Fadil, min nivîsa te ya Kurdînfoyê do bi şev xwend, lê derengê şevê bû, min pir ecele kir, dibê ez careke din bixwînim...
Tu zanî dema meriv bixwaze nivîsekê careke din jî bixwîne, maneya wê ew e ku meriv ji nivîsê pir hez kiriye.
Heyran, bi navê Xwedê te helandiye, te îman ji meselê stendiye, te wek sosyologekî, psikologekî û antropologekî îdeolojiya tirk û sîstema wan ya fikirandinê, nîjadperestiya wan ya prîmîtîv ji hev vençiriye, tarmûmar kiriye...
Û bi zimanekî pir xweş, pir edebî…
Dîsa ji bo me kurdan jî te hin muqayese û tespîtên pir cidî, pir balkêş kirine. Însan dema wan numûneyan dixwîne însan vediciniqe…
Numûneyên te yên li ser kurdên Îran, Sûriyê û Kurdistana başûr û hevalbendiya bi Seddam ra pir xweş bûn, kêfa min jê ra hat û ezê di nivîsa xwe ya îro da qala vê numûneyê bikim.
Helbet ne ev tenê, li ser tirkan jî te gelek tiştên xweş gotine, tem tam li hedefê xistiye…
Lê mixabin nivîs pir dirêj e, çavê meriv ditirsîne. Dibê te kiribûya 4-5 nivîs; yanî hindik û rindik.
Ji bo ku bê kêmasî, bi temamî were xwendin.
Heta tu dikanî vê nivîsê hinekî din jî fire bikî, bike kitêb jî…
Qelema te pir xurt e, ez nizanim ji berê da wiha xurt bû ya jî te van demên dewî li derekê sûye û wiha tûj kiriye...
Esas ji berê da jî "tûrikê" te ne vala bû, lê belkî şert û zemnîn çênedibû ku tu devê tûrikê xwe baş vekî, xurtiya qelema xwe nîşanî gelê xwe bidî…
Baş tê bîra min, li ser teşxela te û ya Bavê Nazê, ji Moskovayê te nameyek ji min ra ya jî ji Armancê ra şandibû.
Wê demê kurdiya te ya nivîskî ne baş bû.
Lê li gel vê jî di nameyê da edebiyat û xurtiya qelema te bala min kişandibû, pir kêfa min jê ra hatibû.
Bi min wek nameueke edebî hatibû…
Û ji xwe loma jî dema tu hatî Stockholmê min hezkirin û nêzîkayiyeke pir mezin nîşanî te da.
Ji ber ku min di warê rojnamevanî edebiayta kurdî da hêviyeke mezin ji te dikir, min di qelema te da jîrî, hosteyî û cewherên edîbekî xurt didît.
Piştî demkê tu wenda bûyî, nuha tu li ku yî û çi dikî ez nizanim.
Lê bi qasî ez taqîb dikim, di warê kurdî da tiştê min ji te dipa û hêvî dikir te neda.
Belkî jî te kiribe haya min jê tuneye. Lê axirê min nedîtiye…
Fadil, tu rastiyê dixwazî, wek min berê jî got tirkiya te pir xweş e, edebiyata te xurt e, qelema te wek şûrê Şamê yê avdayî ye...
Lê çi heyf ne bi kurdî ye...
Ev nivîsa Kurdînfoyê dibê bi kurdî bûya, dibê kurd bibînin ku rexne, edebiyat û nivîs çawa tê nivîsîn.
Heta ku kesên wek te bi tirkî binivîsin, tiştên xweş û edebiyata herî bedew bi tirkî werin nivîsîn û kesên ”binbêjing û ifare” jî bi kurdî binivîsin, kurdî nabe zimanê edebiyat, tîcaret û siyasetê.
Dibê şaş neyê fêm kirin, bêguman ez nabêjim hemû kesên bi kurdî dinivîsinin ”binbêjing û ifare” ne, ez wek nimûne dibêjim, yanî dixwazim bibêjim ku qelemên xurt jî dibê kurdî bikin zimanê xwe yê edebî, nivîskarî û rojnamevaniyê.
Tu zanî di dawiya sedsala 19-an da mahcirekî ji Rûsyayê yê bi navê Elyêzer bin Yehûda bi serê xwe tenê îbranî ji gorrê derxist û kir zimanê miletekî.
Yanî dibê meriv rola şexsan û israra di nivîsandin û axaftinê da biçûk nebîne, hin lawê bavan împaratorî hilweşandine, dewlet ava kirine.
Ne Lenîn bûya Sovyet, ne Mistefa Kemal bûya Tirkiye û ne Mustefa Barzanî bûye Kurdistana Federe ava nedibû, yanaî rola esasî ya van şexsan e.
Di warê edebiaytê da jî ev yek wiha ye, hin edîb dibin pêşeng û avakarê edebiyata miletan.
Şoreşa Fransayê jî wiha ye, heger ne pêşengiya fikrî ya Jean Jacques Rousseau (1712 -1778)bûya şoreş bi wî rengî çênedibû.
Yanî qesta min rola şexsan e, dibê meriv rola şexsan biçûk nebîne.
Wisa xuya ye min jî wek te dirêj kir.
Di kar û xebata te ya edîb û hunerî da ji te ra serkeftinê dixwazim…
Lê ev dua min ji bo bi kurdî ye, ji bo tirkî ji te ra duayê nakim, lê tu nifiran jî li te nakim…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar