-Mamoste, maneya jiyanê çi ye?
Xwendevanên din bi pirsê keniyan û rabûn ser xwe xwestin herin.
Lê mamoste ji wan rice kir ku neçin û rûnin, ew dixwaze bersîva vê pirsê bide. Profesor bîstekê bala xwe da xwendevanan û got:
-Ezê bersîva pirsa te bidim.
Û dû ra jî cuzdanê xwe ji bêrîka xwe derxist û neynikek biçûk ji nav derxist. Û dû ra jî dest bi vê çîrokê jêr kir, got:
Di dema Şerê Cîhanê yê yekem da ez zarok bûm, em pir feqîr bûn û li gundekî dijiyan. Rojekê min perçeyên ji neynikeke şikestî li erdê dît.
Motorsîkleke yekî alman li wir qeza derbas kiribû û perçe bûbû. Ji bo ku neynikê tahmîri bikim, min xwest hemû perçên wê bibînim, lê ne mikkûn bû. Min perçê mezin girt. Ew, ev perçeyê di destê min da ye. Min ew di kevir da û girover kir.
Min dest pêkir ji xwe ra pê lîst.
Ez ji kêfa mest bûm, min çawa kanîbû ronahî, şewqa neynikê bida dera herî tarî , qulikên kûr, qelîştek û dera herî xalî ku rojê û ronahiyê tu carî nedidayê.
Ji bo min bû lîstikek ku min ronahî û şewq dida dera herî xalî û herî tarî.
Min ev neynika biçûk di seranserê jiyana xwe ya xortaniyê da tim bi xwee ra gerand. Min carnan ji bêrîka xwe derdixist ji bo ku zewq û kêfa lîstikê ji tekrar, tekrar bijîm.
Lê piştî ku ez mezin bûm, min hêdê hêdê fêm kir ku ev ne tenê lîstikeke zarokekî bû, di eynî wextê da ew metaforek bû ku minê çi bi jiyana xwe bikira?
Min dizanîbû ku ez ne ronahî û çavkaniya ronhiyê me. Lê tecrûbe û zanîna min hebû. Bi saya vê tecrûbê û zanînê gelek cî dikanîbûn ronî bibûna, heger min şewqa ronahiyê bidayê.
Ez perçeyek ji neynikê me.
Ez formê(qalibê)wê yê ewilî nas nakim, lê dîsa jî bi viya ez dikanim ronahiyê bidim dera dinyayê ya herî tarî.
Ronahiyê bidim quncikê dilê însên yê herî tarî û belkî jî bikanibin tesîreke baş li însanan bikim, wan biçekî berbî başiyê ve biguherînim.
Belkî hinekên din jî kirinên min bibînin û ew jî min taqîb bikin.
A maneya jiyanê ev e.
Gelo hûn çi dibêjin?
Ji bo we maneya jiyanê çi ye?
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar