Xwendevanên hêja, li ser nivîsa min ya li ser Amûdê, Wêrnanşarê, Swêregê û Rihayîyan çend şiroveyên dost û hevalan hatin.
Yek ne tê da, yên din kesî nedîtiye, ji ber ku hemû weke e-mail ji min ra hatin, loma jî xwendevanan ew nexwendine.
Ez li jêr wan diweşînim.
Ez bawer dikim hûnê jî bi xwendina wan kêfxweş bibin.
Çimkî hûn her roj mecbûrî xwendina ”çîrokên” min dibin, miheqeq hinek ji we nuha aciz bûne, loma jî bira îşev jî dor ya xwendevanan be.
Birêz Mehmet Gultekîn û Bekir Ûçar tiştên min li ser Kurdistana Sûriyê û Kurdistana bakur gotine rast dîtine, lê Helîm Yûsûf hinekî îtîraz kiriye, li gel ku ew amûdî ye û min Amûd bi asîmanan jî xistiye jî, wî bi tevayî piştgirî nedaye tesbît û xweşbîniya/optîmîzma min ya di heq Amûdê û kurdên başûr da.
Helîm ji wir e û bêguman ew ji min bêtir xwedî agahdarî ye, lê rismê ji dûr va ji min va xuya dike rewş wek ya me hewqasî ne kambax e, kurd bi hev ra û bi zarokên xwe ra bi erebî napeyivin.
Û li gor nufûsa wan nivîskar, şair, resam û dengbêjên wan jî pir in û hemû jî kurdayetiyê dikin.
Lê heger bi rastî jî rewş weke Helîm dibêje wisa be, wê demê li wir jî kurdî ketiye komayê û li ber mirinê ye.
Heger ji başûr û ji bakur hin kurdên din jî tevî vê minaqeşeya me bibin ewê baş û bi feyde be.
De kerem bikin û dîtinên hevalan bixwînin:
***
"Gotara te gelek xweş û di cîh da ye û ji bo teşwîqkirinê jî xalên mûhîm tê da henin.
Gel li devê Siyasetmedaren û piranî jî yê şaredaran dinihêre û guhdarî dike.
Dora sed belediyên kurda henin ku tenê 2-3 ji wan di debarê ziman, çand û dîroka Kurdan û bi taybetî yên herêma xwe va mijul dibin.
Pisrgirêka din a gelek muhîm jî ew e ku, ne tenê weke te nivîsiye di bajaran da lê belê êdî di gundan da jî zarok bi tirkî bi dê û bavên xwe va xeber didin.
Hewce ye ku, siyasetmedar û karmendên belediyan bi millet bidin zanîn, ku zarok bi du zimanan mezin bibin ji wan ra gellekî bi kêrhatî ye; ji xwe ew tirkî di dibistanan da fêr dibin, divê di malê da bi wan ra bi zametî tenê bi kurdî bê qise kirin. Dîsa hewce ye ku belediye di mehên havînê ên di tatîlê da avahiyên ji bo perwerdeya zarokan bi ders û leyistokan saz bikin ku tê da bingeh bi awayê zarokan tenê bi kurdî be."
Mala te ava
Tev silav û rêzan
M. Gultekin
Merheba !
Birayê Mihemed, gelek sipas ji bo şirove û e-meyla te.
Tiştê tu dibîjî rast e, bi sed belediyan kurd dikanin gelek tiştên din bikin, lê nakin, ji ber ku bîr nabin, li ba însanên me hestên netewî kor bûye, wezîfwe û menfaetên netewî nabîne.
Min nuh bihîst li her bajarî ya jî li piraniya bajaran koroyên muzîka tirk ya gelêrî(Turk Halk Muzigi Korosu)ya her belediyeyê hene, belediye van koroyan finanse dikin, kesên di van koroyên muzîkê da distrên karkiriên belediyan e.
Mesela koroya ya belediya Diyarbekrê heye.
Yanî ji dêlî ku koroyên kurdî saz bikin, bi perên kurdan yên tirkî saz dikin, kurdan fêrî tirkî dikin, ji muzîka tirkî ra xizmetê dikin.
Îcar ji bo ku belediye bi wacibiyên xwe yên netewî bihesin dibê bîr û rayeke civakî cê bibe, ji der da zext li wan bibe, dibê capemenî tim li ser vê mijarê raweste, dibê ronakbîr vê kêmasiyên wan rexne bikin...
Gele silavên biratiyê û bimîne di nava xweşiyê da
Zinarê XamoBekir Ucar
"Ew destên ku pênus digrin her hebin.
Gotinên te di cîh de ne,kêmin û ne zêde ne.
Bîr û baweriya Neteweyî li ba Kurdên Bakur kêm in.
Kurdên Bakur dikarin bibin murîd û sofîyen baş, lê Kurdên baş qet nabin.
Ev 30 salên Kurdên Bakur in ku di nav şerekî de ne; heke şerê Bakuriyan ji bo azadî û rizgar kirina Kurda buya, wê Kurdên bakur zimanê xwe bipêşde bibirana.
Lê em dibînim ku Ziman û ramanên Neteweyî bi pêşde neketine, berevajî vî tiştî ziman û ramana berî bi 30 salî ji ya îro çêtir bû.
Taybetiyek gelek baş a ku min bi çavên xwe dîtine û her sal dibim şahidê wê ev in; Ez Bakurî me lê hersal dema diçim Bakur, serdana Binxetê jî dikim.
Kurdên Binxetê Kurdayetitêya xwe wek a Bakuriyan wenda nekirine, Kurdên ku bi Kurmancî dizanin qet bi zimanekî biyanî bi hevre napeyivin.
Doktor bin, Abuqat bin ,mamoste bin, xwendekar bin, gundî bin jî bi hevre bi zimanê xwe yê Kurdê dipeyivin.
Yanî Kurdên beşên din wek Kurdên Bakur ji zimanê xwe fêdî nakin.Bi serblindî bi zimanê xwe dipeyivin.
Dema Ez li diçim Binxetê û wan Kurdên resen dibînim dilê min ji bakuriyan sar dibe û bêhêvî dibim. Te mînaka ku li ser Amûdê dayî gelekî balkêş e û rastî têde heye.
Li gel slavên min û serkftinê dixwazim. Bekir"
Bekir UçarZinarê Xamo
Bekir, birayê hêja gelek sipas ji bo şiroveya te.
Mixabin wek te jî gotiye rastiya miletê me ev e, kurd heta nuha bi piranî ji hestên kurdayetiyê dûr ketin, xwe asîmîle kirin.
Lê ji nuha û pê va, bi saya înternetê, facebookê û vê teknîka dawî bi baweriya min ewê li xwe vegerin, hestên kurdperweriyê roj bi roj ewê xurttir bibe.
Ji ber ku cîhan êdî biçûk bûye û însan ji gelek der û doran tesîr û îlhamê digrin.
Zayiata me pir mezin e lê pêşeroj ya me ye...
Zinarê Xamo
"Merheba xalê Zinar,
Min nivîsa te xwend. Destên te sax bin.
Te baş li hev aniye, spas ku te wilo pesnê amûdiyan daye, lê du têbîniyên min hene.
Yek jê, ez pir caran çûme Bakur, lê ez heta niha neçûme Wêranşarê.
Peyva te ya ku li wir "Kurdayetî lê ketiye gorrê"hinekî ez tirsandim. Bi dehan weşanger, nivîskar,
helbestvan û rojnamevanên ku bi kurdî karê xwe dikin li Bakur hene. Eger em hinekî derdora xwe
fireh bikin û li şûna Amûdê û Wêraşarê bikin "Bakur" û "Rojava" wê hinekî ev nirxandin bê guhertin.
Niha li Bakur bi dehan yên ku bi Kurdî dinîvisînin hene û pirtûk, kovar û rojname li wir derdikevin, lê li
seranserê Rojava tu yê li deh nivîskarên kurdînivîs rast neyê. Piraniya wan li derve ne.
Ya din, te gotiye Kurdên Sûriyê bi kurdî dijîn, lê te behsa wê kurdiya ku niha pê dijîn nekiriye.
Kurdiyeke, birîndar, xerabûyî û kullek ku di bin bandora siyaseta bişaftin û asîmîlasyona erebî de
maye nîv ziman. Di zimanê xelkê de hevokeke paqij û bêyî peyvên erebî nemaye. Ne weşanxane, ne rojname, ne jî pirtûk û kovar têne weşandin. Ji bilî kovarekê yan diduyan ku salê carekê derdikevin,
her tişt bi erebî ye.
Dawiyê, ez dixwazim ji encama gerra xwe ya van her du salan li nav kurdên her du aliyan têbîniyekê ji Xalê xwe re bêjim.
Her ku ez beşdarî çalakiyeke wêjeyî, edebî, dibim ez bi pirtûkên xwe yên bi kurdî, erebî, tirkî û elmanî beşdar dibim. Di hemû
çalakiyên kurdên Sûriyê de tenê romanên min yên bi erebî têne firotin. Di yên kurdên turkiyê de, ji sedî 95 yên kurdî û ji sedî 5 yên bi tirkî
têne firotin.
Xwedîderketina li kurdî - ya nivîskî- tev ku li her du aliyan kême, lê li ba kurdên Turkiyê bi dehê caran ji ya kurdên Sûriyê bi pêşdetire.
Ez vê yekê ji tecrubeya xwe ya şexsî dibêjim.
Min li welêt sê pirtûkên bi erebî derexistin, ji sê heta şeş mehan hezar dane dihate firotin û diqediya. 700 dane ji pirtûka mina
"Mirî ranazin"ku ez li wêderê bûm derket, dora çar salan li ber xwe da heta ku qediya.
Dibe pirtûkên min bi xwe ne pîvaneke rast bin, lê min xwest encama vê serboreya xwe ya di vê mijarê de ji xalê xwe re bêjim.
Rewş ji hêla min de bi vî awayî ye Xalê delal.
Bimîne di nav xweşiyê de.
Rêz û silav "
Helîm Yusûf
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar