineke hemşerî û dostekî we ye.
Bi hêviya ku ji nuha û pê va tu dest bi kurdî bikî. Ji xwe dema hûn bi tirkî dipeyivn ez matmayî dimînim....
Xxxxxxxxxxxxxxxx
Heyran ev Mêrdîn û bi taybetî jî Nêsibîn bûye kela kurdayetiyê bavo...
Nuha jî tu devê kîjan jinên wan vedikî tu dibêjî qey hemuyan 2-3 zanîngehên kurdî qedandine bavooo!
Hela hûn carê bala xwe bidin Kurdiya Cana Omerî, bi Xwedê te teqdîr û hurmet heq kiriye, her bijî CANA OMERÎ!!!
Axxx, axxx, xwezî Caneka Wêranşarî jî hebûya!!!
Xxxxxxxxxxxxxx
Ji belediya Wêranşarê ra derbarê qursa gîtarê ya zarokan.
Xebateke pir baş e. Ez we pîroz dikim.
Lê gelo zimanê qursê çi ye, kîjan ziman e?
Heger ziman bi tirkî be xerab e, xizmata asîmîlasyonê ye, ez hêvî dikim ku ewê bi kurdî be...
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Abdulah, birayê hêja ma tu nikanî vê gotinê bi kurdî bibêjî?
Ez bawer dikim kurdiya te hewqasî heye.
Meriv dikane bibêje:
-Te ez û hemû miletê kurd serbilind kir, riya te vekirîbe...
Gava Erdogan dibêje "yek milet, yek ziman" em xwe diqeherînin......
Lê alî din jî kesên bi kurdî dizanin jî gotinekê bi kurdî nanivîsin...
Min bi xwe ji vî îşî tiştek fêm nekir, tirk zimanê me qedexe dikin emxwe diqeherînin, lê em bi xwe jî napeyivn...
xxxxxxxxxx
Li ser koroya zarokan ya belediya Wêranşarê.
Li gor bersîva belediyê koro bi kurdî ye
Wey mala Xwedê ava!!!
Her bijî Wêranşar û Belediya Wêranşarê!
Min zanîbû bajarê min li hember xelkê min mahcûp neke...
Lê bira Xwedê min jî ji serê we kêm neke...:))!
Ne ez bim kes kurdî bi bîra we naxe....
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Funda xanim, dibê meriv kêmasiyên xwe neke rastiyên gelemperî.
Edîbiyata tirkî û kurdî pir ferq dike û kesên edîb jî ji ber "menfaet" ya jî "kêmesiyeke" xwe ya şexsî dibê vê rastiyê înkar neke.
Edebiyata îngilîz ya fransiz ya ereb, ya faris y...a tirk heye.
Lê vana hemû beşekî ji edebiayta cîhanê ne.
Edebiayt bi zimên dibe, her mileteke ancax dikane bi zimanê xwe bibe xwediyê edebiayteke netewî.
Wek gul û çîçekên bexçeyekî, her gul reng û bîhnekê wê ya cihê heye...
Çawa ku tirk, bi zimanê erebî ya jî sirbî nikanin bibin xwedî edebiyateke tirk, kurd jî bi zimanê tirkî nikanin bibin xwediyê edebiyata kurdî.
Edebiayta kurd bi zimanê kurdî çêdibe.
Îdîayên eksê vê, demagojî ye...
Heger tu ji xwe, ji zimanê xwe hez dikî ji bo ku tu kurdî fêr nebî tu asteng tuneye.
Di serî da biryar girîng e û dû ra jî îsîtîkrar lazim e, dibê meriv zû neweste...
Bi Fadil Ozçelîk ra sohbetek kin
Fadil, min nivîsa te ya Kurdînfoyê do bi şev xwend, lê derengê şevê bû, min pir ecele kir, dibê ez careke din bixwînim...
Tu zanî dema meriv bixwaze nivîsekê careke din jî bixwîne, maneya wê ew e ku meriv ji nivîsê pir hez kiriye.
Heyran, bi navê Xwedê te helandiye, te îman ji meselê stendiye, te wek sosyologekî, psikologekî û antropologekî îdeolojiya tirk û sîstema wan ya fikirandinê, nîjadperestiya wan ya prîmîtîv ji hev vençiriye, tarmûmar kiriye...
Û bi zimanekî pir xweş, pir edebî…
Dîsa ji bo me kurdan jî te hin muqayese û tespîtên pir cidî, pir balkêş kirine. Însan dema wan numûneyan dixwîne însan vediciniqe…
Numûneyên te yên li ser kurdên Îran, Sûriyê û Kurdistana başûr û hevalbendiya bi Seddam ra pir xweş bûn, kêfa min jê ra hat û ezê di nivîsa xwe ya îro da qala vê numûneyê bikim.
Helbet ne ev tenê, li ser tirkan jî te gelek tiştên xweş gotine, tem tam li hedefê xistiye…
Lê mixabin nivîs pir dirêj e, çavê meriv ditirsîne. Dibê te kiribûya 4-5 nivîs; yanî hindik û rindik.
Ji bo ku bê kêmasî, bi temamî were xwendin.
Heta tu dikanî vê nivîsê hinekî din jî fire bikî, bike kitêb jî…
Qelema te pir xurt e, ez nizanim ji berê da wiha xurt bû ya jî te van demên dewî li derekê sûye û wiha tûj kiriye...
Esas ji berê da jî "tûrikê" te ne vala bû, lê belkî şert û zemnîn çênedibû ku tu devê tûrikê xwe baş vekî, xurtiya qelema xwe nîşanî gelê xwe bidî…
Baş tê bîra min, li ser teşxela te û ya Bavê Nazê, ji Moskovayê te nameyek ji min ra ya jî ji Armancê ra şandibû.
Wê demê kurdiya te ya nivîskî ne baş bû.
Lê li gel vê jî di nameyê da edebiyat û xurtiya qelema te bala min kişandibû, pir kêfa min jê ra hatibû.
Bi min wek nameueke edebî hatibû…
Û ji xwe loma jî dema tu hatî Stockholmê min hezkirin û nêzîkayiyeke pir mezin nîşanî te da.
Ji ber ku min di warê rojnamevanî edebiayta kurdî da hêviyeke mezin ji te dikir, min di qelema te da jîrî, hosteyî û cewherên edîbekî xurt didît.
Piştî demkê tu wenda bûyî, nuha tu li ku yî û çi dikî ez nizanim.
Lê bi qasî ez taqîb dikim, di warê kurdî da tiştê min ji te dipa û hêvî dikir te neda.
Belkî jî te kiribe haya min jê tuneye. Lê axirê min nedîtiye…
Fadil, tu rastiyê dixwazî, wek min berê jî got tirkiya te pir xweş e, edebiyata te xurt e, qelema te wek şûrê Şamê yê avdayî ye...
Lê çi heyf ne bi kurdî ye...
Ev nivîsa Kurdînfoyê dibê bi kurdî bûya, dibê kurd bibînin ku rexne, edebiyat û nivîs çawa tê nivîsîn.
Heta ku kesên wek te bi tirkî binivîsin, tiştên xweş û edebiyata herî bedew bi tirkî werin nivîsîn û kesên ”binbêjing û ifare” jî bi kurdî binivîsin, kurdî nabe zimanê edebiyat, tîcaret û siyasetê.
Dibê şaş neyê fêm kirin, bêguman ez nabêjim hemû kesên bi kurdî dinivîsinin ”binbêjing û ifare” ne, ez wek nimûne dibêjim, yanî dixwazim bibêjim ku qelemên xurt jî dibê kurdî bikin zimanê xwe yê edebî, nivîskarî û rojnamevaniyê.
Tu zanî di dawiya sedsala 19-an da mahcirekî ji Rûsyayê yê bi navê Elyêzer bin Yehûda bi serê xwe tenê îbranî ji gorrê derxist û kir zimanê miletekî.
Yanî dibê meriv rola şexsan û israra di nivîsandin û axaftinê da biçûk nebîne, hin lawê bavan împaratorî hilweşandine, dewlet ava kirine.
Ne Lenîn bûya Sovyet, ne Mistefa Kemal bûya Tirkiye û ne Mustefa Barzanî bûye Kurdistana Federe ava nedibû, yanaî rola esasî ya van şexsan e.
Di warê edebiaytê da jî ev yek wiha ye, hin edîb dibin pêşeng û avakarê edebiyata miletan.
Şoreşa Fransayê jî wiha ye, heger ne pêşengiya fikrî ya Jean Jacques Rousseau (1712 -1778)bûya şoreş bi wî rengî çênedibû.
Yanî qesta min rola şexsan e, dibê meriv rola şexsan biçûk nebîne.
Wisa xuya ye min jî wek te dirêj kir.
Di kar û xebata te ya edîb û hunerî da ji te ra serkeftinê dixwazim…
Lê ev dua min ji bo bi kurdî ye, ji bo tirkî ji te ra duayê nakim, lê tu nifiran jî li te nakim…
Tu zanî dema meriv bixwaze nivîsekê careke din jî bixwîne, maneya wê ew e ku meriv ji nivîsê pir hez kiriye.
Heyran, bi navê Xwedê te helandiye, te îman ji meselê stendiye, te wek sosyologekî, psikologekî û antropologekî îdeolojiya tirk û sîstema wan ya fikirandinê, nîjadperestiya wan ya prîmîtîv ji hev vençiriye, tarmûmar kiriye...
Û bi zimanekî pir xweş, pir edebî…
Dîsa ji bo me kurdan jî te hin muqayese û tespîtên pir cidî, pir balkêş kirine. Însan dema wan numûneyan dixwîne însan vediciniqe…
Numûneyên te yên li ser kurdên Îran, Sûriyê û Kurdistana başûr û hevalbendiya bi Seddam ra pir xweş bûn, kêfa min jê ra hat û ezê di nivîsa xwe ya îro da qala vê numûneyê bikim.
Helbet ne ev tenê, li ser tirkan jî te gelek tiştên xweş gotine, tem tam li hedefê xistiye…
Lê mixabin nivîs pir dirêj e, çavê meriv ditirsîne. Dibê te kiribûya 4-5 nivîs; yanî hindik û rindik.
Ji bo ku bê kêmasî, bi temamî were xwendin.
Heta tu dikanî vê nivîsê hinekî din jî fire bikî, bike kitêb jî…
Qelema te pir xurt e, ez nizanim ji berê da wiha xurt bû ya jî te van demên dewî li derekê sûye û wiha tûj kiriye...
Esas ji berê da jî "tûrikê" te ne vala bû, lê belkî şert û zemnîn çênedibû ku tu devê tûrikê xwe baş vekî, xurtiya qelema xwe nîşanî gelê xwe bidî…
Baş tê bîra min, li ser teşxela te û ya Bavê Nazê, ji Moskovayê te nameyek ji min ra ya jî ji Armancê ra şandibû.
Wê demê kurdiya te ya nivîskî ne baş bû.
Lê li gel vê jî di nameyê da edebiyat û xurtiya qelema te bala min kişandibû, pir kêfa min jê ra hatibû.
Bi min wek nameueke edebî hatibû…
Û ji xwe loma jî dema tu hatî Stockholmê min hezkirin û nêzîkayiyeke pir mezin nîşanî te da.
Ji ber ku min di warê rojnamevanî edebiayta kurdî da hêviyeke mezin ji te dikir, min di qelema te da jîrî, hosteyî û cewherên edîbekî xurt didît.
Piştî demkê tu wenda bûyî, nuha tu li ku yî û çi dikî ez nizanim.
Lê bi qasî ez taqîb dikim, di warê kurdî da tiştê min ji te dipa û hêvî dikir te neda.
Belkî jî te kiribe haya min jê tuneye. Lê axirê min nedîtiye…
Fadil, tu rastiyê dixwazî, wek min berê jî got tirkiya te pir xweş e, edebiyata te xurt e, qelema te wek şûrê Şamê yê avdayî ye...
Lê çi heyf ne bi kurdî ye...
Ev nivîsa Kurdînfoyê dibê bi kurdî bûya, dibê kurd bibînin ku rexne, edebiyat û nivîs çawa tê nivîsîn.
Heta ku kesên wek te bi tirkî binivîsin, tiştên xweş û edebiyata herî bedew bi tirkî werin nivîsîn û kesên ”binbêjing û ifare” jî bi kurdî binivîsin, kurdî nabe zimanê edebiyat, tîcaret û siyasetê.
Dibê şaş neyê fêm kirin, bêguman ez nabêjim hemû kesên bi kurdî dinivîsinin ”binbêjing û ifare” ne, ez wek nimûne dibêjim, yanî dixwazim bibêjim ku qelemên xurt jî dibê kurdî bikin zimanê xwe yê edebî, nivîskarî û rojnamevaniyê.
Tu zanî di dawiya sedsala 19-an da mahcirekî ji Rûsyayê yê bi navê Elyêzer bin Yehûda bi serê xwe tenê îbranî ji gorrê derxist û kir zimanê miletekî.
Yanî dibê meriv rola şexsan û israra di nivîsandin û axaftinê da biçûk nebîne, hin lawê bavan împaratorî hilweşandine, dewlet ava kirine.
Ne Lenîn bûya Sovyet, ne Mistefa Kemal bûya Tirkiye û ne Mustefa Barzanî bûye Kurdistana Federe ava nedibû, yanaî rola esasî ya van şexsan e.
Di warê edebiaytê da jî ev yek wiha ye, hin edîb dibin pêşeng û avakarê edebiyata miletan.
Şoreşa Fransayê jî wiha ye, heger ne pêşengiya fikrî ya Jean Jacques Rousseau (1712 -1778)bûya şoreş bi wî rengî çênedibû.
Yanî qesta min rola şexsan e, dibê meriv rola şexsan biçûk nebîne.
Wisa xuya ye min jî wek te dirêj kir.
Di kar û xebata te ya edîb û hunerî da ji te ra serkeftinê dixwazim…
Lê ev dua min ji bo bi kurdî ye, ji bo tirkî ji te ra duayê nakim, lê tu nifiran jî li te nakim…
28 december 2010
Demirtaş siyasetmedarên tirk şeqizand
Di şiroveyeke xwe ya facebookê da do min gotibû, ezê bersîva ku Demirtaş daye Erdogan îro bi kurdî biweşînim.
Heyra axaftina Demirtaş ya îro ji ya do xweştir e.
Loma jî ez feqîrê Xwedê kîjanê bikim kurdî kîjanê nekim?
Ne mimkûn e ku ez pê ra bigihînim.
Ji ber ku beyan dirêj in û hemû jî ji serî heta dawî jî xweş in.
Ev 2-3 roj in bi tirkî tiştên hewqas xweş derdikevin ku ne mimkûn e ku ez hemûyan bi kurdî şirove bikim ya jî meqaleyekê li ser binivîsim.
Piştî beyana BDP-ê ya duzimanî li Tirkiyê şer germ bûye, tirk ji dêlî bersîvê bidin kurdan, lûmpeniyê dikin, xeberan didin, gefan li kurdan dixwin, lê nikanin bersîva daxwaz û pirsên kurdan bidin.
Sekna kurdan wek bedena Amdê saxlem û qaîme, hercara ku serokwezîr Erdogan û berdevkên AKP-ê devên xwe vedikin, xwe rezîl dikin û durûtiya wan baştir eşkere dibe.
Ji ber ku kurd him bi heq in û him jî êdî natirsin, dîwarê tirsê hedimandine û bi çargaviyê berê xwe dane azadî û serxwebûnê, loma jî pir rehet hereheket dikin û dipeyivin.
Ji ber ku gihîştine dawiya tunêlê û şewqa ronayiyê ji van ve xuya bûye, lomajî bi her civîn û beyanên xwe Tirkiyê radikin ser niga, Demirtaş bi her bersîveke xwe, serokwezîr û aqilmendên wî li hev şaşomaşo dike.
Di destê siaysetmedarên tirkanda tenê gef û heqaret mane, di warê siyasî da li hember kurdan pir û perîşan in.
Kurd miletekî mezlûm e, doza wan li gor hemû demokarasiyan, li gor hemû dînan dozke bi heq e...
Îcar dema zanîn û cesaret bigihîjin heqiyê, wê temam bike, êdî kes nikane serkeftina heqiyê û miletê mezlûm rawestîne.
Mesele kurd li Tirkiyê dişibe jineke li ber welidandinê, ji ber ku zarok(Kurdistana serbixwe)pir mezin e, dê nikane wek adetê biwelide, gedeyê xwe bîne dinê, loma jê ra sezeryan lazim e.
Bi baweriya min zû dereng ”tuxtorên” biryara welidandina bi sezeryanê bidin û eksûgê(Tirkiyê)ji van sancî û qolincên giran xelas bikin….
Di demeke nêz da Tirkiyê û Rojhilata Navîn ewê bibin xwediyê zarokekî(Kurdistaneke)weke topek nûr…
Ji nuha da çavê gelê kurd û tirk ronî be…
Ev bersîva Demirtaş ya îro jî pir xweş e. Normal ez di facebooka xwe da nivîsên bi tirkî belav nakim, ez bawer dikim îşev ev cara duyem e ez belav dikim.
Lê ez çawa bikim, wekî din ne mimkûn e...
Heta nuha mim gelek caran Salahetîn Demirtaş rexne kiriye. Ji ber ku heq dikir.
Lê ji bo şêla wî ya van rojên dawî jî camêr pesindan heq kiriye, loma jî ez pesnê wî didim, li jêr du beyanên wî diweşînim.
Ji bo vê şêla camêr û beyanên wî yên cidî ez wî û hemû hevalên wî pîroz dikim. Dibê meriv ji şaşiyê ra bibê şaş, û ji başiyê ra jî bibêje baş...
Kerem bikin lînkên herdu beyanên Demirtaş jî li jêr bitikînin û nivîsa bixwînin.
Çend Recep Tayyip Erdogan hene
Guhertin bi tehdît û heqaretan ranaweste
Heyra axaftina Demirtaş ya îro ji ya do xweştir e.
Loma jî ez feqîrê Xwedê kîjanê bikim kurdî kîjanê nekim?
Ne mimkûn e ku ez pê ra bigihînim.
Ji ber ku beyan dirêj in û hemû jî ji serî heta dawî jî xweş in.
Ev 2-3 roj in bi tirkî tiştên hewqas xweş derdikevin ku ne mimkûn e ku ez hemûyan bi kurdî şirove bikim ya jî meqaleyekê li ser binivîsim.
Piştî beyana BDP-ê ya duzimanî li Tirkiyê şer germ bûye, tirk ji dêlî bersîvê bidin kurdan, lûmpeniyê dikin, xeberan didin, gefan li kurdan dixwin, lê nikanin bersîva daxwaz û pirsên kurdan bidin.
Sekna kurdan wek bedena Amdê saxlem û qaîme, hercara ku serokwezîr Erdogan û berdevkên AKP-ê devên xwe vedikin, xwe rezîl dikin û durûtiya wan baştir eşkere dibe.
Ji ber ku kurd him bi heq in û him jî êdî natirsin, dîwarê tirsê hedimandine û bi çargaviyê berê xwe dane azadî û serxwebûnê, loma jî pir rehet hereheket dikin û dipeyivin.
Ji ber ku gihîştine dawiya tunêlê û şewqa ronayiyê ji van ve xuya bûye, lomajî bi her civîn û beyanên xwe Tirkiyê radikin ser niga, Demirtaş bi her bersîveke xwe, serokwezîr û aqilmendên wî li hev şaşomaşo dike.
Di destê siaysetmedarên tirkanda tenê gef û heqaret mane, di warê siyasî da li hember kurdan pir û perîşan in.
Kurd miletekî mezlûm e, doza wan li gor hemû demokarasiyan, li gor hemû dînan dozke bi heq e...
Îcar dema zanîn û cesaret bigihîjin heqiyê, wê temam bike, êdî kes nikane serkeftina heqiyê û miletê mezlûm rawestîne.
Mesele kurd li Tirkiyê dişibe jineke li ber welidandinê, ji ber ku zarok(Kurdistana serbixwe)pir mezin e, dê nikane wek adetê biwelide, gedeyê xwe bîne dinê, loma jê ra sezeryan lazim e.
Bi baweriya min zû dereng ”tuxtorên” biryara welidandina bi sezeryanê bidin û eksûgê(Tirkiyê)ji van sancî û qolincên giran xelas bikin….
Di demeke nêz da Tirkiyê û Rojhilata Navîn ewê bibin xwediyê zarokekî(Kurdistaneke)weke topek nûr…
Ji nuha da çavê gelê kurd û tirk ronî be…
Ev bersîva Demirtaş ya îro jî pir xweş e. Normal ez di facebooka xwe da nivîsên bi tirkî belav nakim, ez bawer dikim îşev ev cara duyem e ez belav dikim.
Lê ez çawa bikim, wekî din ne mimkûn e...
Heta nuha mim gelek caran Salahetîn Demirtaş rexne kiriye. Ji ber ku heq dikir.
Lê ji bo şêla wî ya van rojên dawî jî camêr pesindan heq kiriye, loma jî ez pesnê wî didim, li jêr du beyanên wî diweşînim.
Ji bo vê şêla camêr û beyanên wî yên cidî ez wî û hemû hevalên wî pîroz dikim. Dibê meriv ji şaşiyê ra bibê şaş, û ji başiyê ra jî bibêje baş...
Kerem bikin lînkên herdu beyanên Demirtaş jî li jêr bitikînin û nivîsa bixwînin.
Çend Recep Tayyip Erdogan hene
Guhertin bi tehdît û heqaretan ranaweste
Gazî û hawarek li wêranşariyan !
Ev demeke li gelek bajarên Kurdistanê belediye û kurdên zana, bîrewer û kurdperwer ji ku kurdî bikin zimanê bazarê zend û bendên xwe vemaltina û xebatên pir hêja dikin.
Ev şiyarbûna kurdan hêviyê dide min û min pir kêfxweş dike.
Lê ji bajarê min, ji Wêranşara xopan deng dernakeve.
Loma jî min got îro ez li keç û xortên wêranşarî bikim gazî û hawar, çend halanan di wan hildim, belkî di vî şerê man û nemanê da ew jî dest bibin xwe…
Lema jî dibêjim, Belediya Wêranşarê, keç û xortên wêranşarî, ma hûn li ku ne, hûn çi dikin?
Li seranserê Kurdistanê ji bo perwerdeya bi zimanê xwe, kurd rabûne ser nigan û hin gavan davêjin, hin xebatên hêja dikin.
Li Cizîrê mele xutbeyê bi kurdî dide, li Dêrikê belediye anonsê bi kurdî dike, li Amedê, li Wanê, li Qezê, li Nisêbînê, li Bazîdî axir li gelek bajaran qahwexane, aşxane tabeleyên xwe dikin kurdî, menuyên xwe dikin kurdî-tirkî.
Li Rihayî Kurdî- Derê vedikin.
Di rojeke wiha da ka hûn li Wêranşarê çi dikin, çima hûn jî bersîvê nadin vê gazî û hawara kurdan, çima hûn jî li Wêranşarê Kurdî-Derê venakin, çima hûn jî bi dehan navên aşxane û qahwexaneyên xwe nakin kurdî?
Çima hûn li Wêranşarê etîketenên hemû sebze û fêkî nakin kurdî?
Ma hûn li bende çi ne?
Serokwezîr dibêje, ”yek dewlet, yek milet, yek al, yek ziman”, dibêje zimanê miletê min tirkî ye.
Çima hûn li Wêranşarê bi belavkirin û bicîkirina kurdî, bi guherandina navên dikanan û menuyên kurdî bersîvê nadin?
Dema yekî xerîb hat Wêranşarê ji tabeleyên bajêr û ji axaftina însanan fêm bike ev bajarekî kurd e.
Wêranşara min, bajarê liberxwedêran, bajarê mêr û egîdan dibê nuha ala zimanê kurdî di dest da û li pêşiya hemû bajran bûye?
Ez vê hêviyê jê dikim…
Ev bêdengiya Belediya Wêranşarê û wêranşariyan min diêşîne, min xemgîn dike…
Wek bajarên din, dibê Wêranşar jî ala zimanê xwe hilde, dibê wêranşarî jî navên dikan, qahwe û aşxaneyên xwe bikin kurdî, dibê hûn jî etîketên tiştên dikanan bikin kurdî, menuyên aşxaneyan bikin kurdî.
Heger hêza we tenê têr nake, ji bajarên din alîkariyê bixwazin.
Ez bi xwe amade me di vî warî da bibim alîkar.
Heger hewcedariya belediyê, BDP-ê bi nivîsandina kurdî heye, meyla min tê zanîn, di malpera min da heye, ya din di facebookê da gelek wêranşarî min nas dikin, bira ji min ra bibêjin, çi ji destê min bê ezê bikim.
Dema di warê kurdayetiyê da Wêranşar li dû bajarên din dimîne ez pê diêşim, ez pê diqeherim.
Dibê her kurd ji bo mala xwe, ji bo gundê xwe, ji bo bajarê xwe wiha bifikire, vê berpirsiayrê his bike...
Di xebata kurdperweriyê da dema bajarê min li dû bajarên din dimîne, bi min wisa tê, fena ku dost, heval û kurd dixebitin lê ez qelpiyê û tembeliyê dikim, ez xwe nadim ber kar.
Wekî şexs, ji bo azadiya kurd û Kurdistanê ez dixwazim ji her kesî baştir bixebitim, ji her kesî baştir bim, loma jî hewil didim ku sedîsedê enerjiya xwe bikar bînim.
Ez dixwazim di vî warî da bajarê min Wêranşar jî ji xelkê nemîne, ew jî tim pêşeng be...
Ev şiyarbûna kurdan hêviyê dide min û min pir kêfxweş dike.
Lê ji bajarê min, ji Wêranşara xopan deng dernakeve.
Loma jî min got îro ez li keç û xortên wêranşarî bikim gazî û hawar, çend halanan di wan hildim, belkî di vî şerê man û nemanê da ew jî dest bibin xwe…
Lema jî dibêjim, Belediya Wêranşarê, keç û xortên wêranşarî, ma hûn li ku ne, hûn çi dikin?
Li seranserê Kurdistanê ji bo perwerdeya bi zimanê xwe, kurd rabûne ser nigan û hin gavan davêjin, hin xebatên hêja dikin.
Li Cizîrê mele xutbeyê bi kurdî dide, li Dêrikê belediye anonsê bi kurdî dike, li Amedê, li Wanê, li Qezê, li Nisêbînê, li Bazîdî axir li gelek bajaran qahwexane, aşxane tabeleyên xwe dikin kurdî, menuyên xwe dikin kurdî-tirkî.
Li Rihayî Kurdî- Derê vedikin.
Di rojeke wiha da ka hûn li Wêranşarê çi dikin, çima hûn jî bersîvê nadin vê gazî û hawara kurdan, çima hûn jî li Wêranşarê Kurdî-Derê venakin, çima hûn jî bi dehan navên aşxane û qahwexaneyên xwe nakin kurdî?
Çima hûn li Wêranşarê etîketenên hemû sebze û fêkî nakin kurdî?
Ma hûn li bende çi ne?
Serokwezîr dibêje, ”yek dewlet, yek milet, yek al, yek ziman”, dibêje zimanê miletê min tirkî ye.
Çima hûn li Wêranşarê bi belavkirin û bicîkirina kurdî, bi guherandina navên dikanan û menuyên kurdî bersîvê nadin?
Dema yekî xerîb hat Wêranşarê ji tabeleyên bajêr û ji axaftina însanan fêm bike ev bajarekî kurd e.
Wêranşara min, bajarê liberxwedêran, bajarê mêr û egîdan dibê nuha ala zimanê kurdî di dest da û li pêşiya hemû bajran bûye?
Ez vê hêviyê jê dikim…
Ev bêdengiya Belediya Wêranşarê û wêranşariyan min diêşîne, min xemgîn dike…
Wek bajarên din, dibê Wêranşar jî ala zimanê xwe hilde, dibê wêranşarî jî navên dikan, qahwe û aşxaneyên xwe bikin kurdî, dibê hûn jî etîketên tiştên dikanan bikin kurdî, menuyên aşxaneyan bikin kurdî.
Heger hêza we tenê têr nake, ji bajarên din alîkariyê bixwazin.
Ez bi xwe amade me di vî warî da bibim alîkar.
Heger hewcedariya belediyê, BDP-ê bi nivîsandina kurdî heye, meyla min tê zanîn, di malpera min da heye, ya din di facebookê da gelek wêranşarî min nas dikin, bira ji min ra bibêjin, çi ji destê min bê ezê bikim.
Dema di warê kurdayetiyê da Wêranşar li dû bajarên din dimîne ez pê diêşim, ez pê diqeherim.
Dibê her kurd ji bo mala xwe, ji bo gundê xwe, ji bo bajarê xwe wiha bifikire, vê berpirsiayrê his bike...
Di xebata kurdperweriyê da dema bajarê min li dû bajarên din dimîne, bi min wisa tê, fena ku dost, heval û kurd dixebitin lê ez qelpiyê û tembeliyê dikim, ez xwe nadim ber kar.
Wekî şexs, ji bo azadiya kurd û Kurdistanê ez dixwazim ji her kesî baştir bixebitim, ji her kesî baştir bim, loma jî hewil didim ku sedîsedê enerjiya xwe bikar bînim.
Ez dixwazim di vî warî da bajarê min Wêranşar jî ji xelkê nemîne, ew jî tim pêşeng be...
27 december 2010
Zirzopê Mem û Zîn ji çapê ra amade kiriye gotiye kurdî tuneye
Zirzopê ku Mem û Zîn ji çapê ra amade kiriye dibêje kurdî weke ziman tuneye, ew "devokeke" farisî ye.
Redaktor û amadekarê Mem û Zîn-a Ehmedê Xanî, Prof. Dr. Namik Açikgoz bi kurdî nizane, lê dîsa jî ev berhem li ser daxwaza Wezareta Kulturê ji çapê ra amade kiriye.
Di rastiyê da, ”Profiya” wî jî, ”Doktoriya.” wî jî derew e, binakeya wan tuneye, tu têkiliya vî zirzopî ji dûr û nêzîk va bi ”Profiyê û ”Doktotiyê” tuneye, tenê ”açikigoz” e, yanî merivekî çavê diya xwe ye, çavvkirî ye, pînc e, zinya ye, bîtîrimekî sivik e, bêrû cahilekî reben e.
Loma jî dikane bibêje, ji bo redaktoriya Mem û Zînê ne şert e ku ew bi kurdî bizanibe.
De were vî kerî di vî buhurî ra derbas ke?
Ji bo ku meriv tiştekî wiha bibêje, dibê meriv cahilekî zirzop û dînekî beradayî be.
A vî ”Prof. Dr. Namik Açikgoz” î, di beyna xwe ya di rojnameya Akîtê da gotiye:
” Ji bo amadekirina berhemê ne pêwîst bû ku min bi kurdî bizanîbûya. Kurdî pir dişibe farisî. Ji ber vê yekê jî, di çarçeweya tespîtên min da, kurdî diyalekteke(lehçeyeke) farisî ye; yanî devokek farisî ye.”Sosireteke wiha ancax li welatekî weke Tirkiyê biqewime. Wezîrê Kulturê Ertugrul Gunay, bi qerepere û helahopeke pir mezin çendakî berê Mem û Zîn bi çapemeniyê da nasîn.
Lê berpirsiyar û amadekarê çapa Mem û Zînê, mêrik bi kurdî nizane û di ser da jî dibêje, ne şert e ku ew bizane jî.
Açikgoz, di rojnameya Akîtê da di derbarê zimanê kurdî da jî gotiye:
”Di dema lêkolînên xwe da min dît ku, di serî da morfolojî, sentaks û di gelek taybetiyên gramerî da, di warê xezîneya gotinan da, di warê fîîlan da kurdî dişibe farisî. Loma jî, di çarçeveya tespîtên min da, kurdî lehçeyeke farisî ye, yanî devok e.”Nuha de were xwe ragire û ji vî zirzopî û ”profê” sexte ra barek xeber nede…
Kurro yaya bêedeb û bêexlaq, carê tu bi kurdî nizanî, tu çawa dikanî ji me ra qala lêkolînên xwe bikî?
Me ne ji bo ku tu kanibî qala ”morfolojî” (binyatnasî, koknasî), ”sentaks” (hevosaszî), gramer û xezîneya gotinên zimanê kurdî bikî, dibê tu hakimê zimanê kurdî bî, dibê tu kurdî baş bizanibî ku di van waran da bipeyivî.
Hemû lîngiuîst qebûl dikin ku norweçî û swêdî du zimanên cihê ne, lê swêdî û norweçî bêyî tercuman ji hev fêm dikin.
Heta meriv dikane vi ya ji bo danîmarkî û swêdî jî bibêje.
Yanî nêzikiya du zimanan nayê wê maneyê ku yek devokeke zimanê din .
Ya din tu merivekî hewqas cihilî ku tu hîn ferqa ”diyalekt”ê û ”devokê” nizanî. Diyalekt tiştekî din e, devok tiştekî din e.
Nimûne, soranî, zazakî, kurmancî diyalektên zimanê kurdî ne. Lê behdînî, silîvî(em bêjin kurdiya Rihayê û Culemêrgê)jî devokên kurmancî ne.
Yanî ”diyalekt” û devok du tiştên cihê ne, di nava diyalektekê/lehçeyekê da dikane gelek devok hebin.
Lê ji bo meriv van ferqan bizanibe, dibê meriv berî her tiştî bi rastî alim be, ne cahil be...
Lê bi îhtîmaleke mezin ”Açikgoz” van ferqan dizene, lê ji ber ku dijminekî kurdan yê veşartiye, loma jî bi vê riyê, bi emrê dewleta xwe vê neyariya xwe bi vî rengî didomîne.
Redaktor û amadekarê Mem û Zîn-a Ehmedê Xanî, Prof. Dr. Namik Açikgoz bi kurdî nizane, lê dîsa jî ev berhem li ser daxwaza Wezareta Kulturê ji çapê ra amade kiriye.
Di rastiyê da, ”Profiya” wî jî, ”Doktoriya.” wî jî derew e, binakeya wan tuneye, tu têkiliya vî zirzopî ji dûr û nêzîk va bi ”Profiyê û ”Doktotiyê” tuneye, tenê ”açikigoz” e, yanî merivekî çavê diya xwe ye, çavvkirî ye, pînc e, zinya ye, bîtîrimekî sivik e, bêrû cahilekî reben e.
Loma jî dikane bibêje, ji bo redaktoriya Mem û Zînê ne şert e ku ew bi kurdî bizanibe.
De were vî kerî di vî buhurî ra derbas ke?
Ji bo ku meriv tiştekî wiha bibêje, dibê meriv cahilekî zirzop û dînekî beradayî be.
A vî ”Prof. Dr. Namik Açikgoz” î, di beyna xwe ya di rojnameya Akîtê da gotiye:
” Ji bo amadekirina berhemê ne pêwîst bû ku min bi kurdî bizanîbûya. Kurdî pir dişibe farisî. Ji ber vê yekê jî, di çarçeweya tespîtên min da, kurdî diyalekteke(lehçeyeke) farisî ye; yanî devokek farisî ye.”Sosireteke wiha ancax li welatekî weke Tirkiyê biqewime. Wezîrê Kulturê Ertugrul Gunay, bi qerepere û helahopeke pir mezin çendakî berê Mem û Zîn bi çapemeniyê da nasîn.
Lê berpirsiyar û amadekarê çapa Mem û Zînê, mêrik bi kurdî nizane û di ser da jî dibêje, ne şert e ku ew bizane jî.
Açikgoz, di rojnameya Akîtê da di derbarê zimanê kurdî da jî gotiye:
”Di dema lêkolînên xwe da min dît ku, di serî da morfolojî, sentaks û di gelek taybetiyên gramerî da, di warê xezîneya gotinan da, di warê fîîlan da kurdî dişibe farisî. Loma jî, di çarçeveya tespîtên min da, kurdî lehçeyeke farisî ye, yanî devok e.”Nuha de were xwe ragire û ji vî zirzopî û ”profê” sexte ra barek xeber nede…
Kurro yaya bêedeb û bêexlaq, carê tu bi kurdî nizanî, tu çawa dikanî ji me ra qala lêkolînên xwe bikî?
Me ne ji bo ku tu kanibî qala ”morfolojî” (binyatnasî, koknasî), ”sentaks” (hevosaszî), gramer û xezîneya gotinên zimanê kurdî bikî, dibê tu hakimê zimanê kurdî bî, dibê tu kurdî baş bizanibî ku di van waran da bipeyivî.
Hemû lîngiuîst qebûl dikin ku norweçî û swêdî du zimanên cihê ne, lê swêdî û norweçî bêyî tercuman ji hev fêm dikin.
Heta meriv dikane vi ya ji bo danîmarkî û swêdî jî bibêje.
Yanî nêzikiya du zimanan nayê wê maneyê ku yek devokeke zimanê din .
Ya din tu merivekî hewqas cihilî ku tu hîn ferqa ”diyalekt”ê û ”devokê” nizanî. Diyalekt tiştekî din e, devok tiştekî din e.
Nimûne, soranî, zazakî, kurmancî diyalektên zimanê kurdî ne. Lê behdînî, silîvî(em bêjin kurdiya Rihayê û Culemêrgê)jî devokên kurmancî ne.
Yanî ”diyalekt” û devok du tiştên cihê ne, di nava diyalektekê/lehçeyekê da dikane gelek devok hebin.
Lê ji bo meriv van ferqan bizanibe, dibê meriv berî her tiştî bi rastî alim be, ne cahil be...
Lê bi îhtîmaleke mezin ”Açikgoz” van ferqan dizene, lê ji ber ku dijminekî kurdan yê veşartiye, loma jî bi vê riyê, bi emrê dewleta xwe vê neyariya xwe bi vî rengî didomîne.
26 december 2010
Erdogan dîsa got, "yek milet û yek ziman"!
Serokê CHP-ê Kemal Kiliçdarogluyê nîjadperest do ji serokwezîr Erdogan gelek gazin kiribû, gotibû Erdogan, di derbarê daxwaza kurdan ya duzimaniyê da çima heta nuha xwe kerr dike û bersîvê nada wan.
Qey ji bo ku Kiliçdaroglu zêde meraq neke û zêde netirse, Erdogan îro bersîveke tam li gor dilê Kiliçdaroglu da kurdan.
Erdogan di axaftina xwe ya meclîsê da daxwaza kurdan ya “Xweseriya Demokratîk” û perwerdeya duzimaniyê da ber topan, neqarata xwe ya ”yek milet, yek dewlet, yak al û yek ziman” dîsa dubare kir û got ”zimanê miletê min tirkî” ye.
Yanî kurd bûn miletê Erdoganê dewşirme û zimanê wan jî bû tirkî(!)
Erdogan, ji bo PKK-ê û BDP-ê û hin rêxistinên kurdan yên din weke hertim dîsa uslûbeke bêmistewa û lûmpenwarî bikar anî û got:
”Rêxistina terorê û dûvikên wê, wekî hercar berî hilbijartinê dîsa taşaroniyê dikin, dixwazin siyaseta hundur dîzayn bikin. Emê vê hewildana wan bêbersîv nehêlin. Emê ji dîtina xwe ya yek dewlet yek al, yek milet, yek zimanî tawîzê nedin tu kesî. Komara Tirkiyê yek milet, yek al, yek dewlet e. Zimanê resmî tirkî ye. Zimanê mişterek tirkî ye. Em tu teşebusa ku bixwaze vê rastiyê biguherîne qebûl nakin.”Wek tê dîtin di mesela ” yek dewlet, yek milet, yek al, yek zimanî” da serokên hemû partiyên tirk hemfikir in, di nabêna Erdogan, Bahçelî û Kiliçdaroglu da tu ferq tuneye, hemû jî eynî pîlaqa kevn lêdidin.
Ji bo misilmanan ”Şertên Îslamiyetê û yên îmanê” çi bin, ji bo siyasetmedarên tirk jî dubarekirina ”yek dewlet, yek milet, yek al, yek ziman” eynî tişt e, ew van şertan dubare nekin ji tirkîtiyê derdikevin.
Lê ew ji bîr dikin ku êdî ev yek tenê bi gotina wan nabe, heta ji wan tê bira vê çîroka vala dubare bikin.
Miletê kurd ev çîrok ji zûdaye pûç kiriye.
Serokê HAS Partiyê Nûman Kurtuluş beg jî îro xwe tevî vê minaqeşê kir û got , ”bi şertê ku tirkî zimanê perwerdeyê be, kurdî û zimanên din dikanin weke zimanê hilbijare(bi tercîh) werin xwendin.”
Wek tê dîtin li gor yên din camêr dîsa piçek "comerdî" kiriye, lê tu dibêjî qey sedeqeyê li kurdan belav dike.
Yaho ev tirk jî çi mirovin tima û cangiran in, heta meriv deynê xwe ji wan distîne çermê eniya meriv diqete.
Kurro ev dana piço piço çi ye, deynê we ye, zû dereng hey hûnê bidin. Loma jî ya baş ew e ku bi carê da bidin û xwe jê xelas bikin û weselam.
Çimkî rê bi çûyinê, deyn bi dayinê diqede, hûn çiqasî serî li xwe bigerînin û xwe bavêjin cahlê jî hûn xelas nabin, kurd deynê xwe û heqê ji bîr nakin û bi ser kesî da jî bernadin.
Dîrok şahidê vê hafizeya kurdan ya xurt e...
Ev 150 sal in hûn serî li xwe digerînin, berê we digot hûn nadin, nuha hûn dibêjin ”emê bidin lê ne gişî, hindik, hindik…”
Nuha kurd bi rehetî heqê xwe ji we dixwazin, lê hûn nadin, hûn kurdan mecbûrî zorê dikin, ev jî ewê ji bo herdu seriyan jî bi zirar be.
Hilbijartina riya rehet jî ya zorê jî di destê we da ye.
Ez dixwazim li vir, ji wan kurdên ku ji bo çareseriya mesela kurd hin ”hêviyan” ji vê ya jî ji wê partiya tirk, ji vî ya jî ji wî serokê tirk dikin ra gotinekê bibêjim. Her çiqas di nabêna partî û serokên tirk da hin ferqên nuansî hebin jî lê îro di mesela ”yek dewlet, yek milet, yek al, yek ziman” yanî berdewamiya bindestiya kurdan da hemû hemfikir in, hemû jî eynî tiştî diparêzin.
Û nêta kesî jî tuneye ku ji van şertên ku gav û saetê rêz dikin, yekî jî biguherînin.
Loma jî dibê kes xwe nexapîne û bi îdîa xwedêgiravî filan partî û filan serok”ewê mesela kurd hel bike” nebe hevalbendên van partiyan.
Heger em kurd bi rastî jî dixwazin tirk zû xwe biguherînin û mafê kurdan bidin, dibê em nebin endamên wan û rayên xwe nedin wan.
Heta ku kurd bibin berpirsiyar û parlamenterên van partiyên tirk û li Kurdistanê jî kurd rayên xwe bidin wan, tirk xwe naguherînin û tu mafî jî nadin kurdan….
Qey ji bo ku Kiliçdaroglu zêde meraq neke û zêde netirse, Erdogan îro bersîveke tam li gor dilê Kiliçdaroglu da kurdan.
Erdogan di axaftina xwe ya meclîsê da daxwaza kurdan ya “Xweseriya Demokratîk” û perwerdeya duzimaniyê da ber topan, neqarata xwe ya ”yek milet, yek dewlet, yak al û yek ziman” dîsa dubare kir û got ”zimanê miletê min tirkî” ye.
Yanî kurd bûn miletê Erdoganê dewşirme û zimanê wan jî bû tirkî(!)
Erdogan, ji bo PKK-ê û BDP-ê û hin rêxistinên kurdan yên din weke hertim dîsa uslûbeke bêmistewa û lûmpenwarî bikar anî û got:
”Rêxistina terorê û dûvikên wê, wekî hercar berî hilbijartinê dîsa taşaroniyê dikin, dixwazin siyaseta hundur dîzayn bikin. Emê vê hewildana wan bêbersîv nehêlin. Emê ji dîtina xwe ya yek dewlet yek al, yek milet, yek zimanî tawîzê nedin tu kesî. Komara Tirkiyê yek milet, yek al, yek dewlet e. Zimanê resmî tirkî ye. Zimanê mişterek tirkî ye. Em tu teşebusa ku bixwaze vê rastiyê biguherîne qebûl nakin.”Wek tê dîtin di mesela ” yek dewlet, yek milet, yek al, yek zimanî” da serokên hemû partiyên tirk hemfikir in, di nabêna Erdogan, Bahçelî û Kiliçdaroglu da tu ferq tuneye, hemû jî eynî pîlaqa kevn lêdidin.
Ji bo misilmanan ”Şertên Îslamiyetê û yên îmanê” çi bin, ji bo siyasetmedarên tirk jî dubarekirina ”yek dewlet, yek milet, yek al, yek ziman” eynî tişt e, ew van şertan dubare nekin ji tirkîtiyê derdikevin.
Lê ew ji bîr dikin ku êdî ev yek tenê bi gotina wan nabe, heta ji wan tê bira vê çîroka vala dubare bikin.
Miletê kurd ev çîrok ji zûdaye pûç kiriye.
Serokê HAS Partiyê Nûman Kurtuluş beg jî îro xwe tevî vê minaqeşê kir û got , ”bi şertê ku tirkî zimanê perwerdeyê be, kurdî û zimanên din dikanin weke zimanê hilbijare(bi tercîh) werin xwendin.”
Wek tê dîtin li gor yên din camêr dîsa piçek "comerdî" kiriye, lê tu dibêjî qey sedeqeyê li kurdan belav dike.
Yaho ev tirk jî çi mirovin tima û cangiran in, heta meriv deynê xwe ji wan distîne çermê eniya meriv diqete.
Kurro ev dana piço piço çi ye, deynê we ye, zû dereng hey hûnê bidin. Loma jî ya baş ew e ku bi carê da bidin û xwe jê xelas bikin û weselam.
Çimkî rê bi çûyinê, deyn bi dayinê diqede, hûn çiqasî serî li xwe bigerînin û xwe bavêjin cahlê jî hûn xelas nabin, kurd deynê xwe û heqê ji bîr nakin û bi ser kesî da jî bernadin.
Dîrok şahidê vê hafizeya kurdan ya xurt e...
Ev 150 sal in hûn serî li xwe digerînin, berê we digot hûn nadin, nuha hûn dibêjin ”emê bidin lê ne gişî, hindik, hindik…”
Nuha kurd bi rehetî heqê xwe ji we dixwazin, lê hûn nadin, hûn kurdan mecbûrî zorê dikin, ev jî ewê ji bo herdu seriyan jî bi zirar be.
Hilbijartina riya rehet jî ya zorê jî di destê we da ye.
Ez dixwazim li vir, ji wan kurdên ku ji bo çareseriya mesela kurd hin ”hêviyan” ji vê ya jî ji wê partiya tirk, ji vî ya jî ji wî serokê tirk dikin ra gotinekê bibêjim. Her çiqas di nabêna partî û serokên tirk da hin ferqên nuansî hebin jî lê îro di mesela ”yek dewlet, yek milet, yek al, yek ziman” yanî berdewamiya bindestiya kurdan da hemû hemfikir in, hemû jî eynî tiştî diparêzin.
Û nêta kesî jî tuneye ku ji van şertên ku gav û saetê rêz dikin, yekî jî biguherînin.
Loma jî dibê kes xwe nexapîne û bi îdîa xwedêgiravî filan partî û filan serok”ewê mesela kurd hel bike” nebe hevalbendên van partiyan.
Heger em kurd bi rastî jî dixwazin tirk zû xwe biguherînin û mafê kurdan bidin, dibê em nebin endamên wan û rayên xwe nedin wan.
Heta ku kurd bibin berpirsiyar û parlamenterên van partiyên tirk û li Kurdistanê jî kurd rayên xwe bidin wan, tirk xwe naguherînin û tu mafî jî nadin kurdan….
25 december 2010
Hesinê ne baş ne dibe çakûç ne jî das
Serokê CHP-ê Kemal Kiliçdarogluyê dêrsimî ku di minaqeşeyên duzimaniyê da heta nuha bêdeng mabû, camêr do bêdengiya xwe xera kir û wek nêjadperestekî tirk yê har got, ev çi şax e, ev çi derax e, zimanê me yê resmî tirkî ye, ne rast ku meriv zimanekî din jî bike şirîkê vî zimanî.
Li gor Kiliçdarogluyê dêrsimî, resmîbûna zimanê kurdî ewê ”welêtê wî” perçe bike, ji hev biqetîne û tiştekî wiha jî şaş e.
Kiliçdaroglu derbarê daxwazên kurdan ya perwerdeya bi zimanê kurdî û ala kurdî da xwe wek tirkekî nîjadperest pir qeherandiye û gotiye:
“Aleke me heye, bi xwîna şehîdên me hatiye avdan. Dema tê hildan em hemû bi giramî radiwestin(..)Minaqeşeya derbarê aleke cihê da hûn rastiyê dixwazin heysiyeta/şerefa me dişkîne, fikirandina tiştekî wiha ne mimkûn e. Ne rast e.
Qnûna esasî û yasayên me zimanê tirkî wek zimanê resmî qebûl dike.
"Zimanê me yê resmî tirkî ye. Ne rast e ku meriv zimanekî din deyne pêş ya jî ba zimanê resmî, ev yek şaş e, ewê welêt perçe bike, ji hev biqetîne.
Ev yek li dijî qanûnana esasî û yasayan e. Her partî jî dibê wiha li vê meselê binêre. Hemû partiyên me ji gotin û kirina tiştên ku cihêtiyê çê dikin, tiştên ku viya tahrîk dikin dibê xwe biparêzin Cihêtî, îmtîyaz dibin tahlûke. Binêrin Belçîka li ber çavan e. Gotin bira li welêt du ziman hebe. Perçe dibe.
Piştî ku ev numûne li ber me ye ne rast e ku em zimanekî din bikin alternatîfê tirkî. Ev ne rast e.
Di vî warî da bêdengmana serokwezîr jî em qet fêm nakin.
Em nizanin çi dibe, çi diqewime. Em dibihîzin ku hin hevdîtin dibin. Li pişt deriyên girtî çi tê peyivandin em nizanin.
Hukûmetê qala ”vebûnê” kir. Em nizanin ev di ku dera ”vebûnê” da ye. Tam tabloyeke reş heye. Agahiyê nade me.
Esas wî berê jî gotibû ku ew bi perçebûna welêt ve mijûl e. Serokwezîrekî ku bi perçebûna welêt ve wezîfedar be li hember van bûyeran bêdengmana wî gelo netîceya bazareke piştperdê ye? Şikeke me ya wisa jî heye."Hinek kurdên me yên saf, hêvî dikirin ku Kemal Kiliçdarogluyê kemalîst û ji nîjadperestekî tirk bêtir panturkîst ewê di mesela kurd da hin gavên ji AKP-ê pêşdatir bavêje.
Yanî hêviya wan ew e ku qantir ewê bizê…
Lê ne wisa ye, hêviyên şaş meriv perîşan dike..
Esas Kiliçdaroglu tu carî ne qutiyeke devgirtî bû, ne merivekî nenas bû ku meriv nizanîbûya çi ye û çi nîne.
Roja ku wî di meclîsê da ji parastina qatilîama bav û kalên xwe ra li çepikan xist û dû ra jî li ser vê meselê wek kewên teqlebaz gelek teqle da xwe, meriv fêm dikir ku ne tu meriv e.
Lê gava meriv nexwaze bibîne meriv ji koran jî kortir e.
Carê însanê ku kurd be û di seranserê jiyana xwe da carê jî negotibe ez kurd im, ma êdî hewceye ku meriv hêviyekê jê bike?
Lê mixabin hin kurdên me hene heta ku gur qîlên xwe di rahnên wan da çik nekin, naxwazin ji guran ra bibêjin gur.
Piştî demeke bêdengî, Kiliçdaroglu ji bo ku xwe têxe çavên xwediyên xwe û xwediyên wî bibînin ku wî xwe ji kurdayetiyê baş şuştiye û ji xwediyên xwe ”eferimekê” bigre, rebeno xwe tam pîs kiriye; ji hewla ruhê xwe zimanekî pir nîjadperset bikar aniye, gotiye, ew ala kurdî qebûl nake, ji bal kurdan ve daxwazeke wiha heysiyeta wî rencîde dike, ”aleke wan heye” û wan ew ”al bi xwîna şehîdên wan hatiye avdan.”
Weleh tu al bi ”xwînê” nayê ”avdan”, ev ulûba kesên nîjadperest e. Lê heger em wê wisa qebûl bikin jî, her kes dizane ku ew xwîna di ”Ala Tirk” geriyaye ya bav û kalên Kiliçdaroglu, ya malbata wî ye.
Çimkî Kiliçdaroglu bixwe dibêje ku ji wezîrê kevin yê Karê Derve Îhsan Sabrî Çaglayangîl jê re gotîye, di qetlîama Dêrsimê da dewletê, zarok û jinên ku xwe di şikeftan da veşartibûn çawa weke mişkan jahrdadayî kirin.
Dema însan însan be, li hember qatlîameke wiha hov ku li hember bav û kalên meriv, li hember malbata meriv hatibe kirin, dibê meriv nikanibe bêdeng bimîne û bi parêzvanên vê qetlîamê ra bibe heval.
Lê ji bo Kiliçdaroglu ne xem e, wî carê xwe pês kiriye, loma jî bûye zilamê celadên pêşiyên xwe.
Di mesela ”alê” da merik xwe hewqasî aciz dike ku, dibêje qalkirina ala kurd ”heysiyeta wî rencîde dike.”
Hevaltiya bi celadên bav û kalên wî ra ”heysiyeta wî rencîde” nake, lê daxwaza gelê wî ya alekê wî rencîde dike.
Ev jî tajediyeke miletê kurd e…
Li gor Kiliçdaroglu, perwerdeya bi zimanê kurdî yanî ya zimanê wî, ya zimanê bav û kalên wî ewê Tirkiyê perçe bike.
Merivekî hewqasî kezebreş e, wek kewê neyarê qewmê xwe ye, naxwaze gelê wî bibe xwediyê tu tiştî.
Ji ber ku sîstema perwerdeya tirkî hemû hestên wî yên kurdayetî û însaniyetê ji bin da kor kiriye, loma jî rebeno ji koletiyê, ji zilamtiya ji xelkê ra pir hez dike, naxwaze bibe mîrê welatê xwe, dixwaze tim wek tajiyê tirkan bimîne, loma jî li dijî ala kurdî ye, li dijî zimanê kurdî ye, li dijî azadî û serbestbûna kurda ye…
De îcar wek mirovekî demokrat, wek kurdekî welatperwer meriv çawa dikane bibe hevalê însanên wiha û li axaftinên wan guhdarî bike ez bi xwe qet fêm nakim…
Li gor Kiliçdarogluyê dêrsimî, resmîbûna zimanê kurdî ewê ”welêtê wî” perçe bike, ji hev biqetîne û tiştekî wiha jî şaş e.
Kiliçdaroglu derbarê daxwazên kurdan ya perwerdeya bi zimanê kurdî û ala kurdî da xwe wek tirkekî nîjadperest pir qeherandiye û gotiye:
“Aleke me heye, bi xwîna şehîdên me hatiye avdan. Dema tê hildan em hemû bi giramî radiwestin(..)Minaqeşeya derbarê aleke cihê da hûn rastiyê dixwazin heysiyeta/şerefa me dişkîne, fikirandina tiştekî wiha ne mimkûn e. Ne rast e.
Qnûna esasî û yasayên me zimanê tirkî wek zimanê resmî qebûl dike.
"Zimanê me yê resmî tirkî ye. Ne rast e ku meriv zimanekî din deyne pêş ya jî ba zimanê resmî, ev yek şaş e, ewê welêt perçe bike, ji hev biqetîne.
Ev yek li dijî qanûnana esasî û yasayan e. Her partî jî dibê wiha li vê meselê binêre. Hemû partiyên me ji gotin û kirina tiştên ku cihêtiyê çê dikin, tiştên ku viya tahrîk dikin dibê xwe biparêzin Cihêtî, îmtîyaz dibin tahlûke. Binêrin Belçîka li ber çavan e. Gotin bira li welêt du ziman hebe. Perçe dibe.
Piştî ku ev numûne li ber me ye ne rast e ku em zimanekî din bikin alternatîfê tirkî. Ev ne rast e.
Di vî warî da bêdengmana serokwezîr jî em qet fêm nakin.
Em nizanin çi dibe, çi diqewime. Em dibihîzin ku hin hevdîtin dibin. Li pişt deriyên girtî çi tê peyivandin em nizanin.
Hukûmetê qala ”vebûnê” kir. Em nizanin ev di ku dera ”vebûnê” da ye. Tam tabloyeke reş heye. Agahiyê nade me.
Esas wî berê jî gotibû ku ew bi perçebûna welêt ve mijûl e. Serokwezîrekî ku bi perçebûna welêt ve wezîfedar be li hember van bûyeran bêdengmana wî gelo netîceya bazareke piştperdê ye? Şikeke me ya wisa jî heye."Hinek kurdên me yên saf, hêvî dikirin ku Kemal Kiliçdarogluyê kemalîst û ji nîjadperestekî tirk bêtir panturkîst ewê di mesela kurd da hin gavên ji AKP-ê pêşdatir bavêje.
Yanî hêviya wan ew e ku qantir ewê bizê…
Lê ne wisa ye, hêviyên şaş meriv perîşan dike..
Esas Kiliçdaroglu tu carî ne qutiyeke devgirtî bû, ne merivekî nenas bû ku meriv nizanîbûya çi ye û çi nîne.
Roja ku wî di meclîsê da ji parastina qatilîama bav û kalên xwe ra li çepikan xist û dû ra jî li ser vê meselê wek kewên teqlebaz gelek teqle da xwe, meriv fêm dikir ku ne tu meriv e.
Lê gava meriv nexwaze bibîne meriv ji koran jî kortir e.
Carê însanê ku kurd be û di seranserê jiyana xwe da carê jî negotibe ez kurd im, ma êdî hewceye ku meriv hêviyekê jê bike?
Lê mixabin hin kurdên me hene heta ku gur qîlên xwe di rahnên wan da çik nekin, naxwazin ji guran ra bibêjin gur.
Piştî demeke bêdengî, Kiliçdaroglu ji bo ku xwe têxe çavên xwediyên xwe û xwediyên wî bibînin ku wî xwe ji kurdayetiyê baş şuştiye û ji xwediyên xwe ”eferimekê” bigre, rebeno xwe tam pîs kiriye; ji hewla ruhê xwe zimanekî pir nîjadperset bikar aniye, gotiye, ew ala kurdî qebûl nake, ji bal kurdan ve daxwazeke wiha heysiyeta wî rencîde dike, ”aleke wan heye” û wan ew ”al bi xwîna şehîdên wan hatiye avdan.”
Weleh tu al bi ”xwînê” nayê ”avdan”, ev ulûba kesên nîjadperest e. Lê heger em wê wisa qebûl bikin jî, her kes dizane ku ew xwîna di ”Ala Tirk” geriyaye ya bav û kalên Kiliçdaroglu, ya malbata wî ye.
Çimkî Kiliçdaroglu bixwe dibêje ku ji wezîrê kevin yê Karê Derve Îhsan Sabrî Çaglayangîl jê re gotîye, di qetlîama Dêrsimê da dewletê, zarok û jinên ku xwe di şikeftan da veşartibûn çawa weke mişkan jahrdadayî kirin.
Dema însan însan be, li hember qatlîameke wiha hov ku li hember bav û kalên meriv, li hember malbata meriv hatibe kirin, dibê meriv nikanibe bêdeng bimîne û bi parêzvanên vê qetlîamê ra bibe heval.
Lê ji bo Kiliçdaroglu ne xem e, wî carê xwe pês kiriye, loma jî bûye zilamê celadên pêşiyên xwe.
Di mesela ”alê” da merik xwe hewqasî aciz dike ku, dibêje qalkirina ala kurd ”heysiyeta wî rencîde dike.”
Hevaltiya bi celadên bav û kalên wî ra ”heysiyeta wî rencîde” nake, lê daxwaza gelê wî ya alekê wî rencîde dike.
Ev jî tajediyeke miletê kurd e…
Li gor Kiliçdaroglu, perwerdeya bi zimanê kurdî yanî ya zimanê wî, ya zimanê bav û kalên wî ewê Tirkiyê perçe bike.
Merivekî hewqasî kezebreş e, wek kewê neyarê qewmê xwe ye, naxwaze gelê wî bibe xwediyê tu tiştî.
Ji ber ku sîstema perwerdeya tirkî hemû hestên wî yên kurdayetî û însaniyetê ji bin da kor kiriye, loma jî rebeno ji koletiyê, ji zilamtiya ji xelkê ra pir hez dike, naxwaze bibe mîrê welatê xwe, dixwaze tim wek tajiyê tirkan bimîne, loma jî li dijî ala kurdî ye, li dijî zimanê kurdî ye, li dijî azadî û serbestbûna kurda ye…
De îcar wek mirovekî demokrat, wek kurdekî welatperwer meriv çawa dikane bibe hevalê însanên wiha û li axaftinên wan guhdarî bike ez bi xwe qet fêm nakim…
24 december 2010
Weleh kurd eynî îmanê li meselê diçikînin...
Weleh dawiya dawî bi daxwaza perwerdeya du-zimanî kurd ketin ser riya herî rast û herî bi feyde.
Vê tevgerê zimên feleka dewletê û hukûmetê şaş kiriye, nizanin çi bikin û bi kîjan şiklî bersîvê bidin û pêrgiyê çaw lê bigrin….
Tevgera, her roj berfirehtir û rengîntir dibe.
Ji ber ku daxwazên tevgerê teqabulî rastiya kurdan û civata wan dike, loma jî rojê li bajarekî gel bi girseyî lê xwedî derdikeve û her kes di warekî da derbasî praktîkê dikin.
Li gundekî Cizîrê yê bi navê ”Nala Îshaq”, mele dest pê kiriye xutebeyên îniyê bi kurdî dixwîne.
Loma jî her îniyê ji Cizirê bi sedan kes ji bo ku li xutbeya kurdî guhdarî bikin diçin Nala Îshaq.
Îmamê gund gotiye ji be ku milet kurdî baştir fêm dike loma jî ji bajêr û ji gundên der û dorê tên li xutbeya kurdî guhdarî dikin.
Ji xwe ez bawer dikim ku heta darbeya 12-ê Adara 1971-ê li gelek bajarên Kurdistanê xutbe bi kurdî dihat xwendin.
Li Wêranşarê baş tê bîra min li mizgeftan heta salên 70-î weaz û xutbe bi kurdî dihat dayin.
Ez dibêjim piştî darbeya 1970-î xutbeya kurdî hate qedexekirin.
Di mesela bikaranîna zimên da li Amedê li belediya Sûrê ”gaveke dîrokî” hatiye avêtin, cara pêşî ye mehr bi kurdî hatiye birîn.
Do ne pêr, Erdal û Sabahat Alakûş ji bo ku mehra xwe bibirin tevî şahidan çûne Şaredariya Sûrê. Mehra bûk û zavê li ser daxwaza wan bi kurdî hatiye birîn.
Çiqas xweş, çiqas baş …
Bi dîtina min ev gaveke dîrokî ye, ez bawer nakim ji roja Komara Tirkiyê ava bûye û virda kesî mera xwe bi resmiyeteke wiha bi kurdî birîbe.
Loma jî ez dibêjim ev ”mehreke dîrokî” ye û loma jî ev BÛK û ZAVA dibê werin xelatkirin û çapemnî jî wan bi hemû kurdan bidin nasandin.
Ez wan ji dil û can pîroz dikim û ji wan ra jiyaneke dirêj û bextewar dixwazim.
Min bi xwe xanim nebir belediyê û kesî jê ”nepirsî ku min qebûl dike yana” , min ji Cumayê topal ra got ez zewicî me, navê xanima min ev e, filan kes filan kes jî bike şahid û temam.
Yanî kesî riza wê negirt.
Li ba mele jî kesî riza wê negirt, çimkî min ew bi xwe ra nebir ba mele, min du şahid birin û bi şahidan mer da birîn.
Neyse, min sûcê xwe jî di vê nabênê da îfşa kir…
Ez vegerim ser mesela zimên.
Bêyî xutbeya bi kurdî, mehrbirîna bi kurdî li Cizîrê, Amedê û hin derên din esnafan jî dest bi etîketên kurdî kirine, nav û buhayên fêkî û sebze bi kurdî dinivîsin.
Hin esnafan gotine ew dixwazin etîketên bi kurdî bikar bînin lê ew bi kurdî nizanin, loma jî hewcedariya wan bi alîkariyê heye.
Li ser vê, Kurdî-Derê etîketên bi kurdî amade kirine û li esnafan belav kirine.
Aşxane li gel menûyên bi tirkî, kurdîya wan jî di menuyên xwe de dinivîsin. Sebzefiroş û fêkîfiroş jî etîketên bi kurdî datînin ser dezgeyên xwe. Hin esnaf hem etîketên bi kurdî û hem jî bi tirkî bikartînin. Hin esnaf jî tenê yên bi kurdî bikartînin.
Esnaf lewhayên dikana diguherin dikin kurdî
Konseya Jinan a Bajarê Diyarbekirê jî bi daxuyaniyekê piştgirî daye kampanya bikaranîn zimanê kurdî.
Aktîvîsta Înîsiyatîfa Dayîkên Aştiyê Nedret Demîrê jî beşdarî çalakiya perwerdeya zimnaê dayikê bûye û gotiye:
”Dema ku zimanê kesekî bê windakirin wê demê jiyana wî/wê kesî/ê jî tê windakirin. Kesên li dijî du-zimaniyê derdikevin, înkar û jinavbirina kurdan dixwazin. Gelê me bi salan e bi zorê bi zimanekî din didin axaftin. Zarokên me bi zorê ji bilî zimanê zikmakî bi zimanekî din perwerdehiyê dibînin. Ev êş bi hêsanî nayê fêmkirin. Li gel van hemû êşan em bi hêrs nêzî tirkî nabin û em dixwazin li gel kurdî, tirkî jî bê bikaranîn. Kesên vê daxwaza me naxwazin û li dijî vê daxwaze me ne, dixwazin gelê me winda bikin.”
Yanî Nedret Demirê mesele baş fêm kiriye.
Ez bawer dikim heger hemû belediyên di destên kurdan da û BDP li her derê eynî xebatê bikin û di warê zimên da ji esnafan ra bibin alîkar, ev mesele ewê roj bi roj bi pêş keve û di nava çend salan da kurdî dîsa ewê vegere ser koka xwe û bibe zimanê bazarê.
Welhasil bi vî rengî kurd şirkê ji meselê berdidin, eynî îmanê li diçikînin...
De Xwedê û Xocê Xirzir alîkarê wan be...
Vê tevgerê zimên feleka dewletê û hukûmetê şaş kiriye, nizanin çi bikin û bi kîjan şiklî bersîvê bidin û pêrgiyê çaw lê bigrin….
Tevgera, her roj berfirehtir û rengîntir dibe.
Ji ber ku daxwazên tevgerê teqabulî rastiya kurdan û civata wan dike, loma jî rojê li bajarekî gel bi girseyî lê xwedî derdikeve û her kes di warekî da derbasî praktîkê dikin.
Li gundekî Cizîrê yê bi navê ”Nala Îshaq”, mele dest pê kiriye xutebeyên îniyê bi kurdî dixwîne.
Loma jî her îniyê ji Cizirê bi sedan kes ji bo ku li xutbeya kurdî guhdarî bikin diçin Nala Îshaq.
Îmamê gund gotiye ji be ku milet kurdî baştir fêm dike loma jî ji bajêr û ji gundên der û dorê tên li xutbeya kurdî guhdarî dikin.
Ji xwe ez bawer dikim ku heta darbeya 12-ê Adara 1971-ê li gelek bajarên Kurdistanê xutbe bi kurdî dihat xwendin.
Li Wêranşarê baş tê bîra min li mizgeftan heta salên 70-î weaz û xutbe bi kurdî dihat dayin.
Ez dibêjim piştî darbeya 1970-î xutbeya kurdî hate qedexekirin.
Di mesela bikaranîna zimên da li Amedê li belediya Sûrê ”gaveke dîrokî” hatiye avêtin, cara pêşî ye mehr bi kurdî hatiye birîn.
Do ne pêr, Erdal û Sabahat Alakûş ji bo ku mehra xwe bibirin tevî şahidan çûne Şaredariya Sûrê. Mehra bûk û zavê li ser daxwaza wan bi kurdî hatiye birîn.
Çiqas xweş, çiqas baş …
Bi dîtina min ev gaveke dîrokî ye, ez bawer nakim ji roja Komara Tirkiyê ava bûye û virda kesî mera xwe bi resmiyeteke wiha bi kurdî birîbe.
Loma jî ez dibêjim ev ”mehreke dîrokî” ye û loma jî ev BÛK û ZAVA dibê werin xelatkirin û çapemnî jî wan bi hemû kurdan bidin nasandin.
Ez wan ji dil û can pîroz dikim û ji wan ra jiyaneke dirêj û bextewar dixwazim.
Min bi xwe xanim nebir belediyê û kesî jê ”nepirsî ku min qebûl dike yana” , min ji Cumayê topal ra got ez zewicî me, navê xanima min ev e, filan kes filan kes jî bike şahid û temam.
Yanî kesî riza wê negirt.
Li ba mele jî kesî riza wê negirt, çimkî min ew bi xwe ra nebir ba mele, min du şahid birin û bi şahidan mer da birîn.
Neyse, min sûcê xwe jî di vê nabênê da îfşa kir…
Ez vegerim ser mesela zimên.
Bêyî xutbeya bi kurdî, mehrbirîna bi kurdî li Cizîrê, Amedê û hin derên din esnafan jî dest bi etîketên kurdî kirine, nav û buhayên fêkî û sebze bi kurdî dinivîsin.
Hin esnafan gotine ew dixwazin etîketên bi kurdî bikar bînin lê ew bi kurdî nizanin, loma jî hewcedariya wan bi alîkariyê heye.
Li ser vê, Kurdî-Derê etîketên bi kurdî amade kirine û li esnafan belav kirine.
Aşxane li gel menûyên bi tirkî, kurdîya wan jî di menuyên xwe de dinivîsin. Sebzefiroş û fêkîfiroş jî etîketên bi kurdî datînin ser dezgeyên xwe. Hin esnaf hem etîketên bi kurdî û hem jî bi tirkî bikartînin. Hin esnaf jî tenê yên bi kurdî bikartînin.
Esnaf lewhayên dikana diguherin dikin kurdî
Konseya Jinan a Bajarê Diyarbekirê jî bi daxuyaniyekê piştgirî daye kampanya bikaranîn zimanê kurdî.
Aktîvîsta Înîsiyatîfa Dayîkên Aştiyê Nedret Demîrê jî beşdarî çalakiya perwerdeya zimnaê dayikê bûye û gotiye:
”Dema ku zimanê kesekî bê windakirin wê demê jiyana wî/wê kesî/ê jî tê windakirin. Kesên li dijî du-zimaniyê derdikevin, înkar û jinavbirina kurdan dixwazin. Gelê me bi salan e bi zorê bi zimanekî din didin axaftin. Zarokên me bi zorê ji bilî zimanê zikmakî bi zimanekî din perwerdehiyê dibînin. Ev êş bi hêsanî nayê fêmkirin. Li gel van hemû êşan em bi hêrs nêzî tirkî nabin û em dixwazin li gel kurdî, tirkî jî bê bikaranîn. Kesên vê daxwaza me naxwazin û li dijî vê daxwaze me ne, dixwazin gelê me winda bikin.”
Yanî Nedret Demirê mesele baş fêm kiriye.
Ez bawer dikim heger hemû belediyên di destên kurdan da û BDP li her derê eynî xebatê bikin û di warê zimên da ji esnafan ra bibin alîkar, ev mesele ewê roj bi roj bi pêş keve û di nava çend salan da kurdî dîsa ewê vegere ser koka xwe û bibe zimanê bazarê.
Welhasil bi vî rengî kurd şirkê ji meselê berdidin, eynî îmanê li diçikînin...
De Xwedê û Xocê Xirzir alîkarê wan be...
23 december 2010
Bi vê qûşê Tirkiye nikane bigihîje Brukselê
Xirwatîstanê di 3-ê cotmeha 2005-an da(3/10-05) bi Tirkiyê ra dest bi mizakereyên tevlêbûna Yekîtiya Ewrûpayê kir.
Xirwatîstanê heta nuha ji 35 fasilan di 28-ê wan da hat rewşa hazir, yanî hemû şert û wacibên xwe yên endametiyê bicî anîye.
Lê Tirkiyê heta nuha ji 35 fasilan tenê yek bicî aniye, yanî tenê di yek beşî da şert û wacibên xwe bicî aniye.
Û dû ra jî dibêjin çima Yekîtiya Ewrûpayê Tirkiyê qebûl nake.
Ma Yekîtiya Ewrûpayê ewê çawa qebûl bike, hûn zexeliyan dikin, hûn derzên xwe çênakin, hûn şertênYE bicî naynin û di ser da jî ji xelkê gazinan dikin, dibêjin YE li dijî me ye, me nake endam.
Ji bo ku meriv bibe endamê klûba basketbolê dibê meriv bizanibe basketbolê bilîze.
Hûn him nizanin bilîzin, him naxwazin fêr bibin û him jî dixwazin bêyî îtîraz bibin endam.
Ma cara tiştekî wiha dibe?
Dema meriv xwest bibe endamê klûbekê, dibê meriv şert û prensîbên destûra wê rêxistinê qebûl bike û wan şertan bicî bîne.
Dema meriv şertên endametiyê bicî neyne bêguman kes meriv nake endam.
Ev îş ne ji bo Tirkiyê tenê, ji bo her kesî wiha ye.
Bêguman tirk baş bi viya dizanin, ne ku nizanin, lê ji ber ku pişta wan kul e, ”qembûrê” wan heye, demokrasiya wan seqet e, edaleta wan kût e, qanûnên wan hemû çeloxwarîne, sîstema wan ya perwerdeyê ne demokratîk û nîjadperest e loma nikanin bibin endamê Yekîtiya Ewrûpayê.
Û sebebê vê ”tembelî” û zexeliya tirkan jî bêguman mesela kurd e. Çaresernekirna mesela kurd, di destê wan da bûye kelemçe û di nigê wan da bûye qeyd û merbend, nikanin tevbilivin.
Tirk, ji ber ku naxwazin mafên kurdan bidin, loma jî wezîfeya xwe naynin cî, loma jî serî li xwe digerînin.
Ew baş dizanin ku bi vê sîstema xwe ne mimkûn e ku tu carî bibin endam, ji bo ku bibin endamê Yekîtiya Ewrûpayê dibê mafê kurdan yên netewî û demokratîk bidin.
Çare ev e, wekî din tu rê tuneye.
Lê ji dêlî ku hukûmet û berpirsiyarên dewletê vê rastiyê ji gelê xwe ra bibêjin demagojiyê dikin, ewrûpiyan belengaz dikin, buhtanan li xelkê dikin, dibêjin ewrûpî ji tirkan hez nakin û loma jî me nakin endam.
Mesele ne hezkirin û nehezkirin e, kes belasebeb ne li dijî endametiya Tirkiyê ye, hin sebebên cidî hene.
Ji ber ku li Tirkiyê demokrasî teuneye, ji ber ku li Tirkiyê leşker di warê siyasî da serdest in û ji ber ku li Tirkiyê mesela kurd nehatiye çareserkirin, loma Tirkiyeyê nakin endam.
Mesele ev e.
Tirkiye ji destpêka avabûna YE pê ra ye û di sala 1963-an da jî bi şiklekî resmî miracaetî endametiyê kiriye.
Yanî tam ev 47 sal in Tirkiye li ber deriyê Yekîtiya Ewrûpayê hustuyê xwe xwar kiriye û nikane têkeve hundur.
Heger wiha here ewê hîn gelek salên din jî bipên.
Abdullah Gul got, aliyê kurd tuneye…
Abdullah Gulê ku carê gotibû ”di rojên pêş da ewê tiştên baş bibin” û bi van gotinên xwe jî di nva kurdan da bûbû sebebê peydabûna hêviyeke mezin, îro gotiye "alî maliyê kurd tuneye, hemû hemwelatiyên Komara Tirkiyê" ne...
A ev Abdullah Gulê “devşil û nermok” ku bi gotina, “di pêşerojê da ewê tiştên baş çêbibin”, di çapemeniya tirk û kurd da olan dabû û di nava kurdan da bûbû sebebê beydabûna hêviyeke mezin, îro li ser pirsa rojnamevanekî ya derbarê hevdîtina seokkkomarê Îraqê Celal Talabanî ya bi nûnerên BDP-ê ra xwe aciz kir û got, “Hêleke kurd tuneye!”
Piştî civîna Rêxistina Hevkariya Aborî ya li Stenbolê, rojnamevanekî ji Abdullah Gul pirsiye:
“We bi Talabanî ra hevdîtin pêk anî, paşê jî wî bi hêla kurd ra jî hevdîtinek pêk anî...”Gul, li ser van gotinên rojnamevan midaxaleyî gotina wî kiriye û gotiye: “Hêleke ku kurd e tuneye. Ew jî hemwelatiyên Komara Tirkiyeyê ne. Tiştekî wekî ew hêl û ev hêl tuneye li holê.”Piştî wê beyana wî hin kesan wisa bawer dikirin ku li gor Çîçek, Şahîn Erdogan û hin AKP-liyên din Gul baştir û demokrattir e.
Ev dîtin şaş e, heger Gul, ji van kesên min navên wan li jor jimartin ne nîjadperesttir be, ne baştir e û ne demokratti r.
Di mesela kurd da jî ji vana yekî jî ne pêşdatir e. Lê merivekî ji wan konetir û sînsîtir e, merivekî bibinî ye û pir bi hesab û kitab e.
”Nermokiya” wî ji başiya wî bêtir, tahlûketiya wî nîşan dide, wekî rûvî ye, tim pîlanake wî ya veşartî heye…
Loma jî dibê hin kurd hin hêviyan vala û bêbingeh ji şexsên Gul nekin. Partiya wî, hukûmeta wî, dewleta wî di mesela kurd da îro çi difikirin Gul jî eynî tiştî difikire..
Xirwatîstanê heta nuha ji 35 fasilan di 28-ê wan da hat rewşa hazir, yanî hemû şert û wacibên xwe yên endametiyê bicî anîye.
Lê Tirkiyê heta nuha ji 35 fasilan tenê yek bicî aniye, yanî tenê di yek beşî da şert û wacibên xwe bicî aniye.
Û dû ra jî dibêjin çima Yekîtiya Ewrûpayê Tirkiyê qebûl nake.
Ma Yekîtiya Ewrûpayê ewê çawa qebûl bike, hûn zexeliyan dikin, hûn derzên xwe çênakin, hûn şertênYE bicî naynin û di ser da jî ji xelkê gazinan dikin, dibêjin YE li dijî me ye, me nake endam.
Ji bo ku meriv bibe endamê klûba basketbolê dibê meriv bizanibe basketbolê bilîze.
Hûn him nizanin bilîzin, him naxwazin fêr bibin û him jî dixwazin bêyî îtîraz bibin endam.
Ma cara tiştekî wiha dibe?
Dema meriv xwest bibe endamê klûbekê, dibê meriv şert û prensîbên destûra wê rêxistinê qebûl bike û wan şertan bicî bîne.
Dema meriv şertên endametiyê bicî neyne bêguman kes meriv nake endam.
Ev îş ne ji bo Tirkiyê tenê, ji bo her kesî wiha ye.
Bêguman tirk baş bi viya dizanin, ne ku nizanin, lê ji ber ku pişta wan kul e, ”qembûrê” wan heye, demokrasiya wan seqet e, edaleta wan kût e, qanûnên wan hemû çeloxwarîne, sîstema wan ya perwerdeyê ne demokratîk û nîjadperest e loma nikanin bibin endamê Yekîtiya Ewrûpayê.
Û sebebê vê ”tembelî” û zexeliya tirkan jî bêguman mesela kurd e. Çaresernekirna mesela kurd, di destê wan da bûye kelemçe û di nigê wan da bûye qeyd û merbend, nikanin tevbilivin.
Tirk, ji ber ku naxwazin mafên kurdan bidin, loma jî wezîfeya xwe naynin cî, loma jî serî li xwe digerînin.
Ew baş dizanin ku bi vê sîstema xwe ne mimkûn e ku tu carî bibin endam, ji bo ku bibin endamê Yekîtiya Ewrûpayê dibê mafê kurdan yên netewî û demokratîk bidin.
Çare ev e, wekî din tu rê tuneye.
Lê ji dêlî ku hukûmet û berpirsiyarên dewletê vê rastiyê ji gelê xwe ra bibêjin demagojiyê dikin, ewrûpiyan belengaz dikin, buhtanan li xelkê dikin, dibêjin ewrûpî ji tirkan hez nakin û loma jî me nakin endam.
Mesele ne hezkirin û nehezkirin e, kes belasebeb ne li dijî endametiya Tirkiyê ye, hin sebebên cidî hene.
Ji ber ku li Tirkiyê demokrasî teuneye, ji ber ku li Tirkiyê leşker di warê siyasî da serdest in û ji ber ku li Tirkiyê mesela kurd nehatiye çareserkirin, loma Tirkiyeyê nakin endam.
Mesele ev e.
Tirkiye ji destpêka avabûna YE pê ra ye û di sala 1963-an da jî bi şiklekî resmî miracaetî endametiyê kiriye.
Yanî tam ev 47 sal in Tirkiye li ber deriyê Yekîtiya Ewrûpayê hustuyê xwe xwar kiriye û nikane têkeve hundur.
Heger wiha here ewê hîn gelek salên din jî bipên.
Abdullah Gul got, aliyê kurd tuneye…
Abdullah Gulê ku carê gotibû ”di rojên pêş da ewê tiştên baş bibin” û bi van gotinên xwe jî di nva kurdan da bûbû sebebê peydabûna hêviyeke mezin, îro gotiye "alî maliyê kurd tuneye, hemû hemwelatiyên Komara Tirkiyê" ne...
A ev Abdullah Gulê “devşil û nermok” ku bi gotina, “di pêşerojê da ewê tiştên baş çêbibin”, di çapemeniya tirk û kurd da olan dabû û di nava kurdan da bûbû sebebê beydabûna hêviyeke mezin, îro li ser pirsa rojnamevanekî ya derbarê hevdîtina seokkkomarê Îraqê Celal Talabanî ya bi nûnerên BDP-ê ra xwe aciz kir û got, “Hêleke kurd tuneye!”
Piştî civîna Rêxistina Hevkariya Aborî ya li Stenbolê, rojnamevanekî ji Abdullah Gul pirsiye:
“We bi Talabanî ra hevdîtin pêk anî, paşê jî wî bi hêla kurd ra jî hevdîtinek pêk anî...”Gul, li ser van gotinên rojnamevan midaxaleyî gotina wî kiriye û gotiye: “Hêleke ku kurd e tuneye. Ew jî hemwelatiyên Komara Tirkiyeyê ne. Tiştekî wekî ew hêl û ev hêl tuneye li holê.”Piştî wê beyana wî hin kesan wisa bawer dikirin ku li gor Çîçek, Şahîn Erdogan û hin AKP-liyên din Gul baştir û demokrattir e.
Ev dîtin şaş e, heger Gul, ji van kesên min navên wan li jor jimartin ne nîjadperesttir be, ne baştir e û ne demokratti r.
Di mesela kurd da jî ji vana yekî jî ne pêşdatir e. Lê merivekî ji wan konetir û sînsîtir e, merivekî bibinî ye û pir bi hesab û kitab e.
”Nermokiya” wî ji başiya wî bêtir, tahlûketiya wî nîşan dide, wekî rûvî ye, tim pîlanake wî ya veşartî heye…
Loma jî dibê hin kurd hin hêviyan vala û bêbingeh ji şexsên Gul nekin. Partiya wî, hukûmeta wî, dewleta wî di mesela kurd da îro çi difikirin Gul jî eynî tiştî difikire..
22 december 2010
Kurd giran giran ji xewa mirinê şiyar dibin
Kampanya û minaqeşeyên li ser zimên bû sebebê şiyarbûna kurdan ji xewa mirinê û hin netîceyên baş û hêvîdar.
Piştî kampanya BDP-ê, axaftina Demîrataş û banga Hevserokê KCD-ê Ahmet Turk ya derbarê zimên da, li Diyarbekrê cara pêşî Qafeya Dicle ya li Park Ormanê navê xwe û menuya xwarin û vexwarinan kir kurdî û tirkî.
Xwediya Qafeya Dîcleyê Ayla Akkumê, li ser tabeleya qafeyê ji dêlî "Dicle Cafe", bi kurdî kir "Qafeya Dîcleyê".
Û li gel vî navê kurdî, li kêleka wê jî tabelaya ”Hûn Bi xêr hatin” daleqand.
Xwediya Qafeyê Ayla Akkumê gotiye:
”Divê hemû esnaf guh bidin vê banga duzimanîyê. Bangeke wiha di vê demê da pir girîng e. Divê di mijara ziman da hemû kes bi ramaneke seferberiyê nêzîk bibin. Ji ber ku di demên dawî da hemû nîqaş li ser ziman pêk tên. Ez vê bangê erênî dibînin û dixwazim hemû kes tevlî bibe.”
Destpêkeke pir baş e, gaveke dîrokî ye, aqûbet li serê hemû pastexane, qahwexane, aşxane, otêl û esnafên din be jî…
Tesadufeke pir ecêb e...
Îsal dema ez çûm Kurdistanê, ez çend rojan li Amedê jî mam. Mala diya min tam li hember vê ”Orman Parkê” û vê qahwexaneyê bû.
Îcar ji ber ku dinya pir germ bû, her roj danê êvarî bi zarok û maliyan ra em diçûn li vê ”Qafeya Dîcleyê” rûdiniştin.
Cara pêşî dema em çûn, garson hat bi tirkî xêrhatin da me û li temiyên me pirsî.
Min got, em kurd in û ji kerema xwe ra bi me ra bi tirkî nepeyive.
Dûra piraniya garsonan ez nas kirim, êdî dema ez diçûm wir bi min ra bi kurdî dipeyivîn.
Piştî ku ez vegeriyam Stockholmê, carê di internetê da ez rastî malpera Orman Parkê û ”Dîcle Cafê” hatim.
Min malpera wan pîroz kir û got, her tiştê we xweş û baş bû, lê tirkiya we na baş bû. Dibê menu û serwîsa we ne tenê bi tirkî, bi kurdî û tirkî be.
Çi tesadufeke mezin e, va ye ev daxwaza min bi cî hat.
Careke din dema ez çûm, ezê ji wan ra qala vê bîranîna xwe bikim û bi kêfxweşî "qahweyeke kurdî" bixwazim.
Çimkî wan ji min ra got, "turk kahwesî", min got, navê vê ne turk kahwesî ye, ma mohra tirkan lê ye, navê vê "kurd kahwesî " ye û hûn jî wisa bibêjin...
Garson keniya...
Her wisa min di çend nivîsên li ser gera xwe da jî got, dibê meriv her tiştî ji dewletê nepên, kurd bi xwe kanin navê karxaneyên xwe bikin kurdî û serwîsê jî bi kurdî bikin.
Muşterî jî dibê ji esnafan bi kurdî serwîsê bixwazin.
Taleb bi kîjan zimanî be arz jî mecbûr e bi wî zimanî were pêşkêşkirin.
Heta ku em zimanê xwe di jiyana rojane da, di praktîkê da bikar neynin, nekin zimanê tîcaretê, siyasetê dewlet tu mafî nade me.
Dibê kurd xwe nedin bendî qanûnan, dewlet bi xwe, bi rehetî tu qanûnan dernaxe.
Ji bo ku dewlet qanûnan biguherîne û zimanê me bike zimanê resmî û perwerdeyê, dibê di praktîkî da dewlet were mecbûrkirin.
Heger hemû belediyên di destê BDP-ê da di vî warî da bi zanîn û bi şiûrekî netewî hereket bikin, siyasetmedar zorê bidin hukûmetê û bi xwe jî pêşengiya vê xebatê bikin û hemû kurdên welatperwer jî di bazarê da kurdî bikar bînin û xizmetê bi kurdî bixwazin, dewletê ji mecbûrî qanûnan biguherî.
Yanî ji bo ku macûn ji tupê derê, dibê meriv bigvêşe, zorê bidê.
Ev mesele jî wiha ye, dibê ji alîkî da em ji dewletê bixwazin û ji aliyê din da jî di praktîkê da zimanê xwe bikar bînin.
Mesela piştî ”Qafeya Dîcleyê”, dibê li her bajarê Kurdistanê hemû dikandar, qahwexane, aşxane, otêl û hwd. ew jî eynî tiştî bikin.
Li Kurdistanê bi milyonan qahwexane, aşxane, otêl û dikanên di destên kurdên welatperwer da hene, dibê her kes ji tenga xwe da dest pê bike.
Dera ku aşxane, pastexane û qahweya ku bi kurdî xizmetê dide hebe, dibê meriv here wir, neçe yên bi tirkî.
Yanî dibê esnaf bibînin ku mişteriyên zimanê kurdî hene. Dema kara esnafan di bikaranîna kurdî da hebe ewê kurdî bikar bînin.
Ma li herêmên turîstîk ne her kes bi îngilîzî xizmetê pêşkêş dike, çimkî mişterî bi wî zimanî dizanin.
Kurdî jî wisa ye.
Min li her derê bi kurdî da û stend û ”alişvêriş” kir, dera bi kurdî nizanîbû min jê nekirî.
Heger her kes bi zanîn û bi mesûliyet hereket bike dewletê zû were rê…
Piştî kampanya BDP-ê, axaftina Demîrataş û banga Hevserokê KCD-ê Ahmet Turk ya derbarê zimên da, li Diyarbekrê cara pêşî Qafeya Dicle ya li Park Ormanê navê xwe û menuya xwarin û vexwarinan kir kurdî û tirkî.
Xwediya Qafeya Dîcleyê Ayla Akkumê, li ser tabeleya qafeyê ji dêlî "Dicle Cafe", bi kurdî kir "Qafeya Dîcleyê".
Û li gel vî navê kurdî, li kêleka wê jî tabelaya ”Hûn Bi xêr hatin” daleqand.
Xwediya Qafeyê Ayla Akkumê gotiye:
”Divê hemû esnaf guh bidin vê banga duzimanîyê. Bangeke wiha di vê demê da pir girîng e. Divê di mijara ziman da hemû kes bi ramaneke seferberiyê nêzîk bibin. Ji ber ku di demên dawî da hemû nîqaş li ser ziman pêk tên. Ez vê bangê erênî dibînin û dixwazim hemû kes tevlî bibe.”
Destpêkeke pir baş e, gaveke dîrokî ye, aqûbet li serê hemû pastexane, qahwexane, aşxane, otêl û esnafên din be jî…
Tesadufeke pir ecêb e...
Îsal dema ez çûm Kurdistanê, ez çend rojan li Amedê jî mam. Mala diya min tam li hember vê ”Orman Parkê” û vê qahwexaneyê bû.
Îcar ji ber ku dinya pir germ bû, her roj danê êvarî bi zarok û maliyan ra em diçûn li vê ”Qafeya Dîcleyê” rûdiniştin.
Cara pêşî dema em çûn, garson hat bi tirkî xêrhatin da me û li temiyên me pirsî.
Min got, em kurd in û ji kerema xwe ra bi me ra bi tirkî nepeyive.
Dûra piraniya garsonan ez nas kirim, êdî dema ez diçûm wir bi min ra bi kurdî dipeyivîn.
Piştî ku ez vegeriyam Stockholmê, carê di internetê da ez rastî malpera Orman Parkê û ”Dîcle Cafê” hatim.
Min malpera wan pîroz kir û got, her tiştê we xweş û baş bû, lê tirkiya we na baş bû. Dibê menu û serwîsa we ne tenê bi tirkî, bi kurdî û tirkî be.
Çi tesadufeke mezin e, va ye ev daxwaza min bi cî hat.
Careke din dema ez çûm, ezê ji wan ra qala vê bîranîna xwe bikim û bi kêfxweşî "qahweyeke kurdî" bixwazim.
Çimkî wan ji min ra got, "turk kahwesî", min got, navê vê ne turk kahwesî ye, ma mohra tirkan lê ye, navê vê "kurd kahwesî " ye û hûn jî wisa bibêjin...
Garson keniya...
Her wisa min di çend nivîsên li ser gera xwe da jî got, dibê meriv her tiştî ji dewletê nepên, kurd bi xwe kanin navê karxaneyên xwe bikin kurdî û serwîsê jî bi kurdî bikin.
Muşterî jî dibê ji esnafan bi kurdî serwîsê bixwazin.
Taleb bi kîjan zimanî be arz jî mecbûr e bi wî zimanî were pêşkêşkirin.
Heta ku em zimanê xwe di jiyana rojane da, di praktîkê da bikar neynin, nekin zimanê tîcaretê, siyasetê dewlet tu mafî nade me.
Dibê kurd xwe nedin bendî qanûnan, dewlet bi xwe, bi rehetî tu qanûnan dernaxe.
Ji bo ku dewlet qanûnan biguherîne û zimanê me bike zimanê resmî û perwerdeyê, dibê di praktîkî da dewlet were mecbûrkirin.
Heger hemû belediyên di destê BDP-ê da di vî warî da bi zanîn û bi şiûrekî netewî hereket bikin, siyasetmedar zorê bidin hukûmetê û bi xwe jî pêşengiya vê xebatê bikin û hemû kurdên welatperwer jî di bazarê da kurdî bikar bînin û xizmetê bi kurdî bixwazin, dewletê ji mecbûrî qanûnan biguherî.
Yanî ji bo ku macûn ji tupê derê, dibê meriv bigvêşe, zorê bidê.
Ev mesele jî wiha ye, dibê ji alîkî da em ji dewletê bixwazin û ji aliyê din da jî di praktîkê da zimanê xwe bikar bînin.
Mesela piştî ”Qafeya Dîcleyê”, dibê li her bajarê Kurdistanê hemû dikandar, qahwexane, aşxane, otêl û hwd. ew jî eynî tiştî bikin.
Li Kurdistanê bi milyonan qahwexane, aşxane, otêl û dikanên di destên kurdên welatperwer da hene, dibê her kes ji tenga xwe da dest pê bike.
Dera ku aşxane, pastexane û qahweya ku bi kurdî xizmetê dide hebe, dibê meriv here wir, neçe yên bi tirkî.
Yanî dibê esnaf bibînin ku mişteriyên zimanê kurdî hene. Dema kara esnafan di bikaranîna kurdî da hebe ewê kurdî bikar bînin.
Ma li herêmên turîstîk ne her kes bi îngilîzî xizmetê pêşkêş dike, çimkî mişterî bi wî zimanî dizanin.
Kurdî jî wisa ye.
Min li her derê bi kurdî da û stend û ”alişvêriş” kir, dera bi kurdî nizanîbû min jê nekirî.
Heger her kes bi zanîn û bi mesûliyet hereket bike dewletê zû were rê…