Ûjdan û xîreta min qebûl nake bi tirkî binivîsînim

Ev du sê roj in ez bi xortekî merivê xwe ra bi riya facebookê sohbeteke xweş dikim.

Em ji berekê û gelkî nêzî hev in.

Ez xort û bavê wî wek şexs nas nakim. Ji ber ku dema ez ji welêt derketim bavê wî belkî 9-10 salî bû.

Û di van herdu çûnên xwe da jî ez rastî wan nehatim, belkî wê rojê ne li gund bûn, ya jî min bavê wîdît lê nayê bîra min.

Lê ez kalikê wî û bavê kalikê wî, ku birayê kalikê min e jî baş nas dikim. Em bi hev ra mezin bûne.

Heta sala 1980-î ji bera me Xamoya, çar birayên min û zarokên apê min Hecî Emer tenê diçûn mektebê û ji wan hinekan xwendina xwe didomandin.

Bêyî zarokên van herdu malbatan, ji bera me Xamoya ne ji kesên li bajêr û ne jî ji kesên li gund yek kesî jî mektem nexwendibû û nediçû mektebê.

Wê demê li gund li dora 12-13 malan hebûn., nuha belkî bûne 30-40 mal û hewqas jî ketine bajêr û li hin bajarên Tirkiyê dijîn.

Yanî ji 12-13 malan ez bawer dikim zêdeyî 100 malî çêbûne…

Berê li gund ne dibistan hebû ne jî mizgeft. Nuha him dibistan heye û him jî mizgeft.

Belê, ew gundê ku berê yek kesî jî jê nexwendibû îro hema hema hemû zarokên wan xwendine û dixwînin.

Û zarok jî maşelah pir in, ez kesî nas nakim. Carnan bi riya facebookê hinên wan bi min ra dikevin têkiliyê.

A weke min li jorê got, ji van xoratên Xamoya yek jî ev çend roj in di facebookê da bi min ra sohbet dike.

Ew xortekî 19 salî ye û di mektebeke dînî da dixwîne. Ez bawer dikim ewê ya cimata ”Gulan” be…

Me ji hev ra çend tişt nivîsîn. Ez dixwazim bersîva xwe ya dawyî bêyî ku navê wî bidim, îşev biweşînim.

Di bersîva xwe ya dawî da ji min xwestiye ku ez bi tirkî binivîsînim. Loma jî min jê ra got, “îcar te eyb kir!”

Kerem bikin bersîva min ya dawî bixwînin.

“...hêja, îcar te eyb kir!

Em herdu jî kurd in, merivên hev in û zimanê diya me jî kurmancî ye îcar ji bo içi emê bi hev ra bi tirkî ”şora” bikin?

Bi qasî ez gtexmîn dikim diya te yek gotinê jî bi tirkî nizane, lê tu ji min ra dibêjî ”apo” bi tirkî binivîsîne.

Ûjdan(wijdan, ûcdan) û xîreta min qebûl nake ku bi te ra bi tirkî bipeyivim û binivîsînim.

Ma te qet dîtiye ku xortekî tirk ji ”apê” xwe ra, ji yekî tirk ra bibêje, "ez pir bi tirkî nizanim", bi min ra bi tirkî nepeyive?

Li gorî baweriya te, Xwedê teala tu wekî kurd aniye dinyayê, zimanê diya te û miletê te jî kurdî ye.

Loma jî li ser te şert e ku tu berî tirkî, zimanê diya xwe yanî kurdî bizanibî.

Ma qey dema tu diherî Malwêrîn tu bi dê bavê xwe, bi merivên xwe ra bi tirkî dipeyive?
Tiştê ez dizanim jinên Malwêrîn yekî du gotin tirkî nizanin.

Û zanibin jî ne rast e ku tu bi merivên xwe, bi kurdan ra bi tirkî bipeyive.

Tirkî, meriv bi tirkan ra dipeyive, ne bi ”apê” xwe ra…

Ma qey tu yê ji  miletê kurd ra meletiyê bi tirkî bikî?

Heger tu wiha difikirî ev felaket e.

Wê demê tu dixwazî miletê xwe, dê û bavê xwe asîmîle bikî, bikî tirk...

Tu bi kurdî nizanî binivîsîne fêr bibe.

Ezê alîkariya te bikim. Kes di zikê diya xwe da fêr nabe.

Çima tu wekî lawekî kurd tirkî fêr dibî, lê tu naxwazî nivîsîna kurdî fêr bibî?

Ma te qet dîtiye ku melayekî tirk ji tirkan ra bibêje ez bi tirkî nizanim?

Ji bo çi xortekî kurd û him jî gundiyekî ji Qerejdaxê ji ”apê” xwe ra dibêje ez bi kurmancî nizanim?
Heger bi rastî jî nizanibe, ji bo çi ew ketiye vî halî?

Xorto, tu dibî çi bibe, dixwazî rast ya jî çep bî, dixwazî dîndar ya jî ne bawermend bî, lê yê miletê xwe be.

Mele û alimê kurd be, ji miletê xwe ra û bi zimanê miletê xwe xizmetê bike...

Bi baweriya min ji xortekî wekî te kêmasî û şermeke pir mezin e ku bi zimanê diya xwe nizanibe û vê yekê jî ji bo xwe weke kêmasiyekê nebîne…

Careke din ji te ra serkeftinê dixwazim û bimîne di nava xêr û xwşiyê da….”