Bawer bikin halê min hîn ne tu hal e, lê dîsa jî ez ji xwe nagerim…
Tu dibêjî qey bi van çend rêzên xwe yên tewşomewşo ezê qûna dinyayê rast bikim…
Min nêt hebû ku ez îşev jî xwe giran bikim, lê ez bi xwe nikanim, ez îşev jî nenivîsînim ewê xewa min neyê.
Loma jî ya baş ew e ku ez halê xwe bikim hal û çend rêzan li hev ragirim, bi vî hawî ezê bi dilekî rehettir rakevim.
Ji roja ku ez hogirî facebookê bûme û virda ye ez bûme weke ”erebê çav li penêrê ter keve”, hercara ku di facebookê da ez rastî wêranşariyekî xwedî marîfet, xwedî huner têm, ji kêfa devê min ji hev dihere, çavên min tibin tas û bask tunene ku ez pê bifirim.
Di dema min da(hinek dikanin bibêjin, tu tim dibêjiî ”dema min û dema min”, dema te sala berfa sor bû ya jî berî mîladê bû, gelo kînga bû?)ji Wêrfanşarê xwendevan pir kêm bûn, kesên ku li Stenbol û Anqerê dixwendin jî here were çend kes bûn.
Û ji wan jî kes nebûbû tu ”tiştekî mihîm…”
Lê nuha bi xêra facebookê ez rastî gelekan têm, êdî xwendevan, wêranşariyên xwedî huner zêde bûne.
Do ez rastî yekî din hatim, navê wî Mustafa Elbenîm e. Li gor tiştên min xwendin şanogerekî jêhatî ye.
Ji ber ku ji Wêranşarê jî tiyatrociyek derketiye ez gelkî kêfxweş bûm.
Min jê ra meylek şand û xwest wî hinekî nas bikim.
Heta nuha hîn bersîv nedaye min, lê hevalekî din(Alî Kaplan)mala wî ava ez agahdar kirim, got erê, Mustefa ji Wêranşarê ye, li zanîngeha Yuzyilê xwendevan e.
Ji ber ku ev serê salan e ez ji welêt û ji Wêranşarê dûr ketime loma jî ji pêşketin û guherînan baş haya min tuneye.
Di dema min da li Wêranşarê herewere du texsî, yek qadillaca mala Eboyê Kuran û yek jî Pejoya serokê belediyê Mustafa Keleşabdîoglu hebûn, lê nuha ji texsiyan di nava bajêr da meriv nikane gava xwe bavîje.
Li gor ji min ra gotin, êdî li gundan jî hema hema li ber deriyê her malê texsiyek heye.
Xêr guneh li hustê wan be…
Berê ji mala Ekînciyan tenê gorbuhuştê Kazim Ekîncî û birayê wî Hemo Ekîncî dixwendin, bira yek duduyên din jî hebûna.
Lê hew…
Lê nuha bi saya facebookê ez dibînim ku ji Wêranşarê bi sedan kesên paşnavên wan ”Ekîncî” kompîturê bikartînin.
Maneya xwe ew e ku bi sadan însan xwendine, dixwînin û kompîturê bikartînin.
Ez dibînim hinekên wan şaşomaşo be jî lê bi kurdî dinivîsin.
Bi giştî jî ev wiha ye, keç û xortên kurd hêdî hêdî li zimanê xwe vedigerin û fêr dibin.
Înternet îmkaneke pir mezin daye miletên weke kurdan bindest.
Di salên 1980-î da dema min li kurdan dikir gazî û hawar û digot kurdino, bi zimanê xwe binivîsin dengê min nediçû kesî, kesên guh bidana min pir hindik bûn û ew jî kesên li dervayî welêt bûn.
Lê nuha ne wiha ye, di facebookê da ez dibînim ku bi sedan xortên kurdan li zimanê xwe baniyan e û li dijî asîmîlasyonê dest bi şerekî giran kirine.
Helbet ev hemû guharandinên pir mezin in.
Yanî yê di ciyê xwe da maye û ”neguherîye” ez im, çavê min li çi tiştê nuh dikeve, ez pê pir kêfxweş dibim û matmayî dimînim.
Loma jî dema min dît ku wêranşarî jî bûne tiyatrocî kêfa min hat.
Lê ez pir meraq dikim, gelo bi kurdî jî tu xebatên wî hene ya na?
Ev gelkî girîng e.
Ji ber ku ji bo min ya girîng û ya ku ez gelkî qîmetê didimê xizmeta ji ziman û edebiyat gelê xwe ra ya.
Dixwaze bira kurdek li Tirkiyê tiyatrociyê herî meşhûr be, piştî ku ji ziman, edebiyat û tiyatroya gelê xwe ra xizmet nekir ez çi bikim pê?
Ez vi ya ji bo her sinet û her hunerî wiha difirkirim.
Şair e, romancî ye, nivîskar e, rojnamevan e, dengbêje, komînîst e, çep e, rast e, dîndar e axir çi dibe bira bibe, dibê yê gelê xwe be.
Bi hêvaya ku hemşeriyê min Mistefa Elbenîm jî di pêşerojê da bibe pêşengekî tiyatroya gelê xwe…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar