Vegerê agirê dilê min gurrtir kir

Ji roja ku ez ji Kurdistanê vegeriyame û virda ye qalibê min li Stockholmê ye lê hiş û aqilê min li Kurdisranê, li Wêranşara xopan e.
Ez ji welatê xwe, ji bajarê xwe, ji nasên xwe, ji meriv, dost û hevalên xwe têr nebûm.
Her tişt pir zû derbas bû, wek ku ez xewnekê bibînim.
Min hew dît ku wa ye ez dîsa li Stockholmê li mal im.
Min hew dît ku rêwîtiya min kir, derên min dîtin, dost û hevalên ez bi dîtina wan şa bûm, textê ku li mal Muzaferê xwarziyê xwe ez bi şev li ser raketim, dilşadiya meriv û malbata min, hêsirên kêfxweşiya diya min, wasiteyên ez lê siwar bûm, hemû bi yek derbê ra bûn wek xewn û bîranîneke xweş.
Ez nuha ji kûrahiya dilê xwe, bi hesreteke pir mezin dixwazim di zûtirîn wextê da vê xewnê dîsa bibînim, dîsa li wan deran bigerim, dîsa di wan cimatan da rûnim…
Berî çûyinê ez pir bê sebir bûm, min dixwest hema ez rabim bi peyatî têkevim rê û herim xwe bigihînim cî û warên xwe yên zaroktiyê, ciyên xewn û xeyalên xwe, nava dost û hevalan, li kuçe û kolanên bajarê xwe tenê bigerim, ji nişka ve rastî hevalên xwe yên kevn werim, rastî cîranên xwe werim, bi wan ra têkevim şêwir û mişêwiran û bîraanîn xwe tevrakim.
Min dixwest mezinbûn û guherîna bajarê xwe bibînim, lê wenda bibim, ji xelkên ku do hatine Wêranşarê wek xerîbekî, wek turîstekî rê bipirsim, însanan bipirsim.
Kalbûna dost û hevalên xwe bibînim, zarokên wan nas bikim, derceya kurdayetî û kurdperweriya wan bipîvim, hestên wan yên li hember xwe nas bikim…
Ez newêrim qala hemû fantaziyên xwe bikim, lê bi şev û roj min pir xeyalên wiha dikir, min di serê xwe da gelek senaryo çêdikirin, min gelek xewnên dûrî rastiyê didîtin.
Çîrok dirêj e...
Hemû bûn derew, bûn wek surê bayekî kurr, bîstekê dilê min î ji hesretê dişewitî honik kir, lê zû qediya...
Nuha, piştî ku min çû hinek ji wan dost û hevalan dîtin jî, li hin kuçe û kolanan geriyam jî agirê dilê min dîsa jî venemirî, hesreta dilê min dîsa nekewiya, bîrîkirina min dîsa jî aş nebû.
Însan mexlûqatekî ecêb e.
Tu carî çav û dilê wî têr nebe...
Çûnê, tewafa wê axa miqedes ev dilê min ê har û dîn aş nekir, li min kir weke mozeke sor, bêtir azirand û bera bedena min da.
Bi çûn û dîtinê, tahmê da biçika min, ez xerab fêr bûm.
Dibêjin pîrê bawer nedikir mêr bike, piştî mêr kir, doza heftik û heyştikan dike.
Yê min jî bû ew mesele.
Nuha ez hîn bêtir kercala çûyinê dikim, ez dixwazim roj, hefte, meh zû herin û sal zû biqede, havîn zû were, tehtîl zû dest pê ke…
Sal zû bibe 65, teqawitî zû were, ya jî berî wê loto zû lêxe, ji bo ku ez zû ji vê zindanê xelas bibim, bigihîjim welatê xwe, nava qewmê xwe, bi wan ra bikenim, bi wan ra bigrîm, bi wan ra bitirsim, bi wan ra kêf bikim...
Lê ji bo ku ez zû herim gelşeke me ye…
Xanim dibêje, bi mîvanî, li malên ”xelkê” nabe, dibê kusêxekî me hebe…
Helbet tiştê xanim dibêje rast e, lê belê, ”lê” ya wê heye.
Çimkî bidestxistina ”kusêxekî” jî wiha ne rehet e…
Bi rastî jî dema meriv li bajarê xwe bê mal be meriv xwe wek feqîrê li kuçêmayî his dike, meriv hustuxwar e.
Li bajarê xwe bêmalî kul û derdekî pir giran e, emê vê kêmasiya xwe çawa ji ortê rakin ew jî ne diyar e…
Gava li bajarê meriv maleke meriv ya ku meriv her êvar berê xwe bidê tunenebe, meriv xwe pir bêçare û hustuxwar his dike, xwe wek sêwiyekî li kuçêmayî dibîne...