Îro di malpera Nefelê da li ser serokqorîciyê herêma Cizîrê Kamîl Atak xebereke pir girîng heye...
Rewşa Kamîl Atak ji bo hemû kurdên ku bi zanîn ya jî bi nezanî bi dewletê ra hevkariyê dikin nimûneyeke îbretgirtinê ye.
Kamîl Atak, lawê xwe, fermandarê alaya Qeyseriyê albay Cemal Temîzoz û çend kesên din bi sûcê kuştina 52 kesan li Diyarbekrê tên mahkime kirin.
Kamîl Atak di mahkimeyê da bi poşmaniyeke mezin qala serpêhatiya qorîcîtiya malbata xwe û tiştên ku dewletê aniye serê wan kiriye, gotiye dewletê ew weke "maşe" bikar anîn, wan 25 salan diminatiya gelê xwe kir û ewê careke din hew kanibe derkeve nava kurdan.
Kamîl Atak di parastina xwe da gotiye:
-Em wek maşikê dihatin bikaranîn. Di operasyonan de korucu 500 metreyan li pêşiya komandoyan dimeşiyan. Digotin dema mir jî bila korucu be û pê li mayinê kirin jî bila korucu be. Ez ji vir derkevim êdî nikarim cereke din têkevim nav kurdan. Rûyê min ranake(nagre). Ez êdî nikarim li Cizîrê bijîm. Ji bavê min 200 kes man. Heta 200 salî ezê ji vê belayê xelas nabim. Piştî em bûn korucu em di nêvbera xelîl û celîl de man. Serokê PKK-ê Abdullah Ocalan ji me re got hon bibin korucu ez dê we bikujim. Dewletê jî bi zorê xwest em bibin korucu. Got Abdullah Beg hon kuştin jî bila we bikuje.
Kamil Atak, di parastina xwe da xwestiye dewlet şer rawestîne, sîstema korîcîtiyê rake û aştiyê pêk bîne û dû ra jî ev çend gotinên pir girîng kirine:
-Kesên li cem dewletê cih digirin dibin sûcdar. Kesên diçin çiyê dibin terorîst. Kesên siyasetê dikin dibin KCK-yî. Ev çawa edalet e?
Ji bo ku Kamîl Atak vê siyaseta dewletê fêm bike 25 sal jê ra lazim bûye, piştî 25 salan fêm kir kiriye ku ji bo dewletê esas hemû kurd "terorîst" in, dibê ji ortê werin rakirin, dibê weke kurd tu mafekeî wan tunebe.
Lê dewlet biaqil e, vê yekê bi carekê da ji hemû kurdan ra nabêje, bi dor, gava dem û saeta wê tê dibêje...
Çimkî kesê bi gelê xwe ra xerabiyê bike, çima ewê rojekê bi dewletê ra neke...
Gotinên Kamîl Atak, ”dewletê em weke maşikê bikar anîn” serpêhatî û trajediyeke kurdan ya pir mezin e.
Lê çi heyf û mixabin ku ev serpêhatî tu carî jî ji bo hevkar û hevalbendên dewletê nabe derz û îbret!
Esas ev serpêhatiya Kamîl Atak dibê ji bo hemû kurdên ku bi dewletê ra û bi dezgehên tirk ra kar kar dikin bibe numûne û derzeke cidî.Tiştek pir vekirîye, dewleta tirk bêyî alîkarî û hevalbendiya kurdan, bi hêza xwe ya leşkerî tenê nikane Kurdistanê di bin îşxala xwe da bigre.
Dewlet, ji bo ku bikanibe îşxala xwe ya li Kurdistanê bidomîne, dibê di warê leşkerî, îstîxbaratî û siyasî da ji kurdan piştgiriya kurdan bigre.
Û ji xwe heta nuha jî dewletê bi saya vê hevkarî û hevalbendiya kurdan li Kurdistanê hebûna xwe domandiye.
Pişştî ku hêza dewletê ya leşkerî têr nekir, sîstema qorîcîtiyê/cerdevaniyê derxistin, bi alîkariya qorîciyan hebûna xwe ya li Kurdistanê 30-40 salî dirêj kirin.
Lê qorîcîtîyê jî rola xwe lîst, êdî ew jî diqede.
Weke Kamîl Atak jî gotiye, dewletê 25 salan bi hezaran kurd ji xwe ra weke ”maşe” bikar anî.
Nuha êdî hewcedariya dewletê bi vê ”maşeyê” nemaye, loma jî vê ”maşeyê” davêje û ji xwe ra li hin ”maşe”, çare û riyên nuh dingere.
Çimkî dem û şert hatin guhertin.
Loma jî dibê dewlet xwe întîbaqî şert û dema nuh bike. Ji bo berdewamiya îşxala xwe ya li Kurdistanê û xelasnebûna kurdan dibê ji xwe ra hin ”maşe” û çareyên nuh bibîne…
Kemîl Atak 25 sal berê dema bû qorîcî û hevalbendê dewletê qet texmîn nedikir ku rojekê ewê têkeve vî halî.
Lê tu dûzan, tu zulm û zalimî ne ebedîye, rojek tê dawî li zulmê tê û îcar dema hesabdanê dest pê dike...
Nuha li Kurdistanê hemû dem û dezgehên dewletê; dadgeh, pûlis, artêş, qorîcî, sîstema perwerdeyê, çapemenî yanî hemû dem û dezgehên ku li Kurdistanê dewletê temsîl dikin deşîfre bûne, hêz û otorîteya xwe wenda kirine û ji çavê gel da ketine; piraniya gel êdî bi çavê nûnerên neyar li van dezgehan dinêre, bi çavê ”em û ew”.
Lê li Kurdistanê tenê rêxistineke dewletê, ew jî bi alîkariya kurdan, hîn zînde, bi hêz û xurt e.
Ew jî partiyên siyasî ne, AKP, CHP, MHP û hemû partiyên tirk yên din.
Ne artêş û ne jî pûlis bi qasî partiyên siyasî temenê dewleta tirk li Kurdistanê dirêj nake.
Kurd bi çavekî xerab li pûlis û artêşê dinêrin, lê di nava van partiya da kar dikin, bi endametî, nûnerî û berpirsiyariyên van partiyan (bêguman nêta hemûyan ne xerab e, lê ya girîng ne nêt e, netîceye)dibin sebebê bindestmana gelên xwe.Heger kesên li Kurdistanê nûnertiya van partiyan dikin dev jê berdin û dengên xwe nedin wan mesele diqede, kurd xelas dibin.
Wê demê dewlet li Kurdistanê tenê bi hêza xwe ya leşkerî dimîne û bi hêza leşkerî tenê jî demek dirêj nikane kurdan bindest bihêle.
Ji bo bindestmana kurdan dibê li Kurdistanê hêza dewletê ya sivîl, ya gelerî hebe.
Û ew hêz jî partiyên siyasî ne.
Artêş, qoricî, pûlis, unîversîte, mekteb, sîstema diyanetê, dadgeh û hemû dezgehên dewletê yên din bi çi armancê û bi çi rolê li Kurdistanê bin, partiyên siyasî yên tirk jî bi eynî armancê û wezîfeyê li Kurdistanê ne; dibê Kurdistan çênebe, kurda azad nebin…
Ji bo ku Kamîl Atak bibêje, bi hevalbendiya dewletê wî şaşiyeke mezin kir û dewletê ew wek ”maşeyekê bikar anî” 25 sal hewce bû, piştî 25 salan ev do li Diyarbekrê di mahkemeyê da ev rastî îtîraf kir.
Belkî ne 25 sal, hîn jî zûtir, nûner û berpirsiyarên van partiyên tirkan yên li Kurdistanê jî rojekê ewê eynî rastiyê îtîraf bikin, ewê bibêjin, bi endametî, berpirsiyarî û nûnertiya partiyên tirk me şaşîtî kir, bi van kirinên xwe me zirarke pir mezin da gelê xwe…
Loma jî dil dixwest ku serpêhatî û trajediya Kamîl Atak ji bo siyasetmedarên kurd yên di nava partiyên tirk da dixebitin bibûya derzeke mezin û zengilê şiyarbûnê.
Lê ez bawer nakim ku bibe, diyar e ji bo hatina wê rojê jî hîn çend sal lazim in….
Li Kurdistanê di destê dewletê da ev wasite maye, bi taybetî jî AKP, dibê ev dezgeh jî weke sîstema korîcîtiyê îflas bike…
Û ewê bike jî…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar