Evdirehman, mamosteyê delal 55 saliya te pîroz be.
Do bi şev min xwest li ser temenê te, yê xwe û yê Fûad tiştekî binivîsînim, lê li hev nehat, min got heger mimkûn bibe sibe li ciyê kar ezê hewil bidim.
Bîstek berê min dest pê kir, lê ji şansê min ra şefê min hat. Loma jî min hewildana pêşî nîvçe hîşt.
Ev ya duyem e.
Evdirehman, bi xêra temenê te, nuha ez jî kêm zêde temenê xwe fêr bûm.
Ku temenê te rast be û te çend sal di bin ve nekiribe, bawer dikim ez jî teqrîben li dora 60-î me…
Ji ber ku weke her tiştî temen jî nisbî ye…
Tu yê bibêjî çima?
Ji ber ku baş tê bîra min, dema li Stenbolê ez û rahmetiyê Aslan(Mehmet Kaya)dibûn mîvanê we û ez, Fûad û Aslan diketin heatanî destê sibehan diketin gewriya hev û te jî li me guhdarî dikir, ez ji te meztir bûm.
Heger bê bîra te, bêtir jî Aslan û Fûad bela xwe di min didan. Wê demê tu xortekî telebe bû û te bi rengekî bêdeng wer li me guhdarî dikir.
Ez û Fûad ya di salên hev da bûn ya jî ew salekê du salan ji min meztir bû.
Ji ber ku wê demê ez xortekî ”sivik” bûm, ew ji zûda diçû zanîngehê.
Lê baş tê bîra min tu bi çend salan ji min bçûktir bû…
Îcar piştî ku nuha tu 55 salî bî, maneya xwe ew e ku ez çend salan ji te meztir im.
Heta nuha ez di derbarê temenê xwe da tim bi şik bûm, min digot ancax ez li dor 55-56-a bim.
Ji ber ku heta ez çûm eskeriyê jî ez kitim bûm.
Bavê min ji xwe qet guh nedida umrê min û feqîra diya min jî nizanî bû.
Li gorî gotina wê, sala ku bavê wê wefat kiriye ez li destê we bûme…
Lê piştî eşkerebûne temenê te, êdî yê min jî pir hindik diyar bû…
Evdirehman, belkî bala te jî kişandiye, her ku meriv mezin dibe, meriv bêtir qedir dide jiyanê, jiyan bi meriv şîrîntir dibe…
Dema meriv xort e, meriv zêde guh nade jiyanê û nihmetên(başî û xweşiyên)wê…
Lê di salên kalîtiyê da, bi taybetî jî piştî 50-î malxerabê gelkî lezîztir û şîrîntir dibe.
Loma jî ji kalbûnê qet netirse, lê qedrê wê jî bizane…
”Kalbûn wek hilperikandina bi çiyayekî da ye, bîna meriv diçike, lê belê asoya meriv firehtir dibe…”
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar