Mirinê Ekrem jî ji me stend !

Gelî xwendevanan, di normalê da weke do, îşev jî minê nivîsa xwe ya li ser gera xwe ya Kurdistanê bidomanda. Lê ji ber wefata hevalê min ê gelkî hêja û gelkî ezîz Ekrem Karahan, ez îşev nabênê didim vê nivîsa xwe û ji dêlî wê ve bi çend gotinan be jî dixwazim vî kurdperwerê hêja û hevalê xwe yê têkoşînê bibîr bînim.
Ez û Ekrem Karahan me di dema avabûna(1977)DDKD-ê da hevûdu nas kir û em bûn dost û hevalên hev.
Em herdu jî endamên komîteya giştî(birêvebir) bûn. Lê hevaltiya me tenê ne di warê siyasî da, di warê şexsî da jî xurt bû, em du hevalên gelkî nêzî hev bûn.
Ekrem hevalekî zîrek û xebatkar bû, zêde nedipeyivî. Merivekî cidî û sergiran bû…
Ekrem, xortekî pir zarîf û çeleng bû, gelkî xweş li xwe dikir û pir jî ji xwe hez dikir.
Ez dikanim bibêjim ku di nava endamên komîteya giştî da yê herî bedew û çeleng Ekrem bû.
Ji ber ku em herdu jî endamên komîteya giştî bûn, loma jî gelek caran em bi hev ra diçûn civînan û carnan jî me bi hev ra rêwîtî dikir.
Ez dibêjim sala 1978-an bû, dîsa ez, ew û Erdem Gencan, me ji Anqereyê bi hev ra bi otobozeke Mêrdînê rêwîtî dikir.
Ez diçûm Wêranşarê, Ekrem û Erdem jî ewê li Rihayê daketana. Em ya bi şev ya jî gelkî dereng ji Anqerê bi rê ketin.
Piştî çend saeet rêwîtî otoboza me li derekê sekinî. Otobozeke din ya eynî şîrketê xera bûbû, şufêrên xwestin alîkariya wan bikin.
Otoboz ya mala Şakirê Xatê bû.
Vê alîkariya şufêrê me gelkî dirêj kir. Loma min jî xwe nêzî şufêran û qelebalixê kir û got, ma hûn li vir çi dikin, emê heta kînga li vir bin, tiştekî bê vê maneyê min got.
Şufêrê otoboza me berê xwe bi min da kir û got:
-Em li vir hirçê didin lîstikandin, dixwaze tu jî were bilîze...
Min jî got:
-Weleh ez nizanim bilîzim, lê ji min bêtir durfê hirçan bi te dikeve, tu bilîze ezê ji te ra li çepikan xim...
Bi vê gotina min ra mêrik hutikek avêt ji min da, min xwe da alî û min jî yek dawşandê. Tepûrep me li hev xist.
Ekrem û Erdem bi min girtin, hinekan jî bi wî girt, nehîştin em bihihîjin hev. Lê wî bênabên xeber dida, gotinên pir ne xweş dikir.
Netîce min got:
-Law şerm e, xeberan nede, tu zilam î. Xelk nahêle em bigihîjin hev. Nuha gava tu gihîştî Wêranşarê heger min ev otoboz neşewitand tu yê bibînî…
Gava min wiha got, tavilê deng jê biliya û êdî hew xwe rakişand.
Şufêrekî din di dawiya otobozê da raketibû, jê ra digotin Hexî, ew jî rabû hat ba me û got, nizanîbûye hûn kurd in û ji Wêranşarê ne. Ezê bînim ba we li hev werin. Di sohbeta me derket ortê ku birayekî wî jî telebe (Hecî navê wî jî got. Ez bawer dikim ew jî endamê DDKD-ê bû)û endamê DDKD-ê bû.
Min got na, ez uzrê wî qebûl nakim, lê Hecî û hinekên din pir israr kirin ew anîn ba me û uzrê xwe xwest.
Em bi rê ketin. Ji Anqerê heta Rihayê otoboz li ku sekinî, tiştên ji xwe ra xwestin ji mer ra jî xwestin. Me her çiqas dida jî garsonan qebûl nedikirin, digotin, ”ji kaptan” e.
Heta Rihayê me belaş xwar û vexwar û kêf kir.
Mehek berê(dawiya nîsanê bû)dema ez û Vîldan Tanrikulu li Diyarbekrê çûn nexweşxaneya Alman serdana wî, min ev bûyer jê ra qal kir û em keniyan. Me hin bîranînên xwe teze kirin.
Bi dîtina me gelkî kêfa wî hat, me barek henek kir, me rojên berê bibîr anîn û bi hev ra çend risim jî kişandin.
Piştî ez vegeriyam Swêd, roja îniya borî min telefonî wî kir. Xanima wî bersîv da, got em li malê ne û rewşa wî baş e. Min xwest pê ra bipeyivim, lê got nuha raketiye, dema şiyar bû ezê bibêjim te telefon kiriye.
Mixabin mirina bêbext nehîşt em careke din hevûdu bibînin û bi hevûdu ra bipeyivin.
Mirin ne surprîzeke, zû dereneg herkesê bimre, lê dema zû tê meriv nikane qebûl bike.
Loma jî dema min xebera mirina Ekrem xwend, min nexwest ji çavên xwe bawer bikim, ji ber ku hîn mehek berê em li ba hev bûn, me henek kir, min ji xanima wî ra got, Ekrem wek berê hîn jî pir çeleng e.
Keniya...
Mirina bêbext, çavê te kor be, çima tu wiha bêujdan û bêbextî?
Bira serê me hemuyan sax be...